O autorze

Imię i pełne nazwisko

Safi ar-Rahman bin Abd Allah bin Muhammad Akbar bin Muhammad Ali bin Abd al-Mumin bin Fakir Allah al-Mubarakpuri al-Azami.

Data i miejsce urodzenia

6 czerwca 1943 roku, wieś na przedmieściach miasta Mubarakpur, znana dziś pod nazwą Husajnabad, leżąca w dystrykcie Azamgarh w prowincji Uttar Pradeś w Indiach.

Edukacja i życie zawodowe

W dzieciństwie pobierał nauki koraniczne od dziadka i stryjów. W 1948 roku wstąpił do szkoły podstawowej Dar at-Talim w Mubarakpurze, gdzie spędził sześć lat. Po ukończeniu szkoły średniej w 1956 roku wstąpił do szkoły wyższej, gdzie zgłębił język arabski, egzegezę koraniczną, nauki o tradycjach Proroka, prawo muzułmańskie i nauki pokrewne. Skończywszy szkołę z wyróżnieniem w 1961 roku, otrzymał świadectwo pozwalające na wykładanie nauk muzułmańskich i wydawanie fatw (opinii religijnych). Uczestniczył ponadto w dwóch konkursach z dziedziny orientalistyki organizowanych przez komisję egzaminacyjną z Allahabad pod patronatem rządu prowincji Uttar Pradeś, uzyskując wynik bardzo dobry.

Na początku swojego życia zawodowego Al-Mubarakpuri zajmował się nauczaniem na różnych poziomach i w różnych ośrodkach oświatowych, a także wygłaszaniem kazań w meczetach w dystryktach Allahabad i Nagpur. Po porażce państw arabskich w wojnie z Izraelem w czerwcu 1967 roku wraz z dwoma przyjaciółmi sformował liczącą dwa tysiące młodych ludzi grupę, która miała odbyć szkolenie wojskowe i wziąć udział w wojnie o Palestynę. Jednakże ze względu na liczne przeszkody i naciski zrezygnował z tego planu i w 1969 roku przeniósł się do miejscowości Seoni w prowincji Madhia Pradeś, gdzie rozpoczął pracę jako wykładowca, kurator i kaznodzieja w miejscowym meczecie. Tam też prowadził działalność społeczną, której celem było dbanie o wartości moralne i zachęcanie muzułmanów do trzymania się zasad religijnych. Pod koniec 1972 roku powrócił do rodzinnego miasta Mubarakpur, gdzie spędził dwa lata jako nauczyciel, po czym otrzymał propozycję pracy na Uniwersytecie Salafickim w Waranasi, gdzie spędził kolejne dziesięć lat. W tym okresie jego życia, podczas pierwszej konferencji poświęconej życiorysowi Proroka, która odbyła się w 1976 roku w Pakistanie, Światowa Liga Muzułmańska z siedzibą w Mekce ogłosiła międzynarodowy konkurs na napisanie biografii Proroka. Al-Mubarakpuri zgłosił się do konkursu, a niniejsze dzieło zdobyło pierwszą nagrodę.

W 1988 roku przeniósł się do Centrum Badań nad Sunną i Biografią Proroka w Uniwersytecie Islamskim w Medynie, gdzie pracował do końca 1997 roku. Następnie zdobył posadę kierownika działu studiów i badań naukowych w bibliotece Dar as-Salam w Rijadzie, gdzie pracował aż do śmierci pierwszego grudnia 2006 roku.

Jest autorem kilku książek o tematyce muzułmańskiej, a także przekładów kilku dzieł z języka arabskiego na urdu, w tym „Al-Kalim at-Tajjib” Ibn Tajmijji oraz zbioru czterdziestu hadisów imama An-Nawawiego wraz z komentarzem.

Od autora

Chwała niech będzie Bogu, Który zesłał Swego Posłańca z drogą prostą i religią prawdy, by ta przeważyła nad wszelkimi innymi religiami, Który uczynił zeń świadka, przynoszącego dobrą nowinę, ostrzegającego, wzywającego do Boga – za Jego pozwoleniem – i jasne światło. Uczynił go dobrym wzorem dla tego, kto pragnie spotkania z Bogiem i przyjścia Dnia Sądu, oraz dla tego, kto często wspomina Boga. Boże, obdarz go pokojem, pobłogosław go, jego rodzinę, towarzyszy oraz wszystkich tych, którzy poszli jego śladami, aż do Dnia Sądu, i spraw, by wytrysnęły dla nich źródła miłosierdzia i szczęśliwości.

Z wielką radością i satysfakcją przyjąłem nowinę o tym, że po konferencji poświęconej życiu Proroka (niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo), która odbyła się w miesiącu rabi al-awwal 1396 roku hidżry w Pakistanie, Światowa Liga Muzułmańska ogłosiła w krajach świata muzułmańskiego konkurs na najlepszą pracę dotyczącą życia Prorok. Uważam, że studia nad żywotem Proroka przynoszą ogromne, wręcz nieopisane korzyści. Jeśli bowiem skrupulatnie przestudiujemy życie Proroka Muhammada – niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo – i dawany przez niego przykład, a następnie wyciągniemy wnioski, uświadomimy sobie, że jest to jedyne źródło szczęścia dla świata muzułmańskiego.

Ku mojej wielkiej radości udało mi się wziąć udział w tym wspaniałym konkursie. Najpierw jednak zadałem sobie pytanie, czy jestem godzien tego, by rzucić światło na władcę pierwszych i ostatnich pokoleń (niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo). Mimo moich wątpliwości doszedłem do wniosku, że będę bardzo szczęśliwym człowiekiem, jeśli uda mi się uszczknąć choć nieco z jego światła, bym nie spadł w ciemne otchłanie, bym był godnym członkiem jego społeczności i w takim stanie umarł, by Bóg przebaczył mi moje grzechy i pozwolił Prorokowi wstawić się za mną w Dniu Sądu.

Przy pisaniu niniejszej pracy starałem się zachować odpowiedni jej rozmiar, unikając nadmiernego rozpisywania się, a z drugiej strony zbytniego skracania, które obniżyłoby jej wartość. Gdy napotykałem na duże rozbieżności w źródłach co do kolejności wydarzeń bądź szczegółów ich przebiegu, dokonywałem dodatkowych badań, a w tekście podawałem wersję najbardziej prawdopodobną. Niemniej jednak powstrzymałem się od podawania wszystkich dowodów, gdyż uczyniłoby to pracę zbyt długą. Przytaczałem je jedynie w wypadku, gdy ich brak mógłby wywołać zdziwienie czytelnika, bądź gdy większość innych badaczy opisujących dane wydarzenie podało wersję nieprawdziwą.

Boże, o Ty, Który posiadasz Wielki Tron, obdarz mnie Łaską w tym życiu i w życiu ostatecznym, albowiem Ty jesteś Przebaczający i Kochający.

Safi ar-Rahman al-Mubarakpuri
Uniwersytet Salaficki, Waranasi, Indie
piątek 24.07.1396 h. (23.07.1976)

[Spis treści]  [Następny rozdział>>>