Prorok(PZN) jest najlepszym wzorem do naśladowania dla każdego muzułmanina. Allah w Qur’anie mówi do Proroka(PZN): „Zaprawdę, dla ciebie będzie z pewnością nagroda należyta! Zaprawdę, ty jesteś obdarzony wspaniałym charakterem!” (Sura Al-Qalam – Pióro, ajaty 3. i 4., w znaczeniu wg J. Bielawskiego.)

Podstawową cechą charakteru Proroka(PZN) była skromność – i Prorok(PZN) zawsze dążył do jej doskonalenia i pogłębiania. Prorok(PZN) zawsze jadł bardzo skromnie – tylko tak, aby nie być głodnym. Przekazała Aisza, że często przez trzy dni z rzędu szli spać, nie rozpalając w domu ognia (tzn. bez gorącego posiłku).

Prorok(PZN) nigdy nie poświęcał za dużo czasu sobie, swoim potrzebom. Powtarzał, że kiedy jest w domu, jedną trzecią część czasu poświęca dla Allaha, jedną trzecią dla swojej rodziny i jedną trzecią dla siebie. Podobnie było z jedzeniem – trzecią część ze swojej porcji przeznaczał dla siebie, a dbał też o to, żeby starczyło jedzenia dla rodziny i dla potrzebujących.

Oprócz skromności w jedzeniu Prorok(PZN) odznaczał się także skromnością w ubiorze, w warunkach w jego domu… Pewnego razu (już za czasów państwa muzułmańskiego) przyszedł do niego Umar i zapłakał, widząc, jak biednie mieszka Prorok(PZN) i jak śpi na twardej macie. Zapytał go, jak może tak mieszkać i spać, kiedy król Persji albo cesarz Rzymian mają wielkie bogactwa, dużo złota i śpią w wygodnych łóżkach. Prorok(PZN) odpowiedział, że tamte bogactwa są niczym w porównaniu z nagrodą, która czeka na muzułmanów w Raju, a której niewierni będą pozbawieni. I dodał, że nasza religia powinna charakteryzować się skromnością.

Prorok(PZN) zawsze był skromny i zawsze zachowywał cierpliwość. Wiedział, że czeka na niego nagroda w Raju i ona jest ważniejsza od wygód życia doczesnego na tym świecie. Poza ubraniem, jedzeniem czy mieszkaniem, Prorok(PZN) odznaczał się też skromnością zachowania, rozmowy, chodzenia czy charakteru. Tak Islam uczy nas, żebyśmy byli skromni, kulturalni, żebyśmy nie wynosili się nad biednych, żebyśmy nie uważali nikogo za gorszego od nas – i takie zachowanie Allah nakazał Prorokowi(PZN). Powinniśmy być skromni, bo każda rzecz na świecie (także nasz majątek) jest własnością Allaha, Który powiedział w hadisie qudsi, że takie cechy jak wielkość i wywyższanie się mogą należeć tylko do Niego. Prorok(PZN) powiedział kiedyś, że jeśli wierny, który jest naprawdę skromny, prosi o coś Allaha, wtedy Allah na pewno od razu go wysłucha.

Innym razem Prorok(PZN) powiedział, że są ludzie Raju i ludzie Piekła. Cechami ludzi Raju są prostota, skromność, kultura osobista, łagodność i dobry charakter, a ludzie Piekła są dumni, wywyższają się nad innych i nie mają łagodnego charakteru.

Prorok(PZN) powiedział, że nigdy nie wejdzie do Raju osoba, która ma w sobie choćby tylko trochę wywyższania się nad innych.

Prorok(PZN) zawsze mówił cicho, spokojnie, nigdy nie podnosił głosu. Jego słowa były zawsze spokojne i kulturalne. Nigdy nie używał brzydkich słów ani nie przeklinał, i o tym również powinniśmy pamiętać. Brzydkie słowa czy krzyczenie na drugiego człowieka też są rzeczami, na które nie ma miejsca w naszej religii. Takimi rzeczami nie charakteryzuje się Islam i też nie charakteryzował się nimi nasz Prorok(PZN).

Inną cechą Proroka(PZN) było to, że zawsze wybaczał swoim wrogom czy ludziom, z którymi był skłócony (na przykład nie pozwolił zabić Abu Sufiana, kiedy tamten jeszcze dowodził wojskiem Mekkańczyków w wojnie z muzułmanami). Był cierpliwy, zawsze wybaczający i nigdy nie odpłacał złem za to, co złe, nawet w okresie, kiedy Mekkańczycy prześladowali go za to, że mówił im o Islamie. Prorok(PZN) nigdy (poza wojną z niewiernymi) nie uderzył innego człowieka ani zwierzęcia – był silny, ale nie chciał wykorzystywać siły swoich rąk do tego, żeby kogoś bić czy uderzyć. Bardzo troszczył się o dzieci i o zwierzęta (pewien hadis opowiada nam, jak Prorok(PZN) zmartwił się losem kotka, którego jego właścicielka zagłodziła na śmierć). Zalecał, żeby opiekować się dziećmi i dobrze je traktować, a zwierzęta często głaskać, żeby nie były smutne.

Kiedy Prorok(PZN) musiał wybierać między dwoma rzeczami, wybierał zawsze tę, która była łatwiejsza (chyba, że oznaczałaby ona grzech albo nieposłuszeństwo wobec Islamu). Zawsze chciał dla innych tego, co było łatwe, a nie tego, co byłoby dla nich utrudnieniem.

Prorok(PZN) był dzielny i nigdy nie tchórzył. W bitwie pod Badr cały czas walczył w pierwszym szeregu i nigdy się nie wycofał. W innej bitwie wszyscy muzułmanie się przestraszyli, a wtedy Prorok(PZN) nie wycofał się razem z nimi, tylko wsiadł na swojego wielbłąda i dał przykład muzułmanom, że powinni walczyć dalej. (Miał wtedy powiedzieć: Ja jestem Prorokiem bez kłamstwa, ja jestem potomkiem – dosłownie: synem – Abdul Muttaliba.) Kiedy ludzie byli czymś przestraszeni, Prorok(PZN) zawsze chciał wiedzieć, co ich wystraszyło, a kiedy dowiedział się, co się stało, starał się uspokoić pozostałych, żeby przestali się bać.

Prorok(PZN) był też bardzo wstydliwy, nieśmiały i zawsze powtarzał, że ta cecha charakteru może przynieść ludziom tylko dobro. Prorok(PZN) powiedział, że człowiek, który się nie wstydzi, może zrobić wszystko – w tym sensie, że taki człowiek jest zdolny do każdego złego uczynku. Dlatego nasza religia uczy nas (także przez przykład Proroka) wstydliwości, bo gdybyśmy nie mieli tej cechy charakteru zakorzenionej głęboko w sobie, moglibyśmy stać się grzesznymi ludźmi, którzy czynią zło.

Prorok(PZN) nigdy nie gniewał się na innych ludzi za ich złe uczynki, chyba że sprawa dotyczyła religii, ale nawet wtedy starał się upewnić, czy ktoś nie postąpił źle z niewiedzy lub nieświadomości. Kiedyś do meczetu przyszedł ktoś niewierzący i załatwił się w meczecie. Towarzysze Proroka krzyczeli na tego człowieka, a Prorok(PZN) podszedł do niego i spokojnie powiedział mu, jak trzeba się zachowywać w meczecie, który jest świętym miejscem przeznaczonym na modlitwy. Ten człowiek wysłuchał Proroka(PZN), a później powiedział, że jeszcze nikt nie pouczył go tak łagodnie ani nie potraktował tak uprzejmie.

Nawet w dzieciństwie czy w okresie młodości, kiedy inni chłopcy często się kłócili, gniewali albo obrażali na siebie, Prorok(PZN) zawsze zwracał się do każdego bardzo uprzejmie i w zrównoważony sposób.

Prorok(PZN) wielokrotnie nakazywał także dobroć dla swoich sąsiadów, rodzin, dzieci, żon, innych muzułmanów i wszystkich ludzi (te słowa potwierdza wiele hadisów, a także wersetów Qur’anu).

Prorok(PZN) powiedział kiedyś: Na Allaha, nie jest muzułmaninem, na Allaha, nie jest muzułmaninem, na Allaha, nie jest muzułmaninem! Zapytano go, o kogo chodzi, myśląc, że ma na myśli jakąś konkretną osobę, a on odpowiedział: O tego, którego sąsiad nie jest bezpieczny przed jego gniewem.

Innym razem Prorok(PZN) powiedział muzułmanom: Zaprawdę, najlepsi spośród was to ci, którzy są najlepsi dla swoich żon.

Inny hadis opowiada, jak Prorok(PZN) wziął czyjeś dziecko na kolana, a wtedy dziecko załatwiło się na jego ubranie. Ojciec dziecka zabrał je i zaczął na nie krzyczeć, a Prorok(PZN) powiedział mu, żeby tak nie postępował, bo jego ubranie można łatwo wyprać, a dziecku łatwo jest zrobić krzywdę, którą ono później na długo zapamięta i ciężko będzie ją naprawić.

Wszystkie cechy charakteru Proroka(PZN) powinniśmy naśladować i starać się być jak najbardziej podobnymi do niego.

Autor: Abd ul-Karim