Proszę Allaha, Najbardziej Szlachetnego, Pana Tronu, aby chronił was na tym i na tamtym świecie i błogosławił was gdziekolwiek jesteście i uczynił was tymi, którzy są wdzięczni, jeśli coś otrzymają, cierpliwi, jeśli poddani są próbie i którzy szukają wybaczenia, jeśli zgrzeszą. Zaiste, to są trzy znaki szczęścia.

Wiedz, niech Allah prowadzi Cię drogą abyś się Go słuchał, że Hanîfiyyah jest religią Abrahama: Jest to oddawanie czci Allahowi, utożsamiając religię tylko z Nim, jak powiedział [co znaczy], »I stworzyłem dżinny i ludzi tylko po to, aby Mnie czcili« (Surah adh-Dhâriyaat, 51:56)

Kiedy zdasz sobie sprawę, że Allah stworzył cię, abyś Go czcił, wówczas wiedz, że oddawanie czci nie jest ważne, dopóki nie jest połączone z Tauhidem(Jednością). Tak samo jak modlitwa nie jest uważana za modlitwę, jeśli nie jest powiązana z oczyszczeniem (Taharah). Zatem kiedy shirk (politeizm) wkroczy do oddawania czci, niszczy ten czyn tak samo, jak zanieczyszczenie unieważnia czystość.

Zatem kiedy uznasz, że jeśli shirk wkracza do oddawania czci, psuje ten czyn i jednocześnie anuluje wszystkie czynności i ten, kto mu (shirk) ulega jest na zawsze w Piekle; wówczas zdasz sobie sprawę, że najważniejszą dla Ciebie rzeczą jest: uznanie tego faktu, aby Allah mógł uratować cię przed dokonaniemshirk. Najwyższy o tym powiedział tak [co znaczy]:

»Zaprawdę, Allâh nie przebacza tego, żeby Mu dodawano współtowarzyszy, lecz On przebacza, komu chce, inne przewinienia. Ale kto dodaje Allahowi współtowarzyszy, ten zabłądził zabłądzeniem dalekim.« (Surah an-Nisâ’, 4:116)

Ta wiedza składa się z czterech zasad, które Allah, Najwyższy, zawarł w Swojej Księdze.

Pierwsza zasada politeizmu

Pierwszą zasadą jest wiedza, że niewierzący (kuffâr), których Wysłannik zwalczał, zwykli uznawać, że Allâh Najwyższy, był Stwórcą i Tym kto rozporządza wszelkimi sprawami. Jednak to nie włączyło ich do Islamu a dowodem na to, są słowa Najwyższego [co znaczy]:

»Powiedz: „Kto daje wam zaopatrzenie z nieba i z ziemi? Kto włada słuchem i spojrzeniem? Kto wyprowadza żywe z martwego? I kto wyprowadza martwe z żywego? I kto zarządza wszelką sprawą?” Oni powiedzą: „Allâh!” Powiedz im więc: „Czyż nie będziecie bogobojni?!” Powiedz: „Kto daje wam zaopatrzenie z nieba i z ziemi? Kto włada słuchem i spojrzeniem? Kto wyprowadza żywe z martwego? I kto wyprowadza martwe z żywego? I kto zarządza wszelką sprawą? Oni powiedzą: „Allâh!” Powiedz im więc: „Czyż nie będziecie bogobojni?!”« (Surah Yunus, 10:31)

Druga zasada politeizmu

Druga zasada: Oni (politeiści, mushrikîn) mówią: „My nie wzywamy ich i nie zwracamy się do nich chyba, że szukamy bliskości i wstawiennictwa (Allaha).” Dowodem przeciwko szukaniu bliskości (za pośrednictwem auliyâ[1]) są Jego słowa [co znaczy]:

»Czy szczera religia nie należy tylko do Allâha? A ci, którzy sobie wzięli auliyâ’ poza nim [mówią]: „My czcimy ich tylko dlatego, ażeby oni przybliżyli nas do Allâha.” Zaprawdę, Allâh rozstrzygnie między nimi to, w czym się różnią. Zaprawdę, Allâh nie prowadzi drogą prostą tego, kto jest kłamcą i niewierzącym!« (Surah az-Zumar, 39:3)

I dowód przeciwko wstawiennictwu (za pośrednictwem auliyâ) są Jego, Najwyższego, słowa [co znaczy]:

»Oni czczą, poza Allahem, to, co im nie szkodzi i nie przynosi korzyści. Oni mówią: „To nasi orędownicy u Allaha.” Powiedz: „Czyż wy potraficie powiadomić Allâha o czymś, czego On nie zna w niebiosach i czego On nie zna na ziemi? Niech Jemu będzie chwała, On jest wyniosły ponad to, co Jemu dodają jako współtowarzyszy!”« (Surah Yunus, 10:18)

Istnieją dwa rodzaje wstawiennictwa: zakazane wstawiennictwo oraz dozwolone wstawiennictwo. Zakazane wstawiennictwo to takie, którego szuka się u kogoś, innego niż Allaha, co do rzeczy, które jedynie Allah jest wstanie dokonać. Dowodem na to są Jego, Najwyższego, słowa [co znaczy]:

»O Wy, którzy wierzycie, rozdawajcie z tego, w co was zaopatrzyliśmy, zanim nadejdzie dzień, kiedy nie będzie ani negocjacji, ani przyjaźni, ani wstawiennictwa. Niewierni są niesprawiedliwi!« (Surah al-Baqarah, 2:254)

Dozwolone wstawiennictwo to takie, którego szuka się u Allaha w momencie, gdy orędownik został obdarzony zaszczytem wstawiennictwa, a osoba, za którą się wstawia to taka, której czyny i słowa podobają się Allahowi. Najwyższy powiedział [co znaczy]:

»A któż będzie się wstawił u Niego inaczej jak za Jego zezwoleniem?« (Surah al-Baqarah, 2:255)

Trzecia zasada politeizmu

Trzecią zasadą jest, że Prorok (sal allahu `alejhi ła sallam) spotkał ludzi różniących się w oddawaniu czci. Pomiędzy nimi byli ludzie, którzy czcili anioły, inni, którzy czcili proroków i ludzi prawych oraz inni, którzy czcili kamienie, drzewa, słońce i księżyc. Wysłannik Allaha (sal allahu `alejhi ła sallam) zwalczał ich i nie rozróżniał między nimi. Dowodem są słowa Allaha, Najwyższego [co znaczy]:

»I zwalczajcie ich, aż ustanie prześladowanie i religia będzie należeć do Allaha. A jeśli oni się powstrzymają, to wyrzeknijcie się wrogości, oprócz wrogości przeciw niesprawiedliwym!« (Surah al-Baqarah, 2:193)

Dowodem zaś na czczenie słońca i księżyca są słowa Najwyższego [co znaczy]:»Wśród Jego znaków są: noc i dzień, słońce i księżyc. Nie wybijajcie pokłonów ani słońcu, ani księżycowi!« (Surah Fussilat, 41:37)

I dowodem na czczenie aniołów są następujące słowa Najwyższego [co znaczy]:»On nie rozkazuje wam, abyście sobie brali aniołów i proroków za panów.« (Surah Âl-Imrân, 3:80)

Dowodem na czczenie proroków są słowa Najwyższego [co znaczy]: »I oto Allâh powie [w Dniu Zmartwychwstania]: „O Jezusie, synu Marii! Czy ty powiedziałeś ludziom: 'Bierzcie mnie i moją matkę za dwa bóstwa, poza Allahem?'” On powie: „Chwała Tobie! Nie do mnie należy mówić to, do czego nie mam prawa. Jeślibym ja tak powiedział, Ty przecież wiedziałbyś o tym. Ty wiesz, co jest w mojej duszy, a ja nie wiem co jest w Twojej. Zaprawdę, Ty dobrze znasz rzeczy ukryte!”« (Surah al-Mâ’idah, 5:116)

Dowodem na czczenie pobożnych osób są słowa Najwyższego [co znaczy]: »Ci, których oni wzywają, sami poszukują sposobu największego przybliżenia się do ich Pana; mają oni nadzieję na Jego miłosierdzie i obawiają się Jego kary. Zaprawdę, kary twego Pana należy się strzec!«(Surah al-Isrâ’, 17:57)

Dowodem na oddawanie czci kamieniom i drzewom są Jego, Najwyższego słowa [co znaczy]: »Czy widzieliście al-Lât i Al-Uzza, i Manât – tę trzecią?«(Surah an-Nadżm, 53:19-20)

Oraz Hadis od Abu Wâqid al-Laythî (radiallahu `anhu), w którym powiedział:

„Wyjechaliśmy razem z Prorokiem (sal allahu `alejhi ła sallam) do Hunain i [było to] zaraz po tym jak porzuciliśmy niewiarę (kufr). Politeiści (mushrikîn) zwykli byli czcić drzewo zwane „Dhât Anuât”, na którym wieszali swoją broń. Kiedy minęliśmy drzewo powiedzieliśmy: „Proroku spraw, abyśmy my również mieli Dhât Anuât, tak samo jak oni mają Dhât Anuât”. On odpowiedział: „Allah jest wielki, Allah jest wielki, Allah jest wielki! [Przysięgam] Na tego Jedynego, w którego ręku jest moja dusza, oto są właśnie drogi. To co powiedzieliście, jest dokładnie tym samym co powiedział Dzieci Izraela powiedziały do Mojżesza: »…„Uczyń nam boga, tak jak oni mają bogów.” On powiedział: „Zaprawdę, jesteście ludem nieświadomym!”« (Surah al-A’râf, 7:138)” (Buchari, Tirmidhi, Ahmad i inni) [2]

Czwarta zasada politeizmu

Czwarta zasada – politeiści (mushrikîn) naszych czasów są gorsi w swoim shirk niż politeiści (mushrikîn), którzy żyli przed nimi. Tak jest dlatego, że ludzie którzy żyli kiedyś czynili shirk w czasach spokoju, a oddawali cześć jedynie Allahowi w czasach trudu. Tymczasem, shirk politeistów naszych czasów jest stały, niezależnie od czasów trudnych czy łatwych. Dowodem na to są Jego, Najwyższego, słowa [co znaczy]:

»Kiedy wsiadają na statek, to wzywają Allaha, wyznając szczerze Jego religię. Lecz kiedy doprowadzi ich szczęśliwie na suchy ląd, oni wtedy dodają Mu współtowarzyszy« (Surah al-Ankabut, 29:65)

Na tej podstawie wzywający (ten kto prosi), w istocie jest czcicielem (wznosząc suplikacje), a dowodem na to są Jego, Najwyższego słowa [co znaczy]:

»A kto błądzi bardziej niż ten, kto wzywa, poza Allahem, tych którzy mu nie odpowiedzą do Dnia Sądu. I nie są świadomi jego wezwania.« (Surah al-Ahqâf, 46:5)[3]

* * *
[1] Łalî (liczba mnoga Auliyâ’), znaczy tyle co przyjaciel, pomocnik, opiekun.powiedział Szeich Sâlih powiedział: „Kim są Auliyâ’? Czy jest to jakaś konkretna grupa osób? Czy są nimi ci nad których grobami zbudowano grobowce? Nie. Są nimi ci o których Allâh mówi [co znaczy]: »Czyż nie tak? Zaprawdę, przyjaciele [auliyâ’] Allâha nie będą się lękać ani nie będą się smucić. Ci, którzy uwierzyli i byli bogobojni.« (Surah Yunus, 10:62) Zatem każdy bogobojny wierzący jest łalî’ Allâha. Każdy wierzący jest przyjacielem Allâha, w zależności od swej wiary i bogobojności. Nie znaczy to jednak że Auliyâ’, posiadają jakikolwiek udział Panowaniu [Rubbubiyah] Allâha. Nie są w stanie kontrolować niczego z interesów Allâha, nie tworzą i nie obdarzają. Dlatego też nie przywiązujemy się do nich, nie prosimy ich o pomoc ni wsparcie, i nie wzywamy ich, gdyż Allâh powiedział [co znaczy]:»Zaprawdę, Allâh nie przebacza tym, którzy Jemu dodają współtowarzyszy, podczas gdy On przebacza, komu chce, mniejsze grzechy…« (Surah an-Nisâ’, 4:48)” (Sharh Kashf-ush-Shubuhât, [eng. trans. point nr. 5])

Allâh objawił także co znaczy: »Czy ci, którzy nie uwierzyli, sądzą, że wezmą sobie Moje sługi, poza Mną, jako Auliyâ’? Zaprawdę, przygotowaliśmy Gehennę jako mieszkanie dla niewiernych.« (Surah al-Kahf, 18:102)

[2] Przekaz Sahih. Autentyczność potwierdził między innymi Ibn Hadżar w al-Isâbah, 4/216.

Szeich Muhammad al-Khumayyis skomentował ten hadis mówiąc: „Jeżeli wieszanie broni i szanowanie tego drzewa oznaczało uczynienie z niego boga u boku Allâha, nie czcząc i nie prosząc je o nic, to co znaczyć ma szanowanie [przywiązanie do] grobów, du`a przy nich lub wzywanie osób pochowanych w nich???” (Ziyârat-ul-Qubur, ash-Shar´iyyah wash-Shirkiyyah, str. 215)

[3] `Abdullâh przekazał, że Prorok (sal allahu `alejhi ła sallam) powiedział jedno zdanie a ja powiedziałem inne. Prorok powiedział: „Każdy kto umrze wzywając innych u boku Allâha, wjedzie do Ognia.” Ja powiedziałem, „Każdy kto umrze nie wzywając nikogo o boku Allâha, wejdzie do Raju.”(Sahih al-Buchari, tom 6, nr. 24)

Źródło

Autor: Szeich Muhammad bin `Abdul-Wahhâb(RH)

Tłumaczyła: Magda Rutkowska