Zjawisko cyklu hydrologicznego nie zawsze było oczywiste nawet dla wielkich uczonych. W VII wieku p.n.e. Tales z Miletu twierdził, iż krople z powierzchni oceanów są przenoszone przez wiatr wgłąb lądu tworząc deszcz. Starożytni nie znali źródła pochodzenia wód podziemnych. Uważali, że wiatr wyrzuca znaczną ilość wód oceanów na ląd. Twierdzili również, że woda powraca sekretnym korytem, które miało być połączone z oceanami. Koryto to już od czasów Platona nazywano Tartarem. Arystoteles również miał swoją teorię na temat hydrologii. Zgodnie z jego poglądem woda kondensuje się w zimnych górskich grotach i tam tworzy podziemne jeziora, które nawadniają źródła. Dziś wiadomo, że to opady deszczu przeciekając do szczelin ziemi nawadniają potoki. Dopiero XVI wiek n.e. przyniósł jasne wytłumaczenie wymiany wód pomiędzy ziemią a atmosferą. W 1580 Bernard Palissy oficjalnie zaprezentował zjawisko cyklu hydrologicznego. Francuski naukowiec wyjaśnił, jak woda oceanów paruje, a ochłodzona tworzy chmury. Te z kolei przenoszone są wgłąb lądów, gdzie dochodzi do ich kondensacji – czego efektem jest deszcz. Opady zaś skupiają się jako potoki i następnie wpływają z powrotem do oceanów w ciągłym cyklu.

Cykl hydrologiczny jest dokładnie opisany w następujących wersach Koranu:

„Czyż nie widziałeś, że Bóg zesłał z nieba wodę
i poprowadził ją jako źródła, w głąb ziemi?
Następnie sprawia, że dzięki niej wyrastająróżnobarwne zasiewy (…)”
[Koran, 39: 21]

„I z Jego znaków jest to, iż On ukazuje wam błyskawicę,
by wzbudzić strach i nadzieję, iż On zsyła z nieba wodę i ożywia przez nią ziemię po jej śmierci. Zaprawdę, w tym są znaki dla ludzi, którzy są rozumni!” [Koran, 30: 24]

“I zsyłamy z nieba wodę według wyznaczonej miary
i sprawiamy że wnika ona do gleby;
i jesteśmy w stanie wysuszyć ją całkowicie.”
[Koran, 23:18]

Żaden inny zapis sprzed 1400 lat nie podaje tak rzetelnego wytłumaczenia zjawiska cyklu hydrologicznego.

Rola wiatru w tworzeniu się deszczu

„My posyłamy wiatry użyźniające,
My spuszczamy z nieba wodę
i dajemy ją wam do picia,
lecz nie wy jesteście jej strażnikami.”
[Koran, 15: 22]

Arabskim słowem użytym w przytoczonym fragmencie Koranu jest lałaqih (liczba mnoga od laqih). Lałaqih pochodzi od słowa laqaha, które tłumaczy się jako „użyźniać”, „zapładniać.” W przytoczonym kontekście laqaha oznacza, iż wiatr popycha do siebie chmury sprawiając, że stają się one gęste, w efekcie czego dochodzi do błyskawicy i deszczu. Podobny opis tego zjawiska znajduje się w Koranie:

„Bóg jest Tym, który posyła wiatry,
a one wzburzają chmury;
On rozciąga je po niebie, jak chce,
i czyni je płatami;
i widzisz wtedy,
jak obfity deszcz wylewa się spomiędzy nich.
I kiedy On dosięga nim
kogo chce ze Swoich sług,
wtedy oni się radują”
[Koran, 30: 48]

Opisy zjawisk hydrologicznych zawarte w Koranie są w stu procentach bezbłędne, a także zgodne z najnowszymi odkryciami nauki. Można o nich przeczytać w wielu fragmentach Koranu, m.in. 7:57, 13:17, 25:48- 49, 36:34, 50:9-11, 56:68-70, 67:30 oraz 86:11.

Źródło

Autor: Dr. Zakir Naik