Boża Opieka nad Prorokiem

Ochrona Szlachetnego Wysłannika, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, przez Boga i osłanianie go przed krzywdą, jaką mogliby mu wyrządzić ludzie, to wspaniały cud i jasna prawda, potwierdzona przez Szlachetny Koran w tym oto wersecie: “Bóg będzie cię z pewnością chronił przed ludźmi.” (5:67) W tym szlachetnym wersecie kryje się wiele cudów. Gdy Szlachetny Wysłannik ogłosił swoje proroctwo, nie rzucił wyzwania jednej grupie, ludowi, określonym władcom, rządzącym, ani swojej społeczności, lecz rzucił je wszystkim panującym i wszystkim religiom, nie znajdując ochrony, jak tylko u Boga, gdy nawet jego stryj odnosił się do niego z wrogością, a jego lud i plemię byli dla niego wrogami. Stawił czoła wielu śmiertelnym niebezpieczeństwom, lecz Bóg bronił go przed ludźmi, aż przeniósł się do Najwyższego Zgromadzenia w całkowitym spokoju. Ten fakt pokazuje jasno jak słońce w bezchmurny dzień prawdziwość przytoczonego wyżej szlachetnego wersetu “Bóg będzie cię z pewnością chronił przed ludźmi.” i to, jak wielką podporą był dla niego ten fragment koraniczny.

Wspomnimy o kilku wydarzeniach, które są całkowicie potwierdzone, jak na przykład:

Wydarzenie pierwsze: Uczeni z dziedziny biografii Proroka i hadisów są zgodni co do tego, że gdy Kurajszyci zadecydowali jednogłośnie o zabiciu Wysłannika, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, przyszedł do nich Iblis w postaci starego człowieka i zaproponował im, by wzięli z każdego plemienia młodego mężczyznę – zapobiegając konfliktowi pomiędzy nimi – a wtedy około dwustu mężczyzn pod przywództwem Abu Dżahla i Abu Lahaba poszło w kierunku domu Proroka. Był u niego ‘Ali, niech Bóg będzie z niego zadowolony, i Prorok rozkazał temu ostatniemu, by spał w jego łóżku, a sam zaczekał, aż Kurajszyci przyszli i otoczyli jego dom. Wtedy Wysłannik wyszedł z domu i przeszedł obok nich, a Bóg Najwyższy przesłonił ich wzrok, obsypał ich głowy pyłem, ratując w ten sposób od nich Wysłannika.37

Do tego cudu należy też uchronienie go od bycia odnalezionym przez Kurajszytów w grocie, dzięki znakowi polegającemu na tym, że pająk uwił w jej wejściu pajęczynę, a dwie gołębice stanęły u jej wyjścia.38

Wydarzenie drugie to historia Suraki bin Malika39, która wydarzyła się podczas emigracji. Kurajszyci wyznaczyli nagrodę za złapanie Wysłannika i Abu Bakra. Suraka pojechał na swym koniu i tropił Proroka, aż dostrzegł go i zbliżył się do niego. Wtedy Prorok pomodlił się o ochronę przed nim; i wówczas kopyta konia Suraki pogrążyły się w piasku, a on sam z niego spadł. Następnie znów wsiadł na niego i usłyszał, jak Prorok recytuje Koran i nie zwraca na niego uwagi. Abu Bakr spojrzał na Surakę i powiedział do Proroka: “Złapali nas.” Prorok odpowiedział tak samo jak podczas pobytu w grocie: “Nie smuć się, zaiste, Bóg jest z nami.” Wtedy koń po raz kolejny zapadł się w piasek, a Suraka spadł z niego, i znów wsiadł. Wtedy poprosił ich dwóch o zapewnienie mu bezpieczeństwa, a Prorok mu to obiecał i nakazał, by stawał na drodze każdemu, kto próbuje ich złapać. Wtedy Suraka odjechał.

Według innej relacji pewien pasterz zauważył ich, po czym pobiegł powiedzieć o tym Kurajszytom. Jednakże gdy dotarł do Mekki, coś stało się z jego sercem, zapomniał, po co przyjechał, i wrócił na pastwisko.40 Wtedy zdał sobie sprawę, że zapomniał o tym.

Wydarzenie trzecie: Uczeni z dziedziny hadisów relacjonują, powołując się na liczne łańcuchy tradentów, że podczas bitew Ghatfan i Anmar przywódca plemienny Ghauras bin al-Haris al- Maharibi chciał zabić Proroka, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, a Prorok nie wiedział o tym, aż ten pierwszy stanął za nim z wyciągniętym mieczem. Wtedy Wysłannik rzekł: “Boże, powstrzymaj go Swoją wolą”, a wówczas Ghauras upadł na twarz z powodu nagłego bólu w plecach, a miecz wypadł z jego ręki.41

Relacjonowano także, że do Proroka przyszedł Beduin, wyjął swój miecz i powiedział: “Cóż może cię ode mnie uchronić?” Prorok rzekł: “Bóg!” Wtedy zatrzęsła się ręka Beduina, a jego miecz upadł na ziemię. Prorok podniósł go i powiedział: “A teraz kto uchroni cię przede mną?” Następnie wybaczył mu, a Beduin powrócił do swojego ludu i powiedział: “Przyszedłem od najlepszego z ludzi.”42 Podobna historia podaje, iż podczas bitwy Badr Wysłannik oddalił się od towarzyszy za potrzebą, i poszedł za nim jeden człowiek spośród hipokrytów. Wówczas podniósł swój miecz, żeby uderzyć nim Wysłannika Boga, lecz gdy ten spojrzał na niego, zatrząsł się, a miecz wypadł z jego ręki.

Wydarzenie czwarte: Uczeni hadisu podają, powołując się na sławną relację, której status bliski jest niepodważalnemu,przytaczaną także przez uczonych egzegetów Koranu, że powodem dla zesłania wersetu koranicznego: “Oto My nałożyliśmy na szyje [niewiernych spośród twojego ludu] żelazne obroże, aż do ich podbródków, tak że ich głowy są podniesione. I umieściliśmy przed nimi przegrodę, i za nimi przegrodę, i [w ten sposób] przykryliśmy ich [ze wszystkich stron], tak że nie mogą widzieć” (36:8-9)43 jest przysięga Abu Dżahla, według której jeśli zobaczy on Muhammada oddającego pokłon, to uderzy go kamieniem. Gdy zobaczył Wysłannika oddającego pokłon, wziął kamień, aby rzucić nim w niego na oczach Kurajszytów, lecz kamień wypadł z jego ręki, która z kolei przykleiła się do jego szyi.44 Po tym, jak Wysłannik skończył się modlić i odszedł, ręka Abu Dżahla odkleiła się. Stało się tak albo za pozwoleniem Wysłannika, albo dlatego, że już nie było to potrzebne.

Al-Walid bin al-Mughira przyszedł do Proroka, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, by zabić go dużym kamieniem, lecz wtedy Bóg oślepił go tak, że nie dojrzał on Proroka. Gdy chciał wrócić do swoich towarzyszy, nie mógł ich zobaczyć, więc wrócił do nich dopiero, gdy go zawołali.45 Po tym, jak Wysłannik wyszedł z meczetu, Al-Walid odzyskał wzrok, ponieważ już nie było potrzeby tego, by pozostawał ślepy.

Potwierdzono, że Abu Bakr as-Siddik, niech Bóg będzie z niego zadowolony, po tym jak została zesłana sura sto jedenastao tytule Al-Masad, do Wysłannika Boga podeszła Umm Dżamil, żona Abu Lahaba, nazwana w tej surze noszącą drewno na opał. Wysłannik siedział w meczecie razem z Abu Bakrem, a ona trzymała w garści żwir. Gdy podeszła do nich, zobaczyła tylko Abu Bakra – Bóg uniemożliwił jej zobaczenie Jego Proroka. Spytała: “Abu Bakrze, gdzie jest twój towarzysz? Powiedziano mi, że wyśmiewa się ze mnie. Na Boga, gdybym go znalazła, włożyłabym ten żwir w jego usta.”46

Tak jest, nosząca drewno w piekle bez wątpienia nie ujrzała wielkiego władcy takiego jak Prorok, któremu Bóg dał wysoką pozycję wśród ludzi.

Wydarzenie piąte: Autentyczna relacja potwierdza, że kiedy Amir bin at-Tufajl i Arbad bin Kajs przyjechali do Proroka, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, ten pierwszy powiedział swojemu towarzyszowi: “Zajmę Muhammada tak, że odwróci od ciebie swoją twarz, a ty wtedy go uderzysz.” Lecz gdy podeszli do niego, Arbad niczego nie zrobił. Po tym jak odeszli, Amir spytał się go o to, a tamten odparł: “Na Boga, uderzyłbym go, ale stanąłeś pomiędzy mną a nim. Czy miałem uderzyć także ciebie?”47

Wydarzenie szóste: Jak podaje autentyczna relacja, Szajba bin ‘Usman al-Hadżabi podczas bitwy Hunajn lub Uhud zauważył Proroka. Stryj Wysłannika, Hamza, zabił jego ojca i stryja, a on powiedział: “Dzisiaj wykonam moją zemstę na Muhammadzie.” Gdy ludzie się zmieszali między sobą, podszedł od tyłu i podniósł swój miecz, by uderzyć nim Proroka. Później Szajba relacjonował: “Prorok, który był dla mnie najbardziej znienawidzonym stworzeniem, wezwał mnie do siebie, położył swoją rękę na mojej piersi, i gdy ją zabrał, stał się dla mnie najukochańszym ze stworzeń.” Powiedział mi: ‘Walcz’, a ja szedłem przed nim, chroniąc go moim mieczem i samym sobą, i gdybym zobaczył wtedy mojego ojca, zabiłbym go jako pierwszego.”48

Podaje Fudala bin ‘Amr: “Chciałem zabić Proroka w dniu zdobycia Mekki, gdy okrążał Ka’bę. Kiedy zbliżyłem się do niego, spytał: ‘Czy to ty jesteś Fudala?’ Odpowiedziałem, że tak. Wtedy spytał: ‘O czym mówiła ci twoja dusza?’ Powiedziałem: ‘O niczym.’ Zaśmiał się wtedy, poprosił Boga o przebaczenie dla mnie i położył rękę na mojej piersi. Moje serce uspokoiło się, i na Boga, gdy ją wziął z powrotem, stał się on dla mnie najbardziej ukochanym Bożym stworzeniem.”49

Wydarzenie siódme: Inna prawdziwa relacja podaje, iż żydzi zmówili się przeciwko Prorokowi, gdy usiadł on przy ścianie. Wysłali jednego z nich, by zrzucił na niego żarno, lecz Prorok, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, wstał i odszedł.50 Dzięki Boskiej opatrzności ich plany zostały pokrzyżowane.

Jest wiele wydarzeń, podobnych temu. Imam Al-Buchari, Muslim i inni uczeni z dziedziny hadisów podają, powołując się na ‘A’iszę, niech Bóg będzie z niej zadowolony, która powiedziała: “Prorok, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, miał ochronę do czasu, gdy został zesłany werset: ‘Bóg będzie cię z pewnością chronił przed ludźmi.’ Wtedy Wysłannik Boga wyjrzał znad dachu swojego domu i powiedział do tych, którzy go chronili: ‘Idźcie sobie, bowiem chroni mnie mój Pan Najwyższy.’”51

Przesłanie to od początku aż do tego momentu wyjaśnia, że: Każdy rodzaj stworzeń i każdy ich świat zna Proroka, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, i ma z nim jakiś związek. Jego cuda pokazuje każdy rodzaj istot, a ten Szlachetny Prorok jest posłańcem i wysłannikiem Boga, jako Pana Światów i Stwórcy wszechświata.

Można go porównać do wysokiego urzędnika lub wysoko postawionego inspektora pracującego dla władcy, znanego we wszystkich urzędach państwowych, który to inspektor, gdy wejdzie do jakiegokolwiek z nich, napotka tam gorące powitanie. Jest tak dlatego, że wykonuje on rozkazy największego władcy. Jeśliby był on jedynie urzędnikiem do spraw sprawiedliwości, to witałyby go tylko urzędy zajmujące się tą dziedziną, lecz inne nie znałyby go dobrze. Z poprzednich przykładów można zrozumieć, że wszystkie urzędy Władzy Boskiej znają dobrze Proroka, a Bóg przedstawia im go, rozpoczynając od aniołów, kończąc na muchach i pająkach. Niewątpliwie jest on pieczęcią Proroków i Wysłannikiem Pana Światów, a jego przesłanie jest uniwersalne i przeznaczone dla wszystkich istot, a nie ograniczone do określonego narodu, tak jak to miało miejsce w przypadku innych Proroków i Wysłanników.

* * *

37 Ibn Hiszam, “As-Sira an-Nabawijja” 3/6-8; Ibn Sa’d, “At-Tabakat al-Kubra” 1/227-228; patrz także: Ahmad bin Hanbal, “Al-Musnad” 1/303, 368; Sa’id bin Mansur, “As-Sunan” 2/378; Ibn Abi Szajba, “Al-Musannaf” 7/399.

38 Zdarzenie to zostało opisane w rozdziale pierwszym tej Wskazówki.

39 Al-Buchari, “Manakib Ashab an-Nabi” 25, “Fada’il al-Ashab” 2, “Manakib al-Ansar” 45; Muslim, “Az-Zuhd” 75.

40 Al-Kadi ‘Ijad, “Asz-Szifa’” 1/351; ‘Ali al-Karri, “Szarh asz-Szifa’” 1/715.

41 Al-Kadi ‘Ijad, “Asz-Szifa’” 1/347; ‘Ali al-Karri, “Szarh asz-Szifa’” 1/710; Al-Hakim, “Al-Mustadrak” 3/29-30.

42 Ahmad bin Hanbal, “Al-Musnad” 3/364-390; Ibn Habban, “As-Sahih” 7/138; Abu Ja’la, “Al-Musnad” 3/313; patrz także: Al-Buchari, “Al-Dżihad” 84, 87, “Al-Maghazi” 31-32; Muslim, “Salat al-Musafirin” 311; “Fada’il as-Sahaba” 13.

43 At-Tabari, “Dżami’ al-Bajan” 22/152; Ibn Kasir, “Tafsir al-Kur’an” 3/565; As-Sujuti, “Ad- Durr al-Mansur” 7/43; Al-Kurtubi, “Al-Dżami’ li-Ahkam al-Kur’an” 15/9.

44 Ibn Hiszam, “As-Sira an-Nabawijja” 2/137-138; Al-Bajhaki, “Dala’il an-Nubuwwa” 2/190- 191; patrz także: Al-Buchari, “Tafsir Surat al-‘Alak” 4; Muslim, “Sifat al-Munafikin” 38.

45 At-Tabari, “Dżami’ al-Bajan” 22/152; Al-Bajhaki, “Dala’il an-Nubuwwa” 2/196-197; Abu Na’im, “Dala’il an-Nubuwwa” 200; Al-Kurtubi, “Al-Dżami’ li-Ahkam al-Kur’an” 15/8-9.

46 Al-Hamidi, “Al-Musnad” 1/153-154; Al-Bazzar, “Al-Musnad” 1/62, 212, 213; Ibn Abi Szajba, “Al-Musannaf” 6/323; Ibn Habban, “As-Sahih” 14/440; Abu Ja’la, “Al-Musnad” 1/33, 53, 246.

47 Ibn Hiszam, “As-Sira an-Nabawijja” 5/260-261; At-Tabarani, “Al-Mu’dżam al-Kabir” 10/312; Al-Bajhaki, “Dala’il an-Nubuwwa” 5/318-320; Abu Na’im, “Dala’il an-Nubuwwa” 207.

48 At-Tabarani, “Al-Mu’dżam al-Kabir” 7/298; patrz także: Al-Wakidi, “Kitab al-Maghazi” 3/909-910; Abu Na’im, “Dala’il an-Nubuwwa” 195; Al-Asbahani, “Dala’il an-Nubuwwa” 1/49, 228.

49 Ibn Hiszam, “As-Sira an-Nabawijja” 5/80; Ibn Hadżar, “Al-Isaba” 5/372; Ibn Kasir, “Al-Bidaja wa-n-Nihaja” 4/308; Al-Halabi, “As-Sira al-Halabijja” 3/56.

50 Al-Bajhaki, “Dala’il an-Nubuwwa” 3/180-181; Abu Na’im, “Dala’il an-Nubuwwa” 489-490; As-Sujuti, “Al-Chasa’is al-Kubra” 1/348.

51 At-Tirmizi, “Tafsir Surat al-Ma’ida” 4; An-Nisa’i, “As-Sunan al-Kubra” 9/8; Sa’id bin Mansur, “As-Sunan” 4/1503-1504.

Autor: Said Nursi(RH)

Tłumaczył:Raszid al-Bulandi