Oto lista przedstawiająca niektóre z rażących konfliktów Nowego Testamentu. Celem, jak przedtem, nie jest atakowanie Biblii, ale ujawnienie czym tak naprawdę Biblia jest. Ci spośród czytelników, którzy uważają Nowy Testament za słowo od Boga, muszą pamiętać w trakcie czytania tej listy, że Bóg się nie myli. Ani razu.

Mając to na uwadze, błędy w Nowym Testamencie powinny być motywacją do dalszych poszukiwań dla każdego, kto poważnie podchodzi do religii.

1. Ew. wg św. Mateusza 1:16 i Łukasza 3:23 – Kto był ojcem Józefa?

Ew. wg św. Mateusza 1:16: “. . .Jakub ojcem Józefa, męża Maryi, z której narodził się Jezus, zwany Chrystusem.”

Ew. wg św. Łukasza 3:23: “Sam zaś Jezus rozpoczynając swoją działalność miał lat około trzydziestu. Był, jak mniemano, synem Józefa, syna Helego.”

2. Ew. wg św. Mateusza 2:14 i Łukasza 2:39 – Do Egiptu czy do Nazaretu?

Ew.wg św. Mateusza 2:14: “On wstał, wziął w nocy dziecię i jego matkę i udał się do Egiptu.” ;

Ew. wg św. Łukasza 2:39: “A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta – Nazaret.”

3. Ew. wg św. Mateusza 4:3–9 i Łukasza 4:3–11 – Kamienie stały się chlebem, rzuć się w dół, a później oddaj pokłon Szatanowi, czy też kamienie chlebem, oddaj pokłon Szatanowi, a później rzuć się w dół?

Ew.wg św. Mateusza 4:3–9: Szatan mówi Jezusowi “powiedz, żeby te kamienie stały się chlebem”, później “rzuć się w dół “ a na koniec “Dam Ci to wszystko, jeśli upadniesz i oddasz mi pokłon.“

Ew. wg św. Łukasza 4:3–11: Szatan mówi Jezusowi “powiedz temu kamieniowi, żeby się stał chlebem”, później “Jeśli więc upadniesz i oddasz mi pokłon, wszystko będzie Twoje “rzuć się stąd w dół .“

4. Ew. wg św. Mateusza 6:9–13 i Łukasza 11:2–4 – Która z wersji “Ojcze nasz” jest poprawna?

Ew.wg św. Mateusza 6:9–13: “Ojcze nasz, który jesteś w niebie, niech się święci imię Twoje! Niech przyjdzie królestwo Twoje; niech Twoja wola spełnia się na ziemi, tak jak i w niebie. Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj; i przebacz nam nasze winy, jak i my przebaczamy tym, którzy przeciw nam zawinili (angielskie tłumaczenie cytowane przez autora podaje” And forgive us our debts, as we forgive our debtors.” – I przebacz nam nasze winy jak i my przebaczamy tym, ktorzy są nam coś winni”; przyp. tłum). ; i nie dopuść, abyśmy ulegli pokusie, ale nas zachowaj od złego! Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski. Lecz jeśli nie przebaczycie ludziom, i Ojciec wasz nie przebaczy wam waszych przewinień.”

Ew. wg św. Łukasza 11:2–5: “Ojcze, niech się święci Twoje imię; niech przyjdzie Twoje królestwo! Naszego chleba powszedniego dawaj nam na każdy dzień i przebacz nam nasze grzechy, bo i my przebaczamy każdemu, kto nam zawini; i nie dopuść, byśmy ulegli pokusie.”

5. Ew. wg św. Mateusza 7:7–8 i Łukasza 13:24 – Każdy, kto prosi, otrzymuje czy nie?

Ew.wg św. Mateusza 7:7–8: “Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. Albowiem każdy, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu otworzą. Albowiem każdy, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu otworzą.”

Ew. wg św. Łukasza 13:24: “Usiłujcie wejść przez ciasne drzwi; gdyż wielu, powiadam wam, będzie chciało wejść, a nie będą mogli.”

6. Ew. wg św. Mateusza 8:5 i Łukasza 7:3–7 – Setnik zwrócił się osobiście do Jezusa czy posłał po niego?

Ew.wg św. Mateusza 8:5: “Gdy wszedł do Kafarnaum, zwrócił się do niego setnik i prosił go. . .”

Ew. wg św. Łukasza 7:3–7: “ Skoro setnik posłyszał o Jezusie, wysłał do niego starszyznę żydowską z prośbą, żeby przyszedł i uzdrowił mu sługę.” Skoro setnik posłyszał o Jezusie, wysłał do niego starszyznę żydowską z prośbą, żeby przyszedł i uzdrowił mu sługę. Ci zjawili się u Jezusa i prosili Go usilnie:

«Godzien jest, żebyś mu to wyświadczył – mówili – miłuje bowiem nasz naród i sam zbudował nam synagogę». Jezus przeto wybrał się z nimi. A gdy był już niedaleko domu, setnik wysłał do niego przyjaciół z prośbą: «Panie, nie trudź się, bo nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój. I dlatego ja sam nie uważałem się za godnego przyjść do Ciebie.”

7. Ew. wg św. Mateusza 8:28 i Łukasza 8:27 – Jeden człowiek czy dwóch ludzi?

Ew.wg św. Mateusza 8:28: “Gdy przybył na drugi brzeg do kraju Gadareńczyków, wybiegli Mu naprzeciw dwaj opętani, którzy wyszli z grobów, bardzo dzicy, tak że nikt nie mógł przejść tą drogą.”

Ew. wg św. Łukasza 8:27: “Gdy wyszedł na ląd, wybiegł Mu naprzeciw pewien człowiek, który był opętany przez złe duchy. Już od dłuższego czasu nie nosił ubrania i nie mieszkał w domu, lecz w grobach.”

8. Ew. wg św. Mateusza 9:18 i Marka 5:22–23 – Umarła czy żywa?

Ew.wg św. Mateusza 9:18: “Gdy to mówił do nich, pewien zwierzchnik [synagogi] przyszedł do Niego i, oddając pokłon, prosił: «Panie, moja córka dopiero co skonała, lecz przyjdź i włóż na nią rękę, a żyć będzie».”

Ew. wg św. Marka 5:22–23: “Wtedy przyszedł jeden z przełożonych synagogi, imieniem Jair. Gdy Go ujrzał, upadł Mu do nóg i prosił usilnie: «Moja córeczka dogorywa, przyjdź i połóż na nią ręce, aby ocalała i żyła».

9. Ew. wg św. Mateusza 10:2–4 i Łukasza 6:13–16 – Kto był jednym z apostołów, Tadeusz czy Juda, syn Jakuba?

Ew.wg św. Mateusza 10:2–4: “A oto imiona dwunastu apostołów: pierwszy Szymon, zwany Piotrem, i brat jego Andrzej, potem Jakub, syn Zebedeusza, i brat jego Jan, Filip i Bartłomiej, Tomasz i celnik Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Tadeusz, Szymon Gorliwy i Judasz Iskariota, ten, który Go zdradził.”

Ew. wg św. Łukasza 6:13–16: “Z nastaniem dnia przywołał swoich uczniów i wybrał spośród nich dwunastu, których też nazwał apostołami: Szymona, którego nazwał Piotrem; i brata jego, Andrzeja; Jakuba i Jana; Filipa i Bartłomieja; Mateusza i Tomasza; Jakuba, syna Alfeusza, i Szymona z przydomkiem Gorliwy; Judę, syna Jakuba, i Judasza Iskariotę, który stał się zdrajcą.”

10. Ew. wg św. Mateusza 10:10 i Marka 6:8 – Jezus polecil wziąć laskę na drogę czy nie?

Ew.wg św. Mateusza 10:10: “Nie bierzcie na drogę torby ani dwóch sukien, ani sandałów, ani laski! Wart jest bowiem robotnik swej strawy. . . “

Ew. wg św. Marka 6:8: “i przykazał im, żeby nic z sobą nie brali na drogę prócz laski: ani chleba, ani torby, ani pieniędzy w trzosie.”

11. Ew. wg św. Mateusza 11:13–14, 17:11–13 i Jana 1:21 – Jan Chrzciciel był Eliaszem czy nie?

Ew.wg św. Mateusza 11:13–14: “Wszyscy bowiem Prorocy i Prawo prorokowali aż do Jana. A jeśli chcecie przyjąć, to on jest Eliaszem, który ma przyjść.”

Ew.wg św. Mateusza 17:11–13: “On odparł: «Eliasz istotnie przyjdzie i naprawi wszystko. Lecz powiadam wam: Eliasz już przyszedł, a nie poznali go i postąpili z nim tak, jak chcieli. Tak i Syn Człowieczy będzie od nich cierpiał». Wtedy uczniowie zrozumieli, że mówił im o Janie Chrzcicielu.”

Ew.wg św. Jana 1:21: “Zapytali go (Jana Chrzciciela): «Cóż zatem? Czy jesteś Eliaszem?» Odrzekł: «Nie jestem».

12. Ew. wg św. Mateusza 12:39 (znak proroka Jonasza jedynym znakiem) versus Ew. wg św. Marka 8:12 (żaden znak nie będzie dany) versus Ew. wg św. Łukasza 7:22 i 11:20 (cuda będące znakami) – w którą wersję mamy wierzyć?

Ew.wg św. Mateusza 12:39: “Lecz On im odpowiedział: «Plemię przewrotne i wiarołomne żąda znaku, ale żaden znak nie będzie mu dany, prócz znaku proroka Jonasza.”

Ew.wg św. Marka 8:12: “On zaś westchnął głęboko w duszy i rzekł: «Czemu to plemię domaga się znaku? Zaprawdę powiadam wam: żaden znak nie będzie dany temu plemieniu».

Ew.wg św. Łukasza 7:22: “Odpowiedział im więc: «Idźcie i donieście Janowi to, coście widzieli i słyszeli: niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci doznają oczyszczenia i głusi słyszą; umarli zmartwychwstają, ubogim głosi się Ewangelię.”

Ew.wg św. Łukasza 11:20: “A jeśli Ja palcem Bożym wyrzucam złe duchy, to istotnie przyszło już do was królestwo Boże.”

13. Ew. wg św. Mateusza 15:22 i Marka 7:26 – Kobieta kananejska czy Syrofenicjanka?

Ew.wg św. Mateusza 15:22: “A oto kobieta kananejska, wyszedłszy z tamtych okolic, wołała: «Ulituj się nade mną, Panie, Synu Dawida! Moja córka jest ciężko dręczona przez złego ducha».”

Ew.wg św. Marka 7:26: “a była to poganka, Syrofenicjanka rodem, i prosiła Go, żeby złego ducha wyrzucił z jej córki.”

14. Ew. wg św. Mateusza 20:29–30 i Marka 10:46–47 – Jeden czy dwóch żebraków?

Ew.wg św. Mateusza 20:29–30: “Gdy wychodzili z Jerycha, towarzyszył Mu wielki tłum ludu. A oto dwaj niewidomi, którzy siedzieli przy drodze, słysząc, że Jezus przechodzi, zaczęli wołać: «Panie, ulituj się nad nami, Synu Dawida!»”

Ew.wg św. Marka 10:46–47: “Tak przyszli do Jerycha. Gdy wraz z uczniami i sporym tłumem wychodził z Jerycha, niewidomy żebrak, Bartymeusz, syn Tymeusza, siedział przy drodze. Ten słysząc, że to jest Jezus z Nazaretu, zaczął wołać: «Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!»”

15. Ew. wg św. Mateusza 21:1–2 i Marka 11:1–2 – Przyprowadźcie oślicę i źrebię czy samo źrebię (oślę)?

Ew. wg św. Mateusza 21:1–2: “Gdy się przybliżyli do Jerozolimy i przyszli do Betfage na Górze Oliwnej, wtedy Jezus posłał dwóch uczniów i rzekł im: «Idźcie do wsi, która jest przed wami, a zaraz znajdziecie oślicę uwiązaną i źrebię z nią. Odwiążcie je (obie) i przyprowadźcie do mnie!”

Ew.wg św. Marka 11:1–2: “Gdy się zbliżali do Jerozolimy, do Betfage i Betanii na Górze Oliwnej, posłał dwóch spośród swoich uczniów i rzekł im: «Idźcie do wsi, która jest przed wami, a zaraz przy wejściu do niej znajdziecie oślę uwiązane, na którym jeszcze nikt z ludzi nie siedział. Odwiążcie je i przyprowadźcie tutaj!”

16. Ew. wg św. Mateusza 26:74–75 i Marka 14:72 – Zanim kogut zapieje raz czy dwa razy?

Ew. wg św. Mateusza 26:74–75: “Wtedy począł się zaklinać i przysięgać: «Nie znam tego Człowieka». I w tej chwili kogut zapiał. Wspomniał Piotr na słowo Jezusa, który mu powiedział: «Zanim kogut zapieje, trzy razy się mnie wyprzesz». Wyszedł na zewnątrz i gorzko zapłakał.”

Ew.wg św. Marka 14:72: “I w tej chwili kogut powtórnie zapiał. Wspomniał Piotr na słowa, które mu powiedział Jezus: «Pierwej, nim kogut dwa razy zapieje, trzy razy mnie się wyprzesz». I wybuchnął płaczem.”

17. Ew. wg św. Mateusza 27:5 i Dzieje Apostolskie 1:18 – W jaki sposób umarł Judasz?

Ew. wg św. Mateusza 27:5: “Rzuciwszy srebrniki ku przybytkowi, oddalił się, potem poszedł i powiesił się.” Dzieje Apostolskie 1:18: “Za pieniądze, niegodziwie zdobyte, nabył ziemię i spadłszy głową na dół, pękł na pół i wypłynęły wszystkie jego wnętrzności.”

18. Ew. wg św. Mateusza 27:11–14 (Jezus odpowiedział Piłatowi “Tak, ja nim jestem.” i ani słowa więcej) versus Ew. wg św. Jana 18:33–37 (Jezus i Piłat toczyli dłuższą rozmowę).

Ew. wg św. Mateusza 27:11–14: “Jezusa zaś stawiono przed namiestnikiem. Namiestnik zadał mu pytanie: «Czy ty jesteś królem żydowskim?» Jezus odpowiedział: «Tak, ja nim jestem». A gdy go oskarżali arcykapłani i starsi, nic nie odpowiadał. Wtedy zapytał go Piłat: «Nie słyszysz, jak wiele zeznają przeciw tobie?» On jednak nie odpowiedział mu na żadne pytanie, tak że namiestnik bardzo się dziwił.

Ew. wg św. Jana 18:33–37: “Wtedy powtórnie wszedł Piłat do pretorium, a przywoławszy Jezusa rzekł do Niego: «Czy Ty jesteś Królem Żydowskim?» Jezus odpowiedział: «Czy to mówisz od siebie, czy też inni powiedzieli ci o Mnie?» Piłat odparł: «Czy ja jestem Żydem? Naród Twój i arcykapłani wydali mi Ciebie. Coś uczynił?» Odpowiedział Jezus: «Królestwo moje nie jest z tego świata. Gdyby królestwo moje było z tego świata, słudzy moi biliby się, abym nie został wydany Żydom. Teraz zaś królestwo moje nie jest stąd». Piłat zatem powiedział do Niego: «A więc jesteś królem?» Odpowiedział Jezus: «Tak, jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu».”

19. Ew. wg św. Mateusza 27:28 (szkarłatny płaszcz) i Jana 19:2 (purpurowy płaszcz)

Ew. wg św. Mateusza 27:28: “Rozebrali Go z szat i narzucili na Niego płaszcz szkarłatny.”

Ew.wg św. Jana 19:2: “A żołnierze uplótłszy koronę z cierni, włożyli Mu ją na głowę i okryli Go płaszczem purpurowym.”

20. Ew. wg św. Mateusza 27:34 i Marka 15:23 – Wino zaprawione goryczą czy mirrą? Jezus skosztował je czy nie?

Ew. wg św. Mateusza 27:34: “dali mu pić wino zaprawione goryczą. Skosztował, ale nie chciał pić.”

Ew. wg św. Marka 15:23: “Tam dawali mu wino zaprawione mirrą, lecz on nie przyjął.”

21. Ew. wg św. Marka 15:25 i Jana 19:14–15 – Jezus ukrzyżowany przed godziną trzecią czy po godzinie szóstej?

Ew. wg św. Marka 15:25: “A była godzina trzecia, gdy Go ukrzyżowali.” (komentarz w Biblii tysiąclecia brzmi: “Tj. nasza dziewiąta rano”; przyp. tłum)

Ew. wg św. Jana 19:14–15: “Był to dzień Przygotowania Paschy, około godziny szóstej. I rzekł do Żydów: «Oto król wasz!» A oni krzyczeli: «Precz! Precz! Ukrzyżuj Go!»” (komentarz w Biblii tysiąclecia brzmi: “Godzina szóstanasze południe”; przyp. tłum.)

22. Ew. wg św. Łukasza 1:15, 1:41, 1:67, 2:25 i Jana 7:39 – napełnieni Duchem Świętym” czy nie?

Ew. wg św. Łukasza 1:15: “Będzie (Jan Chrzciciel) bowiem wielki w oczach Pana; wina i sycery pić nie będzie i już w łonie matki napełniony będzie Duchem Świętym.”

Ew. wg św. Łukasza 1:41: “Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę.”

Ew. wg św. Łukasza 1:67: “Wtedy ojciec jego, Zachariasz, został napełniony Duchem Świętym. . .

Ew. wg św. Łukasza 2:25: “A żył w Jerozolimie człowiek, imieniem Symeon. Był to człowiek prawy i pobożny, wyczekiwał pociechy Izraela, a Duch Święty spoczywał na nim.”

Ew. wg św. Jana 7:39: “A powiedział to o Duchu, którego mieli otrzymać wierzący w niego; Duch bowiem jeszcze nie był dany, ponieważ Jezus nie został jeszcze uwielbiony.”

23. Ew. wg św. Łukasza 2:10–14 i Łukasza 12:49–53 – prorok zwiastowany przez aniołów głoszący pokój na ziemi czy prorok przynoszący ogień i rozłam?

Ew. wg św. Łukasza 2:10–14: “Lecz anioł rzekł do nich: «Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan. A to będzie znakiem dla was: Znajdziecie niemowlę, owinięte w pieluszki i leżące w żłobie». I nagle przyłączyło się do anioła mnóstwo zastępów niebieskich, które wielbiły Boga słowami: «Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania».

Ew. wg św. Łukasza 12:49–53: “(Ja, Jezus) Przyszedłem rzucić ogień na ziemię i jakże bardzo pragnę, żeby on już zapłonął. Chrzest mam przyjąć i jakiej doznaję udręki, aż się to stanie. Czy myślicie, że przyszedłem dać ziemi pokój? Nie, powiadam wam, lecz rozłam. Odtąd bowiem pięcioro będzie rozdwojonych w jednym domu: troje stanie przeciw dwojgu, a dwoje przeciw trojgu; ojciec przeciw synowi, a syn przeciw ojcu; matka przeciw córce, a córka przeciw matce; teściowa przeciw synowej, a synowa przeciw teściowej».”

24. Ew. wg św. Łukasza 23:39–40 i Marka 15:31–32 – Oboje ze złoczyńców ukrzyżowanych wraz z Jezusem urągali mu czy nie?

Ew. wg św. Łukasza 23:39–40: “Jeden ze złoczyńców, których [tam] powieszono, urągał mu: «Czy ty nie jesteś Mesjaszem? Wybaw więc siebie i nas». Lecz drugi, karcąc go, rzekł: «Ty nawet Boga się nie boisz, chociaż tę samą karę ponosisz?”

Ew. wg św. Marka 15:31–32: “Podobnie arcykapłani wraz z uczonymi w Piśmie drwili między sobą i mówili: «Innych wybawiał, siebie nie może wybawić. Mesjasz, król Izraela, niechże teraz zejdzie z krzyża, żebyśmy widzieli i uwierzyli». Lżyli Go także ci, którzy byli z Nim ukrzyżowani.”

25. Ew. wg św. Łukasza 14:26 i 1 List św. Jana 3:15 – Mamy nienawidzić swojego brata czy nie?

Ew. wg św. Łukasza 14:26: “«Jeśli kto przychodzi do mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto i siebie samego, nie może być moim uczniem.”

1 List św. Jana 3:15: “Każdy, kto nienawidzi swego brata, jest zabójcą, a wiecie, że żaden zabójca nie nosi w sobie życia wiecznego.”

26. Ew. wg św. Łukasza 23:26, Mateusza 27:32, Marka 15:21 versus Ew. wg św. Jana 19:17 – Kto niósł krzyż, Szymon z Cyreny czy Jezus?

Ew. wg św. Łukasza 23:26: “Gdy Go wyprowadzili, zatrzymali niejakiego Szymona z Cyreny, który wracał z pola, i włożyli na niego krzyż, aby go niósł za Jezusem.”

Ew. wg św. Mateusza 27:32: “Wychodząc spotkali pewnego człowieka z Cyreny, imieniem Szymon. Tego przymusili, żeby niósł krzyż jego.”

Ew. wg św. Marka 15:21: “ I przymusili niejakiego Szymona z Cyreny, ojca Aleksandra i Rufusa, który wracając z pola właśnie przechodził, żeby niósł krzyż jego.”

Ew. wg św. Jana 19:17: “A on sam (Jezus Chrystus) dźwigając krzyż wyszedł na miejsce zwane Miejscem Czaszki, które po hebrajsku nazywa się Golgota. . .”

27. Ew. wg św. Łukasza 23:43 i Jana 20:17 – Wzięty do nieba czy nie?

Ew. wg św. Łukasza 23:43: “Jezus mu odpowiedział: «Zaprawdę, powiadam ci: Dziś ze mną będziesz w raju».” (zwracając się do jednego z ukrzyżowanych wiszących koło niego, zapowiadając raj już tego samego dnia)

Ew. wg św. Jana 20:17: “Rzekł do niej Jezus: «Nie zatrzymuj Mnie, jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca.” (zwracając się do Marii Magdaleny dwa dni po ukrzyżowaniu)

28. Ew. wg św. Łukasza 23:46 i Jana 19:30 – Czy ostatnie słowa Jezusa na krzyżu brzmiały “Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” czy “Wykonało się”?

Ew. wg św. Łukasza 23:46: “Wtedy Jezus zawołał donośnym głosem: «Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego». Po tych słowach wyzionął ducha.”

Ew. wg św. Jana 19:30: “A gdy Jezus skosztował octu, rzekł: «Wykonało się!» I skłoniwszy głowę oddał ducha.”

29. Ew. wg św. Jana 1:18, 1 List św. Jana 4:12, 1 List do Tymoteusza 6:16 (Bóg jest niewidzialny) versus Księga Rodzaju 12:7, 17:1, 18:1, 26:2, 32:30; Księga Wyjścia 3:16, 6:2–3, 24:9, 33:11, 33:23, Księga Liczb 14:14, Księga Amosa 9:1 (Boga można zobaczyć).

Zarówno Ew. wg św. Jana 1:18 i 1 List św. Jana 4:12 głoszą: Nikt nigdy nie widział Boga.

Księga Rodzaju 12:7: “Pan, ukazawszy się Abramowi, rzekł:. . .”

Księga Rodzaju 32:30: “Jakub dał temu miejscu nazwę Penuel, mówiąc: Mimo że widziałem Boga twarzą w twarz . . .”

Księga Wyjścia 6:2–3: “Bóg rozmawiał z Mojżeszem i powiedział mu: «Jam jest Jahwe. Ja objawiłem się Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi jako Bóg Wszechmocny, ale imienia mego, Jahwe, nie objawiłem im.”

30. Ew. wg św. Jana 5:31 i Jana 8:14 – Czy świadectwo Jezusa jest prawdziwe czy nie?

Ew. wg św. Jana 5:31: “Gdybym ja (Jezus) wydawał świadectwo o sobie samym, sąd mój nie byłby prawdziwy.

Ew. wg św. Jana 8:14: “W odpowiedzi rzekł do nich Jezus: «Nawet jeżeli Ja sam o sobie wydaję świadectwo, świadectwo moje jest prawdziwe, bo wiem skąd przyszedłem i dokąd idę. Wy zaś nie wiecie, ani skąd przychodzę, ani dokąd idę.”

31. Dzieje Apostolskie 9:7 i Dzieje Apostolskie 22:9 – Ludzie towarzyszący Pawłowi słyszeli głos czy nie?

Dzieje Apostolskie 9:7: “Ludzie, którzy mu towarzyszyli w drodze, oniemieli ze zdumienia, słyszeli bowiem głos, lecz nie widzieli nikogo.”

Dzieje Apostolskie 22:9: “Towarzysze zaś moi widzieli światło, ale głosu, który do mnie mówił, nie słyszeli.”

32. Dzieje Apostolskie 9:7 i Dzieje Apostolskie 26:14 – Ludzie towarzyszący Pawłowi upadli na ziemię czy nie?

Dzieje Apostolskie 9:7: “Ludzie, którzy mu towarzyszyli w drodze, oniemieli ze zdumienia, słyszeli bowiem głos, lecz nie widzieli nikogo.”

Dzieje Apostolskie 26:14: “Kiedyśmy wszyscy upadli na ziemię, usłyszałem głos, który mówił do mnie po hebrajsku: „Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz? Trudno ci wierzgać przeciwko ościeniowi.”278(NW)

33. Ew. wg św. Mateusza 1:6–16 i Łukasza 3:23–31—dwadzieścia sześć czy czterdzieści jeden pokoleń w linii pomiędzy Dawidem i Józefem?

Te dwa rodowody mają się nijak w stosunku do siebie. Nawet dwa imiona nie zgadzają się w wymienionej kolejności, poza ostatnim, Józefem, który w żadnym wypadku nie był ojcem Jezusa. Co więcej, imię Boga jest ominięte, co jest znaczącym szczegółem. Jeśli Jezus był przecież “Synem Bożym”, czy Bóg nie wymieniłby Siebie Samego w rodowodzie Jezusa, nie tylko jeden raz ale dwa razy?

Chrześcijańscy apologeci próbują wjaśnić ten brak jednolitości twierdzeniem, że jeden rodowód Jezusa jest ze strony matki Jezusa, a drugi ze strony męża matki Jezusa, Józefa. Wielu jednak uważa to stwierdzenie za kolejne z argumentów nie do przyjęcia (typu “uwierz w to co mówię, nie w to co masz przed oczyma”), gdyż Biblia wyraźnie definiuje każdy z rodowodów jako pochodzący ze strony męża Dziewicy Marii, Józefa.

Pomimo znaczącej ilości zaprzeczających temu dowodów, wielu chrześcijan wierzy, że Nowy Testament jest niezmąconym Słowem Bożym. Nawet Paweł z Tarsu obalił to twierdzenie w 1 Liście do Koryntian 7:12: “Pozostałym zaś mówię ja, nie Pan:. .” —sugerując, że słowa, które ma za moment wypowiedzieć są jego własnymi i nie pochodzą od Boga.

Tak więc, ten biblijny wers, poparty słowami samego Pawła z Tarsa, z nie jest słowami od Boga. 1 List do Koryntian 1:16 mówi, że Paweł nie pamiętał czy ochrzcił kogoś innego niż Stefanasa: “Zresztą, prawda, ochrzciłem dom Stefanasa. Poza tym nie wiem, czym ochrzcił jeszcze kogoś.” Czy brzmi to jak słowo pochodzące od Boga? Czy Bóg powiedziałby “Paweł ochrzcił Stefanasa i możliwe, że kilku innych, ale to było dawno temu, dużo się wydarzyło od tego czasu. Nie za bardzo pamiętam jak się nazywali.”?

1 List do Koryntian 7:25–26 przekazuje słowa Pawła: “Nie mam zaś nakazu Pańskiego co do dziewic, lecz radzę jako ten, który – wskutek doznanego od Pana miłosierdzia – godzien jest, aby mu wierzono. Uważam, iż przy obecnych utrapieniach dobrze jest tak zostać, dobrze to dla człowieka tak żyć.” (angielskie tłumaczenie Biblii cytowane przez autora podaje zamiast “Uważam. .“, “I suppose” – “Przypuszczam . .”; przyp. tłum.) W 2 Liście do Koryntian 11:17 czytamy: “To, co powiem, nie według Pana powiem, lecz jakby w szaleństwie. . .”

Znów, czy ktokolwiek uważa, że Bóg mówi w ten sposób? Paweł przyznał, że odpowiedział nie mając poparcia w słowach od Boga i nie mając żadnych wytycznych od Niego oraz, że osobiście wierzył w to, że jest godzien, aby wierzono w w jego słowa w jednym przypadku, a w drugim mówi spontanicznie, bez przemyślenia, “jakby w szaleństwie”. Paweł usprawiedliwiał domniemanie swojego autorytetu słowami: “A wydaje mi się, że ja też mam Ducha Bożego.” (1 List do Koryntian 7:40). Problem w tym, że cała masa ludzi twierdziła, że ma “Ducha Bożego”, czyniąc jednocześnie rzeczy niegodziwe i nie mające nic wspólnego z Bogiem.

Czy pewność Pawła powinna być podziwiana czy potępiana? Bez względu na to, którą z możliwości wybierzemy, kluczowym jest zauważyć, że podczas gdy ludzka pewność siebie jest momentami chwiejna, nie jest to bynajmniej cechą Wszechwiedzącego, Wszechmocnego Stwórcy. Bóg nigdy nie powiedziałby Przypuszczam. . .”, tak jak czyni to Paweł.

Po tym jak jeden człowiek przyjął, że “doskonale wszystko rozumie”, wziął do ręki pióro i postanowił zostać autorem jednej z ewangelii, ponieważ “wydawało mi się, że to dobry pomysł” (Ew. wg św. Łukasza), masa innych ludzi zaczęła pisać na temat religii zakładając “doskonałe zrozumienie” oraz wierząc, że to dobry pomysł. Ale takie wzniosłe sentymenty nie wystarczają aby stworzyć prawdziwy święty manuskrypt.

Awaryjnym argumentem broniącego Biblię jest przyjąć, że Nowy Testament nie jest dosłownym słowem Bożym, ale natchnionym słowem Bożym. To założenie ma podstawy w 2 Liście do Tymoteusza 3:16, które głosi oczywistą kwestię: “Wszelkie Pismo od Boga natchnione [jest]. . .” Nie oznacza to, że wystarczy nazwać kawałek zapisanego papieru Pismem Świętym i automatycznie się nim staje po tym jak je tak nazwiemy. Tylko dlatego, że sobór ekumeniczny kanonizował cztery ewangelie, wyłączając (i niszcząc) tysiące innych ewangelii, nie oznacza to, że którakolwiek z nich jest Pismem Świętym. Dowód świętości Pisma znajdziemy w pochodzeniu do Boga (na co wskazują wewnętrzne i zewnętrzne czynniki), a nie w opinii ludzi, nawet jednomyślnej.

Te księgi, które nie sprostają testowi pochodzenia od Boga i/lub Bożego natchnienia powinny być przyjęte jako od początku nieautentyczne lub później sfałszowane. Nie jest to w naturze Boga objawić lub natchnąć błędy i nieścisłości.

Księga Izajasza 40:8 pomaga zdefiniować sposób, według którego można zdeterminować autentyczność rzekomo objawonego tekstu: “Trawa usycha, więdnie kwiat, lecz słowo Boga naszego trwa na wieki.” Nie musimy w tym przypadku dociekać czy wers z Księgi Izajasza 40:8 jest autentyczny czy nie, ponieważ prawdziwość tego stwierdzenia jest ewidentna, ponadczasowa i niezaprzeczalna—słowo (czyli nauka) Boga trwa na wieki. Chodzi jednak o to, że nie wszystkie księgi Biblii “trwają na wieki”, co jest oczywiste po przeczytaniu pokaźnej listy błędów w poprzednim rozdziale. A jeśli “słowo Boga trwa na wieki” oznacza, że nie jest w stanie zagubić się w czasie przemijających wieków, gdzie jest w takim razie oryginalna Ewangelia według Jezusa?

Czyż nie jest ona właśnie zagubiona? Nie ma na świecie nawet jednego teologa, który zaprzeczyłby temu, że nie istnieje nawet jedna strona z oryginalnej ewangelii autorstwa Jezusa. Zapominając nawet na chwilę o opiniach uczonych, sami jesteśmy w stanie wyciągnąć wnioski pamiętając, że Jezus mówił w języku aramejskim, a nie greckim.280,281 Najstarsze znane manuskrypty kanonizowane jako “prawda ewangelijna” datuje się na IVw. n.e. i są one w przeważającej liczbie napisane w języku, którym Jezus nigdy nie mówił—dialekcie Koiné języka greckiego!

Napisane w większości przez nieznanych autorów, mających nieznane motywacje i przyprawione łatwo wykrywalnymi błędami, nie mającymi nic wspólnego z nieomylnym Bogiem, pustka pozostawiona przez zagubienie ewangelii Jezusa jest wyraźnie zauważalna i niedostatecznie kompensowana.

Błędy i nieścisłości odkryte nawet w najstarszych manuskryptach są tak liczne, że zmusiły one C. J. Cadoux’a, profesora historii kościoła na Uniwersytecie w Oksfordzie, do napisania następującego komentarza: Zatem w czterech ewangeliach, główne pisma (do których musimy się zwrócić chcąc wypełnić ogołocony szkic pozostałych źródeł) zawierają materiał znacznie róźniący się jakościowo pod względem wiarygodności tekstu. Stopień niepewności jest tak duży, że kuszącym jest odłożyć zamiar ich studiowania i nazwać go bezsensownym. Historyczne nieścisłości i nieprawdopodobieństwa we fragmentach ewangelii sprawiają, że niektóre z argumentów popierających teorię na temat mitu Chrystusa rosną w siłę. Są one jednak całkowicie przeważone przez inne—wcześniej dyskutowane przez nas—kwestie. Pomimo tego, rozbieżności i niepewności związane z tekstem pozostają poważne—co sprawia, że dla wielu ludzi, nie mających żadnej wątpliwości co do istnienia Jezusa, każda próba oddzielenia historycznie prawdziwego Jezusa od legendarnej lub mitycznej materii, którą zawierają ewangelie, oraz zrekonstruowania historii misji Jezusa z bardziej historycznego punktu widzenia pozostaje zadaniem ponad siły.282

Cadoux nie jest osamotniony w swojej opinii. Każdy poszukujący prawdy, mający szczere intencje, poczuje bardzo szybko frustrację istniejącą wśród teologów, w dużej części spowodowaną brakiem oryginalnych manuskryptów, brakiem znanych autorów i brakiem jednolitych wskazówek.

Na przykład, słowami Robert’a W. Funk’a, teologa i założyciela Jesus Seminar (Seminarium Jezusa): Co jest dodatkowym problemem, nie istnieją nawet dwie kopie jakiejkolwiek z ksiąg Nowego Testamentu, które byłyby dokładnie takie same, gdyż wszystkie one były ręcznie pisane. Szacuje się, że istnieje ponad siedemdziesiąt tysięcy znaczących wariantów, biorąc pod uwagę jedynie greckie manuskrypty Nowego Testamentu. Ta ogromna liczba wersji została zmniejszona do dzisiejszych wydań Biblii, które sortują, oszacowują i wybierają spośród morza możliwości. Używane przez teologów wydania greckiego Nowego Testamentu są tak naprawdę produktem pracy krytyków tekstu i wydawców. Nie są one identyczne z jakimkolwiek istniejącym starożytnym manuskryptem. Są one raczej mieszanką wielu różnych wersji.283

Według profesora Dummelow z Cambridge, powodem, dla którego powstało tak dużo różnych wariantów tego samego tekstu jest brak etyki wśród tych, których zadaniem było zachowanie jego autentyczności: Przepisujący Biblię nie skopiował czasem tego co było tak naprawdę w tekście, ale napisał to, co według niego powinno się było w tekście znajdować. Wolał ufać zawodnej pamięci lub usiłował dopasować tekst do ideologii, którą wyznawał. Poza tym, istnieje ogromna ilość kopii, nie licząc wersji i cytatów wczesnych Ojców Kościoła, prawie cztery tysiące greckich manuskryptów Nowego Testamentu 284(NW). W efekcie, różnorodność teoretycznie tej samej lektury jest pokaźna.285

Aby powyższy komentarz nie był brany jako prywatna opinia osoby z ulicy, warto nadmienić, że cytat ten jest zaczerpnięty z książki, która wiąże wiedzę czterdziestu dwóch chrześcijańskich teologów o międzynarodowej reputacji. Dlaczego taka grupa wybitnych teologów krytykowałaby swoją własną świętą księgę, jeśli nie spowodowane by to było ich przywiązaniem do prawdy?

Inni znani uczeni oferują swoje wyjaśnienia różnorodności biblijnych tekstów w następujący sposób: Przemowy w Czwartej Ewangelii są tak różne od tych w Ewangeliach Synoptycznych (wspólna nazwa dla Ew. wg św. Mateusza, Marka i Łukasza) i tak podobne do komentarzy samego Czwartego Ewangelisty, że nie mogą być one uważane za autentyczne słowa Jezusa. Starożytne przepisy regulujące wiarygodność literacką nie zakazywały przypisywania fikcyjnych przemów historycznym postaciom: najwybitniejsi starożytni historycy często praktykowali ten zwyczaj.286

Według pastora J. R. Findlay’a: “W momencie powstania, żaden z ewangelijnych manuskryptów stworzonych w ten sposób, włączając nawet te dzisiaj obecne w Nowym Testamencie, nie rościł sobie pozycji kanonicznego autorytetu. Wszystkie, bez wyjątku, były wynikiem chęci przedstawienia tego, w co wierzono lub co było znane o Chrystusie w celu zaspokojenia religijnych potrzeb społeczności, dla których były one pisane w pojedynczych egzemplarzach.”287

Uwagi Findlay’a na temat ewangelii wchodzących w skład Apokryfy możnaby również odnieść do kanonizowanych ewangelii: Chęć przedstawienia ewangelicznych faktów będących w harmonii z wyznawaną ideologią i przekonaniem jest dla każdego naturalnym odruchem. Chcąc zaspokoić to pragnienie niezbędna była mniejsza lub większa manipulacja przekazywanej tradycji, ale nie wydawało się to wielkim przestępstwem w czasach, które niewiele sobie robiły z obowiązku oddawania rzeczywistego wymiaru faktów. Ewangelie powstały w taki właśnie sposób, wyraźnie odzwierciedlając ideę zaspokojenia praktycznych potrzeb społeczności dla których były pisane. Został w nich użyty tradycyjny materiał, ale bez wahania decydowano się na zmiany, wstawienie lub odjęcie tego, co nie służyło celowi pisarza.288

Innymi słowy, “Dla wczesnych chrześcijan, którzy przekazali historie znane nam dzisiaj w ewangeliach, było czasem jak najbardziej zgodne z prawem oraz niezbędne aby zmienić historyczny fakt w celu uzyskania poparcia dla wyznawanej teologii.”289

To, że autorowie ewangelii modyfikowali tekst aby służył ich celom jest tak dobrze znanym faktem wśród teologów, że zaowocowało to w szczególnej metodologii analizy Biblii, zwanej krytyką redakcyjną. Zadaniem redakcyjnego krytyka jest odgadnięcie intencji każdego autora, jego teologicznych przekonań oraz jego ewangelicznego celu poprzez analizę formy ewangelii i poprawek redakcyjnych— włączając dodania, usunięcia, reinterpretacje i rearanżacje tekstu—dokonane na źródłach, na podstawie których została stworzona każda z ewangelii.290

Bez względu na to, czy zgodzimy się z twierdzeniem, że Nowy Testament nie jest wiarygodnym źródłem prawdy, można założyć, że milczenie autorytetów Kościoła stojących twarzą w twarz z taką krytyką oznacza, że są oni świadomi tego faktu. Jakikolwiek byłby jednak powód ogromnej różnorodności biblijnych manuskryptów, faktem jest, że się one różnią a brak jednolitości pozostaje złośliwą trudnością, która rażąco zniekształca twierdzenie o nieomylności.

Mając na względzie wszystkie nieścisłości istniejące w znanych nam ewangeliach, trudno zrozumieć jak mogły one zostać razem kanonizowane. Prosta odpowiedź brzmi, że są to chrześcijańskie manuskrypty, które najlepiej odpowiadały potrzebom wczesnego Kościoła.

I czyż nie jest to straszna myśl? Ale prowadzi ona do pytania w jaki sposób został stworzony kanon Nowego Testamentu, co będzie tematem, przy którym następnie się zatrzymamy.

* * *
[278] Rzekoma wizja Pawła (jak omawialiśmy wcześniej) jest fundamentem, na którym opiera się trynitariańska ideologia – jeśli świadectwo Pawła zostałoby zdyskredytowane, słowa którego z biblijnych autorów mógłyby być uważane za źródło trynitariańskiej teologii? Faktem jest, że trzy relacje opisujące wizję Pawła różnią się między sobą, co automatycznie wzbudza niepokój. Czy te nieścisłości mogą sugerować ewentualne fałszerstwo? Co więcej, nie powinniśmy zapomnieć o różnicach pomiędzy czterema ewangeliami dotyczącymi wydarzeń następujących po rzekomym ukrzyżowaniu Jezusa, jak zostało to opisane w rozdziale “Boskość Jezusa? Dowód.”

[279] Cytat pochodzi z: Lejeune, Anthony. 1998. The Concise Dictionary of Foreign Quotations. Stacey London. s. 7.

[280] Ehrman, Bart D. Lost Christianities. s. 102.

[281] Funk, Robert W., Roy W. Hoover, and the Jesus Seminar. The Five Gospels: The Search for the Authentic Words of Jesus. s. 27.

[282] Cadoux, Cecil John. 1948. The Life of Jesus. Middlesex: Penguin Books. s. 16–17.

[283] Funk, Robert Walter. 1996. Honest to Jesus, Jesus for a New Millennium. Polebridge Press. s. 94–95.

[284] Ten cytat ma ponad sto lat. Do dnia dzisiejszego odkryto 5700 greckich manuskryptów.

[285]Dummelow, Rev. J. R. (editor). 1908. A Commentary on the Holy Bible. New York: Macmillan Publishing Co., Inc. Introduction, s. xvi.

[286] Cadoux, Cecil John. s. 16.

[287] Findlay, Rev. Adam Fyfe, M.A., D.D. 1929. The History of Christianity in the Light of Modern Knowledge. London: Blackie & Son, Ltd. s. 318.

[288] Patrz odnośnik wyżej, s. 320.

[289] Ehrman, Bart D. The New Testament: A Historical Introduction to the Early Christian Writings. s. 57.

[290] W celu szczegółowych informacji, patrz Stanton, Graham N. 1989. The Gospels and Jesus. Oxford University Press. s. 24–26.

Źródło: „Pierwsze i Ostatnie Przykazanie”

Autor: Dr. Laurence B. Brown

Tłumaczyła: Magdalena Kodura