Żadna dyskusja na temat imienia Boga nie jest kompletna bez wyjaśnienia królewskiej liczby mnogiej. Jest to lingwistyczny koncept obcy większości ludzi, których matczynym językiem jest angielski, jednak nie jest on bynajmniej nieobecny w języku angielskim. W siedemnastym wieku słowo thou (dawna forma angielskiego słowa “you”, oznaczającego “ty”, przyp.tłum.) było używane w stosunku do plebsu, podczas gdy słowo you, staroangielska forma liczby mnogiej wyrażająca szacunek, było zarezerwowane dla elity dworu i szlachty. Stąd używane były zwroty “Your Highness” (“Wasza Wysokość) i “Your Lordship” (“Jaśnie Panie”) zamiast “Thou Highness” i “Thou Lordship.” Stąd znajomo brzmiąca liczba mnoga w cytatach Królowej Wiktorii “Nie jesteśmy zadowoleni”.czy.Margaret.Thatcher.“Jesteśmy.babcią.”

W świętych manuskryptach (w tym manuskryptach Starego i Nowego Testamentu, jak również Świętego Koranu), Bóg zwraca się do ludzi używając formy “My”; na przykład w Księdze Rodzaju 1:26 i 11:7 Bóg mówi: “Uczyńmy więc człowieka . . .” i “Zejdźmy więc . . .”

Odwołując się do muzułmańskich manuskryptów, imię Allah, w odróżnieniu od hebrajskiego Elohim, jest formą pojedynczą, z której nie można utworzyć liczby mnogiej.43 Niektóre arabskie formy (takie jak zaimki i przyrostki zaimkowe) opisują Boga w liczbie mnogiej, jest to jednak królewska liczba mnoga. Liczba mnoga mająca dużo wspólnego z okazaniem szacunku a bardzo mało z mnogością osób. Królewska liczba mnoga jest dosłownym narzędziem w orientalnych i semickich językach używanym na podkreślenie czyjegoś majestatu. Zarówno w Starym jak i Nowym Testamencie, Elohim jest mnogą formą słowa Eloah (imię najbliższe arabskiemu “Allah” w wymowie i znaczeniu).44 Podobnie jak w Koranie, wyrażenia zawierające królewską liczbę mnogą podkreślają majestat Boga, tak i imię Elohim w Starym i Nowym Testamencie użyte jest w znaczeniu wyrażającym szacunek do Boga.45,46 Teologiczny Słownik Nowego Testamentu wyjaśnia: “Elohim jest oczywistą numeryczną liczbą mnogą jedynie w kilku miejscach (np. Księga Wyjścia 15:11). To słowo może opisywać nawet pojedynczego pogańnskiego Boga (np. 1 Księga Królewska 11:5). W większości przypadków mamy jednak do czynienia z liczbą mnogą majestatu.”47

W zależności od religii, w której się wychowali, ludzie mogą mieć różne opinie na ten temat. Interesującym jest jednak wysłuchać wniosek przynajmniej jednego uczonego, który znalazł się po obu stronach teologicznego płotu. David Benjamin Keldani służył przez dziewiętnaście lat jako ksiądz katolicki w Chaldean Rite w diecezji Uramiah (teren dawnej Persji), przed tym jak przeszedł na islam z początkiem dwudziestego wieku. Znany pod muzułmańskim imieniem Abdul-Ahad Dawud, jest on autorem jednej z wcześniejszych anglojęzycznych dzieł na temat biblijnych powiązań z prorokiem islamu, Muhammadem. W swoim dziele napisał on co następuje:

Byłoby stratą czasu usiłować odrzucić przekonania tych, którzy w swojej ignorancji lub zawzięciu utrzymują, że Allah islamu różni się od prawdziwego Boga i jest jedynie wymysłem Muhammada. Jeśli chrześcijańscy kapłani i teolodzy znaliby swoje Pisma Święte nie jako tłumaczenia, ale w oryginalnym hebrajskim (tak jak muzułmanie czytają Koran w oryginalnym arabskim języku) byłoby dla nich oczywistym, że Allah jest tym samym semickim imieniem Najwyższej Istoty, która objawiła swoje przesłanie Adamowi i wszystkim następnym prorokom.48

Podobnie jak arabscy chrześcijanie określają Boga jako “Allah” oraz tak jak Biblia używa królewskiej liczby mnogiej w zaimkach i imieniu Elohim, zachodni chrześcijanie mogą przyjąć tą samą praktykę bez ryzyka podważania swoich podstaw wiary. Wiara jednak nie musi opierać się na takich kwestiach, gdy tak naprawdę o wiele ważniejszym jest zapytać: Pomijając Jego imię, jak Bóg nakazuje ludzkości zrozumienie Go?

* * *
[43] Douglas, J. D. s. 27.

[44] Encyclopaedia Britannica. CD-ROM. (Pod hasłem “Elohim”).

[45] Achtemeier, Paul J. s. 686.

[46] Meagher, Paul Kevin et al. Vol 1, s. 1187.

[47] Kittel, Gerhard and Gerhard Friedrich (edytorzy). 1985. Theological Dictionary of the New Testament. Translated by Geoffrey W. Bromiley. William B. Eerdmans Publishing Co., Paternoster Press Ltd. s. 325.

[48] Dawud, Abdul-Ahad (Poprzednio znany jako pastor David Benjamin Keldani, biskup Uramii). 1992. Muhammad in the Bible. Jeddah: Abul-Qasim Publishing House. s. 14.

Źródło: „Pierwsze i Ostatnie Przykazanie”

Autor: Dr. Laurence B. Brown

Tłumaczyła: Magdalena Kodura