Muhammad w Biblii

Biblia jest traktowana przez religie monoteistyczne jako objawiony zbiór praw Bożych, według których należy postępować. Znajdziemy w niej także opisy różnych konsekwencji, jakie spotykają ludzi i narody, kiedy prawa te są przestrzegane oraz kiedy przestrzegane nie są.

W Biblii znajdują się zatem opisy wydarzeń przedstawianych jako dokumentację obserwowanych zjawisk zachodzących w teraźniejszości – na przykład obserwacja plag egipskich przez Mojżesza i Aarona. Biblia zawiera także opisy wydarzeń przeszłych (Tora)  oraz objawienia i proroctwa dotyczące zdarzeń, które dopiero nastąpią (np. Psalmy Dawida).

Dzięki proroctwom ludy Księgi tzn. Żydzi i Chrześcijanie wiedzieli, że mogą spodziewać się takich i takich wydarzeń, a także wizyt Wysłanników Boga. Stwórca zapowiadał bowiem wielokrotne zsyłanie Swoich praw i rozkazów za pośrednictwem Proroków.

Wysłaliśmy Naszych Posłańców, jednego po drugim.
(Koran 23:44).

Jeśli zatem wierzymy, że Muhammad jest Prorokiem wysłanym przez Boga Abrahama, Boga Mojżesza, Boga Dawida, Boga Izajasza, Boga Jezusa, jeśli wierzymy, że jest Prorokiem i Wysłannikiem Boga Jedynego, Allaha, powinniśmy odnaleźć jakieś wzmianki na jego temat w przesłaniach jego poprzedników. A także opisy zmian w świecie, jakie spowodowałoby przyjście Proroka.

Obietnica dana Abrahamowi

Księga Rodzaju 12:2-3

Uczynię bowiem z ciebie wielki naród, będę ci błogosławił i twoje imię rozsławię: staniesz się błogosławieństwem. Będę błogosławił tym którzy tobie błogosławić będą, a tym, którzy będą tobie złorzeczyli, i Ja będę złorzeczył. Przez ciebie będą otrzymywały błogosławieństwa ludy całej ziemi.

Muzułmanie do dzisiaj w każdej modlitwie wspominają Abrahama, prosząc Boga o takie błogosławieństwa dla Muhammada, jego rodziny i towarzyszy, jakich Bóg udzielił Abrahamowi, jego rodzinie i towarzyszom.

Księga Rodzaju 15:18-19

Dnia onego zawarł Wiekuisty z Abramem przymierze w słowach: „Rodowi twojemu oddam ziemię tę, od rzeki Egipskiej do rzeki wielkiej, rzeki Eufrat, wraz z Kenitami, Kenizzytami, Kadmonitami, Chittytami, Peryzzytami, Refaitami, Amorytami, Kananejczykami, Girgaszytami i Jebusytami.

Obszar pomiędzy Nilem a Eufratem to Półwysep Arabski. Również z innych fragmentów Biblii możemy wyczytać, że wymienione w powyższym wersecie ludy zamieszkiwały Arabię:

Księga Jozuego 12:7-8

Na górze i na Szefeli, w Arabie i na zboczach górskich, na stepie i w Negebie, u Chetytów, Amorytów, Kananejczyków, Peryzzytów, Chiwwitów, Jebusytów.

Księga Jozuego 12:2-3

Sichon, król amorycki, ze stolicą w Cheszbonie. Panował on od Aroeru, leżącego nad brzegiem potoku Arnon, od środka doliny i połowy Gileadu aż do potoku Jabbok, granicy synów Ammona, (3) a na wschodzie poprzez Arabę aż do morza Kinneret i morza Araby, czyli Morza Słonego, w kierunku Bet-Hajeszimot i dalej ku południowi do stóp zboczy Pisga.

Bóg zawiera przymierze z Abrahamem już po urodzeniu Ismaela, zapowiadając narodziny Izaaka.

Księga Rodzaju 17:4-8

Oto moje przymierze z tobą: staniesz się ojcem mnóstwa narodów. Sprawię, że będziesz niezmiernie płodny, tak, że staniesz się ojcem narodów i pochodzić będą od ciebie królowie. Przymierze Moje, które zawieram pomiędzy Mną a tobą oraz twoim potomstwem, będzie trwało przez pokolenia jako przymierze wieczne, abym był Bogiem twoim i twojego potomstwa. I oddaję tobie i twoim przyszłym potomkom kraj, w którym przebywasz, cały kraj Kanaan, jako własność na wieki, i będę ich Bogiem.

Po czym poznać uczestników przymierza Abrahama?

Księga Rodzaju 17:10-12

Oto przymierze Moje, którego przestrzegać będziecie pomiędzy Mną a wami, i potomstwem twoim po tobie: obrzezaną u was ma być u was wszelka płeć męska. I obrzeżecie ciało napletka waszego, a będzie to znakiem przymierza pomiędzy Mną a wami. A w wieku ośmiu dni obrzezaną ma być u was wszelka płeć męska w pokoleniach waszych, urodzony w domu i nabyty za pieniądz z jakiegokolwiek cudzego rodu, który nie jest z potomstwa twojego.

Trzeba zwrócić uwagę, że błogosławieństwo Boże dla Abrahama dane w tym momencie dotyczy zarówno Ismaela i jego potomków Arabów,  jak i  Izaaka, protoplasty Izraelitów. W oczach Boga Ismael i Izaak to bracia, a ich potomków łączy braterskie pokrewieństwo. Do dziś zarówno Arabowie, jak lud Izraela, podtrzymują przymierze z Bogiem poprzez obrzezanie.

Braterskie powiązanie Potomków Ismaela i Izaaka potwierdzają te zdania:

Księga Rodzaju 17:19-20

I rzekł Bóg: Ależ Sara, żona twoja , urodzi ci syna, i nazwiesz imię jego Izaak, i ustanowię  przymierze Moje z nim, przymierzem wiecznym, dla potomstwa jego po nim, A też względem Ismaela wysłuchałem cię: Oto pobłogosławiłem go, i rozplenię go, i rozmnożę go bardzo a bardzo; dwunastu książąt spłodzi, i uczynię zeń naród wielki.

Księga Rodzaju 21:13

Z syna zaś tej niewolnicy uczynię również wielki naród, bo jest on twoim potomkiem.

Boża opieka stale towarzyszyła Ismaelowi i jego rodzinie. Pokazują to słowa, jakie Bóg wypowiada do Hagar:

Księga Rodzaju 21:18-21

Wstań, podnieś chłopca i weź go za rękę, bo uczynię z niego wielki naród. Po czym Bóg otworzył jej oczy i ujrzała studnię z wodą; a ona poszła, napełniła bukłak z wodą i dała chłopcu pić. Bóg był z chłopcem, a ten rósł. Mieszkał on na pustyni i stał się łucznikiem. Mieszkał stale na pustyni Paran, matka zaś jego sprowadziła mu żonę z ziemi egipskiej.

Pojawia się pytanie, gdzie leży pustynia Paran i kim są potomkowie Ismaela?

Na całej Ziemi istnieje tylko jeden lud, który za swojego praojca uznaje Ismaela – są nim Arabowie. Również wszyscy arabscy historycy są zgodni, co do tego, że ich praojcem jest Ismael (np. al-Hamawi i jego praca „Mudżam al-Buldan”).

Termin Paran pojawia się zarówno w zbiorach przedislamskiej poezji, takich jak „Kitab at-Tidżan”, jak również u arabskich geografów z wczesnego średniowiecza, takich jak al-Muqaddasi (dzieło „Hasn at-Taqasim fi Marifat ul-Aqalim”), al-Hamdani (praca „Sifat Dżazirat ul-Arab”). Wszyscy byli zgodni co do tego, że Paran to obszar wokół Mekki.

O pustyni Paran w tym samym kontekście co Biblia, wspomina Ibn Kathir, historyk i uczony muzułmański z XIV wieku, w którego pracy „al-Bidaja łan-Nihaja” czytamy:

Postępując zgodnie z nakazem Bożym Abraham ich opuścił. Matka Ismaela miała ze sobą jedynie torbę daktyli i skórzany bukłak z wodą. Gdy wyczerpały się im zapasy, Bóg sprawił, że z ziemi wypłynęła woda, tworząc źródło Zamzam. Woda ta miała niezwykłe właściwości – potrafiła nasycić głodnego i uleczyć chorego, jak zostało to przekazane w długim hadisie Ibn Abbasa, przekazanym przez Bukhariego (oby Bóg obdarzył ich swoją litością). Później starożytne arabskie plemię Dżurhum osiedliło się koło Hadżar w Mekce. Dali oni poczucie bezpieczeństwa matce i jej dziecku.

Wróćmy do Biblii, w której znajdziemy również imiona synów Ismaela:

Księga Rodzaju 25:13

Oto imiona synów Izmaela, imiona pochodzących od nich potomków: Nebajot, pierworodny syn Izmaela, Kedar, Adbeel, Mibsam, Miszma, Duma, Massa. Chadad, Tema, Jetur, Nafisz i Kedma.

Najbardziej intersujący jest tu Kedar, gdyż jest on bez wątpienia postacią historyczną. Terminem Kedaryci historycy określają związek arabskich plemion z VI wieku p.n.e, o którym wspominają klasyczni greccy i rzymscy historycy, tacy jak Herodot, Pliniusz Starszy i Diodor Sycylijski.

W dziełach arabskich historyków możemy odnaleźć cały rodowód Proroka Muhammada:

Muhammad syn Abdullaha, który był synem Abdul-Muttaliba, który był synem Haszima, który był synem Abd Manafa, który był synem Qusaja, który był synem Kilaba, który był synem Murra, który był synem Kaaba, który był synem Luia, który był synem Ghaliba, który był synem Fahra, który był synem Maliks, który był synem an-Nadra, który był synem Kinana, który był synem Chuzajmy, który był synem Mudrika, który był synem Eliasza, który był synem Mudara, który był synem Nizara, który był synem Maada, który był synem Adnana, który był synem Adda, który był synem Humajsiego, który był synem Salamana, który był synem Ałsa, który był synem Buza, który był synem Qamłala, który był synem Ubaja, który był synem Ałłama, który był synem Naszida, który był synem Haza, który był synem Bildasa, który był synem Jadlafa, który był synem Tabicha, który był synem Dżahima, który był synem Nahisza, który był synem Machiego, który był synem Aida, który był synem Abqara, który był synem Ubajda, który był synem ad-Daego, który był synem Hamdana, który był synem Sanbira, który był synem Jathrabiego, który był synem Jahzina, który był synem Jalhana, który był synem Arałiego, który był synem Aida, który był synem Deszana, , który był synem Aisara, który był synem Afnada, który był synem Aihama, który był synem Muksara, który był synem Nahitha, który był synem Zariha, który był synem Samiego, , który był synem Mazziego, który był synem Ałda, który był synem Arama, który był synem Kedara, który był synem Ismaela, , który był synem Abrahama.

(At-Tabari, „Tarikh”, Ibn Hiszam „Sira Rasul”).

Jak widzimy, na samym końcu tego drzewa genealogicznego pojawiają się trzy znane nam z Biblii imiona: Kedar, Ismael i Abraham.

Dolina Baka

Psalm 84:6-10

Szczęśliwi, których moc jest w Tobie, a Twoje ścieżki są w ich sercu. Przechodząc doliną Baka, przemieniają ją w źródło, a wczesny deszcz błogosławieństwem ją okryje. Wciąż w siłę wzrastać będą, Boga ujrzą na Syjonie. Panie Zastępów, usłysz moją modlitwę; nakłoń ucha Boże Jakuba! Spojrzyj, Puklerzu nasz, Boże, i wejrzyj na oblicze Twego pomazańca!

W Biblii Tysiąclecia o miejscu Baka, jako doliny łez dowiadujemy się, że nie jest znane jego położenie. Jednak dla wszystkich Arabów wiadome jest i oczywiste, że Baka (czy też Bakka) to stara nazwa Mekki, która pojawia się również w Koranie:

 Zaprawdę, pierwszy Dom, który został ustanowiony dla ludzi, to ten, który jest w Bakka – błogosławiony – droga prosta dla światów. W nim są znaki jasne – miejsce, gdzie stał Abraham, a kto wszedł do niego, był bezpieczny.
(Koran 3:96).

Proroctwo Mojżesza

Przyjście Proroka, który przyniesie ludziom prawo, Bóg przepowiedział w czasach Mojżesza.

Księga Powtórzonego Prawa 18:18

Proroka ustanowię im spośród braci ich, podobnego tobie, i włożę słowa Moje w usta jego, i będzie im mówił wszystko, cokolwiek mu rozkażę.

Tradycja chrześcijańska uważa, że ten werset zapowiada przyjście Jezusa. Jednak muzułmanie uważają, że dotyczy on Proroka Muhammada.

Słowa spośród ich braci wytłumaczone zostały na samym początku. Ismael był starszym bratem Izaaka, pierworodnym Abrahama. Obaj – Ismael i Izaak – są spadkobiercami przymierza Boga i Abrahama. Ich rody (tzn. Izraelitów i Arabów) łączy braterskie pokrewieństwo. Gdyby przytoczony werset mówił o proroku spośród Izraela, zapowiadałby proroka spośród nich samych. Jednak mówi on o proroku spośród ich braci – Ismaelitów, czyli Arabów.

Kolejne słowa mówią, że ów Prorok ma być podobny Mojżeszowi. Przyjrzyjmy się argumentom, które pokazują podobieństwa między Mojżeszem a Muhammadem:

– Mojżesz miał oboje rodziców, Muhammad miał matkę i ojca, zaś Jezus nie miał ojca, miał tylko matkę;

– Mojżesz i Muhammad przyszli na świat w naturalny sposób, zaś Jezusa Bóg powołał do życia poprzez Swoje Słowo;

– Mojżesz i Muhammad założyli rodziny; Jezus pozostał nieżonaty i bezdzietny;

– Żydzi ostatecznie przyjęli posłannictwo Mojżesza, zaś Arabowie przyjęli posłannictwo Muhammada (choć początkowo odrzucali jego nauki i zmusili go do emigracji z Mekki do Medyny), natomiast lud Jezusa odrzucił jego nauki i zrobił wszystko, aby usunąć go z tego świata;

– Mojżesz i Muhammad byli zarówno Prorokami, jak i władcami swoich narodów, a także sędziami, podczas gdy Jezus był tylko Prorokiem, nie wydawał wyroków, a lud żydowski nie uznał go za władcę (sam Jezus mówił, że jego królestwo nie jest z tego świata);

– Mojżesz i Muhammad przynieśli nowe prawa; natomiast Jezus sam powiedział: Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w prawie, aż się wszystko spełni. Ktokolwiek zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim (Mt 5:17-20);

– Mojżesz i Muhammad zmarli śmiercią naturalną, natomiast Jezus (jak uważają chrześcijanie) został zamordowany na krzyżu;

– Mojżesz i Muhammad zostali po śmierci pochowani w ziemi, natomiast Jezus wraz z ciałem został zabrany do nieba.

Wróćmy jeszcze na chwilę do kwestii prawnych. Mojżesz przyniósł nie tylko dziesięć przykazań na kamiennych tablicach, ale także Torę (Pięcioksiąg), w której bardzo dokładnie opisano, jak prawo dziesięciu przykazań powinno być wypełniane i przestrzegane. Muhammad został posłany do barbarzyńskich Arabów, którzy żenili się z własnymi macochami, grzebali żywcem małe dziewczynki, a pijaństwo, cudzołóstwo i hazard były na porządku dziennym – tymczasem po przyjęciu nauk Koranu stali się potężnym narodem, który stworzył nie tylko imperium, ale także własną cywilizację, kulturę, sztukę, prądy naukowe… Tymczasem Jezus wypełniał wszystkie prawa żydowskie (przestrzegał sabatu, zachowywał koszer), a jedynie nauczył wypełniania prawa zawartego w Torze za pomocą dwóch najważniejszych przykazań: Będziesz miłował Boga swojego całym sercem, całym umysłem i z całych sił swoich, a bliźniego swego (będziesz miłował) jak siebie samego.

Te argumenty pokazują, że Muhammad jest znacznie bardziej podobny do Mojżesza niż Jezus.

Objawienie

 …I włożę słowa Moje w usta jego, i będzie im mówił wszystko, cokolwiek mu rozkażę…

 Historia uczy, że Muhammad otrzymał pierwsze Objawienie w wieku czterdziestu lat, w jaskini niedaleko Mekki (a więc w regionie Paran). W pewnej chwili w grocie pojawił się Archanioł Gabriel, który rozkazał Muhammadowi po arabsku: Iqra, co można tłumaczyć jako czytaj, głoś lub recytuj. Przestraszony Muhammad odpowiedział Ma ana bi qari, co oznacza Nie jestem uczony lub Nie umiem czytać. Anioł rozkazał mu to samo po raz drugi, i odpowiedź była ta sama. Za trzecim razem anioł znów zaczął od Iqra, ale tym razem Prorok zaczął powtarzać po nim kolejne słowa. Tak został zesłany pierwszy fragment Koranu:

Głoś! W imię twego Pana, który stworzył!

Stworzył człowieka z grudki krwi zakrzepłej!

Głoś! Twój Pan jest najszlachetniejszy!

Ten, Który nauczył człowieka przez pióro,

Nauczył człowieka tego, czego on nie wiedział.

(Koran 96:1-5)

Tak oto spełniło się proroctwo: włożę mu słowa Moje w usta Jego, i będzie mówił, cokolwiek mu rozkażę.

O tym samym zdarzeniu mówi Prorok Izajasz (29:12):

Albo dają Księgę takiemu, który nie umie czytać mówiąc: Czytajże to! A on odpowiada: Nie umiem czytać

 Warto również zauważyć, że werset biblijny włożę słowa Moje w usta jego sugeruje, że słowa będą pochodzić od Boga, a Prorok będzie je jedynie powtarzał. Żadna z ksiąg biblijnych młodszych od Księgi Izajasza nie jest uważana za dosłowne Słowo Boże, a jedynie za tekst zainspirowany przez Boga, którego słowa zostały dobrane i ułożone przez ludzi. Jedynie Koran uważany jest za Słowo Boże, które nie zostało w żaden sposób zmienione czy zniekształcone przez człowieka. Bóg mówi na temat Muhammada i Koranu:

On nie mówi pod wpływem namiętności. To jest tylko objawienie, które mu zostało zesłane.

(Koran 53:3-4).

Co więcej, w kilku miejscach Biblii odnajdujemy obietnice zesłania Słowa na górze Paran:

Księga Habakuka 3:3

Bóg przychodzi z Temanu, święty z góry Paran, Majestat Jego okrywa niebiosa, a ziemia pełna jest Jego Chwały.

 Księga Powtórzonego Prawa 33:1-2

Pan przyszedł z Synaju i z Seiru dla nich zajaśniał, zabłysnął z góry Paran.

 Do jakiego innego wydarzenia mogą odnosić się powyższe fragmenty Biblii, jak nie do objawienia, jakiego Prorok Muhammad doznał w grocie Hira? Jaki inny Prorok z Arabii otrzymał objawienie? Jakiego innego Proroka można stawiać na równi z Mojżeszem (wspomniane są tu przecież dwa objawienia z Góry Synaj i Góry Paran)?

Prorok Prawodawca

Izajasz zapowiada przyjście Proroka, który przyniesie Prawo.

Księga Izajasza 42:1-10

Oto mój Sługa, którego podtrzymuję, Wybrany mój, w którym mam upodobanie. Sprawiłem, że Duch mój na nim spoczął; on przyniesie narodom Prawo.

Nie będzie wołał ni podnosił głosu, nie da słyszeć krzyku swego na dworze.

Nie złamie trzciny nadłamanej, nie zgasi tlejącego się knotka, on rzeczywiście przyniesie Prawo.

Nie zniechęci się ani nie złamie, aż utrwali Prawo na ziemi, a jego pouczenia wyczekują wyspy.

Tak mówi Pan, Bóg, który stworzył i rozpiął niebo, rozpostarł ziemię wraz z jej plonami, dał ludziom na niej dech ożywczy i tchnienie tym, co po niej chodzą.

Ja, Pan, powołałem cię słusznie, ująłem cię za rękę i ukształtowałem, ustanowiłem cię przymierzem dla ludzi, światłością dla narodów,

Abyś otworzył oczy niewidomym, ażebyś z zamknięcia wypuścił jeńców, z więzienia tych, co mieszkają w ciemności.

Ja, któremu na imię Jahwe, chwały mojej nie odstąpię nikomu ani czci mojej bożkom.

Pierwsze wydarzenia oto już nadeszły, nowe zaś ja zapowiadam, zanim się rozwiną, wam je ogłaszam.

Śpiewajcie Panu pieśń nową, chwałę Jego od krańców ziemi! Niech Go sławi morze i wszystko, co je napełnia, wyspy wraz z ich mieszkańcami!

Chrześcijanie również to proroctwo odnoszą do Jezusa. Jednak dalej czytamy:

Księga Izajasza 42:11-13

Niech głos podniosą pustynia z miastami, osiedla, które zamieszkuje Kedar. Mieszkańcy Sela niech wznoszą okrzyki, ze szczytów gór niech nawołują radośnie!

Niech oddają chwałę Panu  i niechaj głoszą cześć Panu na wyspach!

Jak bohater posuwa się Pan, i jak wojownik pobudza waleczność; rzuca hasło, okrzyk wydaje wojenny, góruje męstwem nad nieprzyjaciółmi.

Przeanalizujmy poszczególne wersety:

Oto mój Sługa, którego podtrzymuję, Wybrany mój, w którym mam upodobanie…

Wobec żadnego z Proroków w całej historii nie używano tych określeń (w języku arabskim są to: Abduhu, i Mustafa) tak często, jak wobec Muhammada.

… Sprawiłem, że Duch mój na nim spoczął…

Anioł Gabriel wspierał Muhammada i przynosił mu objawienie. W islamie jest on określany jako Ruh ul-Qudus, co po polsku znaczy Duch Święty.

… on przyniesie narodom Prawo…

Prorok Muhammad przyniósł ludziom pełne i doskonałe prawo Boskie, które znosiło wszystkie poprzednie prawa i które pozostaje aktualne do Dnia Sądu.

…Nie będzie wołał ni podnosił głosu, nie da słyszeć krzyku swego na dworze…

Prorok Muhammad znany był z tego, że nigdy nie krzyczał. Relacjonowała Aisza (Radi Allahu Anha):

Mówienie nieprzyzwoicie i używanie niekulturalnych słów, było obce Prorokowi, który nigdy nie podnosił głosy i nie przekrzykiwał się z innymi ludźmi na bazarze. Nie szukał zemsty, za krzywdy, które mu wyrządzono, ale przebaczał i zapominał.
(At-Tirmidhi).

…Nie złamie trzciny nadłamanej, nie zgasi tlejącego się knotka, on rzeczywiście przyniesie Prawo…

Tak jak już wspomnieliśmy, Prorok Muhammad przyniósł ostateczne i doskonałe prawo dla całej ludzkości.

…Nie zniechęci się ani nie złamie, aż utrwali Prawo na ziemi…

Prorok Muhammad nigdy się nie poddawał i zawsze był pełen nadziei, nawet w najbardziej krytycznych momentach jego misji. Po wielu bitwach ostatecznie górował nad nieprzyjaciółmi, a wreszcie stworzył silną społeczność wiernych, którzy naprawdę utrwalili Prawo wśród pogan.

… a jego pouczenia wyczekują wyspy…

Nauki Proroka błyskawicznie rozprzestrzeniły się na świecie. Islam przyjęli mieszkańcy wielu wysp, w tym największego zbioru wysp na Ziemi, archipelagu Malajskiego.

…Tak mówi Pan, Bóg, który stworzył i rozpiął niebo, rozpostarł ziemię wraz z jej plonami, dał ludziom na niej dech ożywczy i tchnienie tym, co po niej chodzą.

Ja, Pan, powołałem cie słusznie, ująłem cię za rękę i ukształtowałem, ustanowiłem cię przymierzem dla ludzi, światłością dla narodów. Abyś otworzył oczy niewidomym, ażebyś z zamknięcia wypuścił jeńców, z więzienia tych, co mieszkają w ciemności…

Prorok Muhammad wyprowadził swój lud z ciemności, pogaństwa do światła monoteizmu.

Oto Księga; posłaliśmy ją tobie, abyś wyprowadził ludzi z ciemności ku światłu…
(Koran 14:1)

…Ja, któremu na imię Jahwe, chwały mojej nie odstąpię nikomu ani czci mojej bożkom. Pierwsze wydarzenia oto już nadeszły, nowe zaś ja zapowiadam, zanim się rozwiną, wam je ogłaszam. Śpiewajcie Panu pieśń nową, chwałę Jego od krańców ziemi!…

Nowa pieśń to prawdopodobnie nowa księga. A jedyną recytowaną, czy też śpiewaną świętą Księgą młodszą od Księgi Izajasza jest Koran.

…Niech Go sławi morze i wszystko, co je napełnia, wyspy wraz z jej mieszkańcami! Niech głos podniosą pustynia z miastami, osiedla, które zamieszkuje Kedar. Mieszkańcy Sela niech wznoszą okrzyki, ze szczytów gór niech nawołują radośnie!

Niech oddają chwałę Panu i niechaj głoszą cześć Panu na wyspach!

Jak bohater posuwa się Pan, i jak wojownik pobudza waleczność; rzuca hasło, okrzyk wydaje wojenny, góruje męstwem nad nieprzyjaciółmi.

Zakończenie ostatecznie przekonuje nas, że Prorokiem, o którym mówi Izajasz jest Muhammad. Jest to jedyny Prorok wywodzący się od Kedara. Tak więc chrześcijanie, którzy próbują przypisać to proroctwo Jezusowi, powinni pamiętać, że Jezus nie pochodził przecież z kraju Kedara. Jezus nie zagórował nad swoimi wrogami i (jak mówiliśmy wcześniej) i nie ustanowił nowego prawa na ziemi.

Emigracja i Bitwa pod Badr

Izajasz wspomina także o przymusowej emigracji z Mekki do Medyny, jakiej musieli doświadczyć towarzysze Muhammada i sam Muhammad.

Księga Izajasza 21:13-16

Wyrok na Arabię. Którzy w zaroślach na stepie nocujecie, wy, gromady Dedanidów, wynieście wodę naprzeciw spragnionych! Mieszkańcy kraju Tema, z chlebem waszym wyjdźcie na spotkanie uchodźców!

Bo przed rzezią uciekli, przed mieczem dobytym, przed łukiem napiętym, przed wirem walki.

Albowiem tak powiedział Pan do mnie: Jeszcze jeden rok taki, jak rok najemnika, a skończy się cała chluba Kedaru. Zostanie też z pocztu łuczników, dzielnych synów Kedaru, bardzo niewielu; tak Pan, Bóg Izraela powiedział.

Użycie imienia Kedara pokazuje, że opisane zdarzenia rozegrają się w Arabii. Utwierdza nas w tym przekonaniu również określenie kraj Tema, który w Księdze Rodzaju jest wymieniony jako jeden z synów Ismaela.

Widzimy również, że mieszkańcy miasta, do którego przybędą uchodźcy, powitają ich z otwartymi ramionami. Po emigracji Proroka i muzułmanów, mieszkańcy Medyny byli niezwykle szczodrzy wobec swych braci w wierze. Abu Huraira przekazał, że raz przyszli oni do Proroka z prośbą, by ich gaje palm daktykowych podzielić po równo pomiędzy muzułmanów z Medyny i ich braci z Mekki. (Bukhari).

Dalej czytamy, że uchodźcy uciekali przed mieczem. Wielu muzułmanów w Mekce było torturowanych, niektórych zabito, ostatecznie podjęto nawet próbę zamordowania samego Proroka, co zmusiło muzułmanów do emigracji. (Patrz: Ibn Hiszam „Sira Rasul” ibn Hiszam, Ibn Kathir „Sira Rasul”).

Możemy wyczytać również, że po upłynięciu roku najemnika i drugiego takiego roku, czyli w sumie po dwóch latach od emigracji upadnie potęga Kedaru. Dokładnie w dwa lata po emigracji muzułmanów z Mekki do Medyny doszło do pierwszej bitwy w historii islamu. Pod Badr starli się ze sobą muzułmanie i Kurajszyci, dumni potomkowie Kedara. W bitwie tej polegli Abu Dżahl, Umajja bin Khalaf, Uthba bin Rabi i niemalże wszyscy inni najznamienitsi synowie Mekki. Bitwa ta zadecydowała o losach Arabii.

Zwycięstwo nad Mekką

Księga Powtórzonego Prawa 33:2, Biblia Gdańska

I rzekł: Pan z Synaj przyszedł, i pojawił się im z Seiru, objaśnił się z góry Paran, a przyszedł z dziesięcioma tysiącami świętych; z prawicy jego zakon ognisty dany im.

Ten sam werset, Przekład Nowego Świata

I przemówił: Jehowa przyszedł z Synaju i zaświecił nad nimi z Seiru. Zajaśniał z górzystego regionu Paran, a były z nim święte miriady, po prawicy jego – ich wojownicy.

O tym fragmencie wspomnieliśmy już mówiąc o pierwszym objawieniu Proroka Muhammada. Istnieje jednak jeszcze jedna możliwa interpretacja tego tekstu, która zakłada, że proroctwo to odnosi się do zwycięstwa nad Mekką. Prorok Muhammad wkroczył przecież do niej na czele dziesięciu tysięcy wojowników, a w historii Paranu nie było innego wydarzenia, w którym uczestniczyłoby dokładnie dziesięć tysięcy zbrojnych, wypełniających Wolę Bożą.

Muzułmanie podeszli pod Mekkę wieczorem i Prorok Muhammad nakazał, żeby każdy niósł zapaloną pochodnię co może odnosić się do słów o zakonie ognistym. Miało to pokazać Mekkańczykom, jak wielka jest armia muzułmanów, co z kolei miało skłonić ich do zaprzestania oporu, tak, aby nie doszło do niepotrzebnego przelania krwi.

Zapowiedź dana przez Jezusa


Zastanówmy się, kogo oczekiwano za czasów Jezusa?

Ewangelia Jana 1:19-21

Takie jest świadectwo Jana. Gdy Żydzi wysłali do niego z Jerozolimy kapłanów i lewitów z zapytaniem: „Kto ty jesteś?”,  on wyznał, a nie zaprzeczył, oświadczając: „Ja nie jestem Mesjaszem”.  Zapytali go: „Cóż zatem? Czy jesteś Eliaszem?” Odrzekł: „Nie jestem”. „Czy ty jesteś Prorokiem?” Odparł: „Nie!“

Ewangelia Jana 1:25

I zadawali mu pytania, mówiąc do niego: „Czemu zatem chrzcisz, skoro nie jesteś ani Mesjaszem, ani Eliaszem, ani Prorokiem?“

W ewangelii wyraźnie zapytano Jezusa o trzy spodziewane osoby. Byli to Mesjasz, Eliasz i Prorok.

Kogo zatem oczekiwał sam Jezus i czyje przyjście zapowiedział po swoim wniebowstąpieniu?

Ewangelia Jana 14:15-17

Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze – Ducha Prawdy, którego świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Ale wy Go znacie, ponieważ u was przebywa i w was będzie.

Ewangelia Jana 14:26

A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem.

Pocieszyciel, o którym mówi Jezus, to po grecku Parakletos. Być może to, co Jezus powiedział w swoim ojczystym języku aramejskim, było bliższe znaczeniu podobnego słowa greckiego Periklytos, czyli Wychwalony (ar. Ahmad), a Jan najprawdopodobniej słowo Parakletos zamieścił przez pomyłkę.

Ahmad to inna forma imienia Muhammad, z tym samym rdzeniem spółgłóskowym HMD. Tak więc tym sposobem potwierdziłby się słowa Koranu:

Oto powiedział Jezus, syn Marii: „O synowie Izraela! Jestem wysłany od Boga do was, aby potwierdzić prawdziwość tego, co przede mną było zesłane w Torze, i zwiastować Posłańca, który przyjdzie po mnie, a którego imię – Ahmad!“ Lecz kiedy on przyszedł z jasnymi dowodami, oni powiedzieli: „To są czary oczywiste!”
(Koran, 61:6).

Przyjmijmy jednak, że wyczekiwany przez Jezusa pocieszyciel to rzeczywiście grecki Parakletos. Słowo to jednak oznacza nie tyle pocieszyciela, co raczej doradcę, rzecznika, kogoś, kto broni spraw innych i troszczy się o ludzkość. Tak właśnie Proroka Muhammada opisuje Koran:

Przyszedł do was Posłaniec spośród was. Ciąży mu to, co wy czynicie złego. On jest o was zatroskany, dla wiernych jest dobrotliwy, litościwy.
(Koran, 9:128).

Duch Prawdy z polskiego przekładu to w greckim oryginale Pneuma tees Aleetheais. Z kolei greckie Aleetheais odpowiada arabskiemu przydomkowi Proroka Muhammada al-Amin, pod którym znali go również jego przeciwnicy. Przekazano, że Prorok Muhammad

nigdy nikogo nie skrzywdził i nigdy się z nikim nie kłócił, a znany był wśród ludzi jako al-Amin z powodu wszystkich jego wspaniałych cech. Tzn. prawdomówności i byciu godnym zaufania. (Ibn Kathir, „Sira Rasul”).

Słowa Jezusa On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem jasno zapowiadają nadejście Proroka, który potwierdzi proroctwo Jezusa.

Pneuma tees Aleetheais tłumaczy się czasem jako Ducha Świętego. Takie tłumaczenie jest całkowicie błędne, gdyż Jan używał terminu Parakletos jedynie do osób z krwi i kości. Tym samym słowem określa przecież Jezusa:

1 List Świętego Jana 2:1

Jeśliby nawet kto zgrzeszył, mamy Rzecznika wobec Ojca – Jezusa Chrystusa sprawiedliwego.

Ponadto Jezus nie mógł mówić o nadejściu Ducha Świętego, gdyż Duch Święty był obecny już wcześniej. O jego obecności mówią Psalmy Dawida i Ewangelie:

Psalm 51:13

Nie odrzucaj mnie od swego oblicza i nie odbieraj mi świętego ducha swego!

Ewangelia Mateusza 3:16

A gdy Jezus został ochrzczony, natychmiast wyszedł z wody. A oto otworzyły Mu się niebiosa i ujrzał Ducha Bożego zstępującego jak gołębicę i przychodzącego na Niego.

Ewangelia Mateusza 12:28

Lecz jeśli Ja mocą Ducha Bożego wyrzucam złe duchy, to istotnie przyszło do was królestwo Boże.

Jezus mówi, że Prorok, który przyjdzie po nim, będzie prawdziwym Wysłannikiem wyznaczonym przez Boga, który – tak jak Jezus – będzie posiadał Objawienie, i nie będzie nauczał własnych słów, lecz tylko tego, co Bóg nakaże mu mówić.

Pełny opis Proroka Muhammada w Biblii.

Pieśń nad pieśniami 5:9-16

Jakiż to jest ten twój miły z najwspanialszych, że nas tak zaklinasz? Miły mój śnieżnobiały i rumiany, najznakomitszy spośród tysięcy. Głowa jego – najczystsze złoto, kędziory jego włosów to kiście winorośli, czarne jak kruk. Oczy jego, jak gołębice nad brzegami wód. Zęby wymyte w mleku spoczywają w swej oprawie. Jego policzki jak balsamiczne kwietniki, zapewniające wzrost wonnym ziołom, jak lilie wargi jego, kapiące mirrą najprzedniejszą. Ręce jego jak walce ze złota, wysadzane złocistymi topazami. Tors jego jak rzeźba z kości słoniowej, pokryta szafirami. Jego nogi – jak kolumny z alabastru, wsparte na szczerozłotych podstawach. Postać jego jak Liban, wysmukła jak cedry. Usta jego przesłodkie i cały jest pełen powabu, Taki jest miły mój, taki jest przyjaciel mój, córki Jerozolimskie.

Końcówka w języku hebrajskim:

HIKKO MAME TAH KIM

VIKULLO MOHAMADIM

ZEH DUDI, MI ZEHRE HI

BEINA JERUZALEM

Hebrajskie słowo מחמד, dokładnie odpowiada arabskiemu محمد, słowa te składają się dokładnie z tych samych czterech literek i mogą być przeczytane jedynie jako Muhammad.

Jednak nawet jeśli pominiemy fakt, że imię Proroka Muhammada zostało wspomniane w powyższym fragmencie z Biblii, nie możemy go przypisać żadnej innej osobie jak tylko jemu.

Wiadomo z opisów przekazanych przez Towarzyszy Proroka Muhammada (Anas bin Malik, Umm Mabad al-Khuzai, Hasan bin Ali), że Wysłannik Boga używał przydomku Habib al-Allah (umiłowany przez Boga), miał bardzo jasną cerę, cienkie i bardzo białe zęby, które często mył, a jego włosy były kruczoczarne, ani proste, ani bardzo kręcone. (Al-Hakim, At- Tirmidhi, At-Tabari).

Wreszcie jeśli chodzi o słowa najznakomitszy spośród tysięcy, to chyba nikogo nie trzeba przekonywać, że Prorokami i Posłańcami Boga byli jedynie najznakomitsi spośród ludzi.

Co sprowadziło Żydów do Medyny?

Obecność Żydów w Arabii jest faktem historycznym i nikt nie może mu zaprzeczyć. Żydzi przybyli tam ok. 70 roku n.e. (patrz: Fuad Hamza, „Qalb al-Dżazirat ul-Arab”) . Największe ich skupiska znajdowały się w Medynie i w jej okolicach (oazy Chajbar i Tajma). Co więc ich tam sprowadziło? Dlaczego wybrali akurat ten obszar? Była to przecież nieurodzajna ziemia, którą zamieszkiwały prymitywne i agresywne ludy.

Przekazał Ibn Ishaq, że Asim bin Amr bin Qatada powiedział:

Tym, co skłoniło nas do islamu, po za Miłosierdziem Allaha, było to, co słyszeliśmy od Żydów. Byliśmy politeistami i czciliśmy bożki, podczas gdy oni byli Ludem Księgi i posiadali wiedzę, jakiej my nie posiadaliśmy. Od zawsze byli oni naszymi wrogami i za każdym razem, gdy to my górowaliśmy nad nimi, powtarzali nam: „Już niedługo przyjdzie do nas Prorok, a wtedy zniszczymy was tak, jak zniszczone zostały ludy Ad i Iram”.
(Ibn Kathir, „Sira Rasul”)

Żydzi wybrali Medynę nie bez powodu – dobrze wiedzieli, że właśnie w tym rejonie pojawi się Ostatni Prorok. Co więcej, gdy przybył do nich Prorok Muhammad, wszyscy rozpoznali w nim Wysłannika Bożego.

Safija (RAA), córka Hujaja bin Achtaba (jednego z przywódców żydowskich) powiedziała:

Byłam oczkiem w głowie mojego ojca i wuja – Abi Jasira. Zawsze mnie pieścili i traktowali lepiej niż inne dzieci. Jednak gdy tylko do Medyny przybył Prorok Muhammad i osiedlił się w Quba razem z plemieniem Bani Amr ibn Auf, mój ojciec Hujaj bin Achtab oraz mój wujek Abu Jasir bin Achtab poszli go zobaczyć i wrócili dopiero po zachodzie słońca. Wracając, szli bardzo przygnębieni. Pobiegłam ich przywitać, jednak oni nawet nie zwrócili na mnie uwagi. Usłyszałam tylko, jak mój wuj Abu Jasir pyta Ubaja i mego ojca: „Czy to naprawdę on?” Ubaj odpowiedział: „Tak, to on, przysięgam na Boga!” Spytał ponownie: „Czy na pewno go rozpoznałeś?” Odpowiedział: „Tak, a moje serce wrze od wrogości wobec niego.”

(Ibn Hiszam, „Sira Rasul”)

Wszyscy Żydzi rozpoznali Proroka Muhammada i nie mieli najmniejszych wątpliwości, że jest on Wysłannikiem Bożym. Byli jednak źli, że nie jest on Żydem, a Arabem, dlatego jedynie niewielka część z nich przyjęła islam, a większość odrzuciła Proroka i zwalczała go tak samo, jak wcześniej Żydzi odrzucili i zwalczali Jezusa.

Jednym z Żydów, którzy przyjęli islam, był największy uczony żydowski z Medyny, Abd Allah bin Salam. Zanim inni Żydzi dowiedzieli się o jego konwersji na islam Prorok Muhammad spytał ich: Kim jest dla was Abd Allah bin Salam? Odpowiedzieli: To nasz największy uczony i syn naszego największego uczonego, a także najlepszy spośród nas i syn najlepszego spośród nas. Następnie Prorok Muhammad spytał ich: Co byście zrobili, gdyby Abd Allah przyjął islam? Odpowiedzieli trzykrotnie: Niech Bóg nas przed tym uchroni. Wtedy Abd Allah wyszedł do nich i powiedział: Wyznaję, że nie ma Boga prócz Boga Jedynego, i wyznaję, że Muhammad jest Wysłannikiem Boga. Żydzi powiedzieli: To najgorszy spośród nas i syn najgorszego spośród nas!

(Al-Bukhari).

Dzisiaj od nas samych zależy, czy chcemy postąpić, jak uczony Abd Allah bin Salam, czy chcemy być podobni do tych Żydów, którzy odrzucili nauki Jezusa i Muhammada.

Autor: Said