Imâm Abu Muhammad bin Khalf al-Barbahârî (zmarł w 329 H) powiedział:

„…ten kto przeczy Towarzyszom Wysłannika Allaha, sal allahu alejhi ła sallam, w jakiejkolwiek kwestii Religii, ten popadł w niewiarę.”

Szeich Ahmad ibn Yahya an-Nadżmi objaśnił:

„Autor często używa takiego sformułowania, lecz słowa te trzeba rozumieć w jeden z trzech sposobów.

1. Może to znaczyć, że ktokolwiek przeczy fundamentom wiary lub religii, ten popadł w niewiarę,
2. bądź miał na myśli, że takie postępowanie może prowadzić do niewiary,
3. lub też miał na myśli mniejszą niewiarę (kufr-asghar) [która nie wyklucza z Islamu].

Nie każdy, kto sprzeciwia się temu, czego trzymali się Towarzysze Wysłannika (sall allahu `alejhi ła sallam), popada w niewiarę, która go wyklucza z Islamu – nie takie jest kredo Ahl-us-Sunnah wal-Dżam`ah. Gdy Anas ibn Mâlik (radi allahu `anh) przybył do Medyny, będąc już starcem, powiedział: „Nie poznaję nic [z tego co wy robicie] do czego byłem przyzwyczajony [za czasów Proroka], z wyjątkiem modlitwy, a i modlitwę odkładacie poza jej właściwy czas.”

Mimo to, nie uznał on ich za niewiernych, i nikt z ludzi Sunny nie zrozumiał jego stwierdzenia jakoby miało znaczyć, że ludzie za jego czasów stali się niewiernymi.

Tak więc zdanie, „…ten kto przeczy Towarzyszom Wysłannika Allaha, sal allahu alaihi ła sallam, w jakiejkolwiek kwestii Religii, ten popadł w niewiarę…” należy rozumieć zgodnie z powyższym, ponieważ kredo Ahl-us-Sunnah jest, że nie uznają Muzułmanina który grzeszy za niewiernego, chyba że dopuszcza się wielkiego Szirk, bądź też przeczy werdyktom Islamskim, co do których istnieje jednomyślna zgoda, bądź też naśmiewa się z religii [wiedząc że to z czego się naśmiewa jest częścią religii] lub jej ludzi, i tym podobne. Ahl-us-Sunnah nie uznają nikogo za niewiernego, nawet jeśli popełni wielki grzech, nawet jeśli uparcie grzeszy i umieraja w grzechu. Taka jest wiara udowodniona w Księdze i Sunnie.” (Irszâd-us-Sârî ila Tawdîh Szarh-us-Sunnah lil Barbahâri, [engl. trans. point no. 5], słowa w kwadratowych nawiasach są słowami tłumacza, Abu Anas bin Marian)

Warto też przytoczyć następujący hadith, jako dowód na to co objaśnił Szeich Amed bin Yahya an-Nadżmi.

Przekazał 'Umar bin Al-Khattâb: „Za życia Proroka (sall allahu `alejhi ła sallam) był mężczyzna, który miał na imię 'Abdullâh i przezywano go „Osioł”; rozśmieszał on Wysłannika Allâha. Prorok wychłostał go, ponieważ pił (alkohol). Pewnego razu ponownie przyprowadzono go do Proroka pod takim samym zarzutem i wymierzono mu karę chłosty. Na to jakiś mężczyzna spomiędzy powiedział: „Allâhu, przeklnij go! Jakże często go przyprowadzano (do Proroka pod tym zarzutem)!” Prorok odpowiedział: „Nie przeklinaj go, albowiem na Allâha, wiem, że miłuje Allâha i Jego Wysłannika.” (Sahih al-Buchari, Księga 86 (Al-Hudud), nr. 6780, pol. tłum. Madżida Sza’ban)

Przekazał Abu Hurairah: „Przyprowadzono do Proroka (sall allahu `alejhi ła sallam) pijanego mężczyznę i nakazał wymierzyć mu karę chłosty. Jedni z nas uderzali go rękoma, drudzy butami, inni ubraniem (skręconym niczym bat). Kiedy pijak wyszedł, jakiś mężczyzna powiedział: „Co się z nim dzieje?! Oby Allâh go pohańbił!” Wysłannik Allâha odpowiedział: „Nie pomagaj szatanowi przeciw swemu bratu (w islamie).” (Sahih al-Buchari, Księga 86 (Al-Hudud), nr. 6781, pol. tłum. Madżida Sza’ban)

Źródło

Autor: Szeich Ahmad ibn Yahya an-Nadżmi

Tłumaczył: Abu Anas bin Marian