To jest to, o czym mówią Tora, Ewangelia, Psalmy oraz inne księgi Proroków, niech pokój z nimi będzie, o Proroctwie Muhammada, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, co jest potwierdzone przez tekst Szlachetnego Koranu.

Tak jest, skoro księgi te są księgami objawionymi, a przekazujący je są szlachetnymi prorokami, niech pokój z nimi będzie, to koniecznym jest, by informowały one o tej błogosławionej istocie, która oświeci swoim światłem pół świata, zmieni inne religie i oblicze wszechświata. Czy te księgi, które nie opuszczają nawet wydarzeń fragmentarycznych, mogłyby nie wspomnieć o największym wydarzeniu w historii ludzkości, a mianowicie o misji Proroka Muhammada? Jeśliby więc wspomniały o tym wydarzeniu i opisały je, to albo uznałyby je za kłamstwo, by ochronić swoją religię i samą księgę przed zamianą i zniszczeniem, albo potwierdziłyby przyjście tego prawdziwego Proroka, w celu uchronienia swojej religii i samej księgi przed przeniknięciem do niej nieprawdy i fałszu. Skoro przyjaciele i wrogowie są zgodni co do tego, że w tych księgach nie ma najmniejszego śladu jakiegokolwiek kłamstwa, to musi być w nich prawda. Jeśli prawda ta jest obecna w swojej absolutnej formie, i skoro istnieje podstawowa przyczyna wymagająca obecności tego potwierdzenia, to my z kolei udowodnimy jego obecność poprzez trzy niezbite argumenty:

Argument pierwszy: Największy Wysłannik, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, recytował wersety z Koranu, rzucając wyzwanie Ludziom Księgi, tak jakby chciał powiedzieć: Wasze księgi potwierdzają swoją treścią moje cechy oraz to, co przekazuję światom. “Przynieście Torę i ją recytujcie, jeśli jesteście prawdomówni.”(3:93) oraz “Chodźcie zatem! Wezwijmy naszych synów i waszych synów, nasze kobiety i wasze kobiety, nas samych i was samych, a potem módlmy się i wzywajmy przekleństwa Bożego na tych, którzy kłamią.” (3:61) Na to jasne wyzwanie nie odpowiedział ani jeden uczony żydowski, ani jeden kapłan chrześcijański, i żaden z nich nie sprzeciwił się tym słowom przekazanym przez Proroka. Jeśliby była choć najdrobniejsza rzecz, która mogłaby to zakwestionować, ogłosiliby ją ci niewierni i hipokryci spośród upartych i zawistnych żydów, którzy są liczni w każdym miejscu i czasie.

Wyzwanie to polegało na tym, by znaleźli oni jakąkolwiek sprzeczność w przekazywanych przez niego rozkazach Boga Chwalebnego, w przeciwnym razie będzie ich bezlitośnie zwalczał. Oni z kolei, jako że nie byli w stanie podać żadnego przykładu na sprzeczność w jego misji, woleli wojnę, zniszczenie i ucieczkę, albowiem nie znaleźli niczego, na czym mogliby się oprzeć. Jeżeliby znaleźli sprzeczność w jego słowach, to ukazanie jej byłoby o wiele łatwiejsze dla nich, niż poświęcanie samych siebie i swoich majątków oraz domostw.

Argument drugi: Wiele dziwnych słów przeniknęło do wersetów Tory, Ewangelii oraz Psalmów, ze względu na pomieszanie się mowy egzegetów i ich błędnych objaśnień z autentyczną treścią. Ich wersety nie posiadają cudowności wersetów Szlachetnego Koranu, a ponadto ignoranci i ludzie o złych zamiarach w dużej mierze sfałszowali te księgi, a te zafałszowania stały się jeszcze bardziej liczne w późniejszym czasie. Znany uczony Rahmat Allah al-Hindi podważył argumentację uczonych żydowskich i chrześcijańskich poprzez ukazanie tysięcy zniekształceń znajdujących się w poprzednich księgach.

Pomimo tej ilości przeinaczeń, znany uczony tego czasu Husajn al-Dżisr – niech Bóg się nad nim zmiłuje – przytoczył sto dziesięć dowodów na proroctwo Muhammada, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, znajdujących się w tych księgach i udowodnił to w swoim dziele zatytułowanym “Ar-Risala al- Hamidijja” (Traktat Chwalebnego), z kolei Isma’il Hakki al-Munastiri, niech Bóg się nad nim zmiłuje, przetłumaczył tę książkę na język turecki.

Wielu uczonych żydowskich i chrześcijańskich stwierdziło, iż w ich księgach znajdują się cechy Proroka Muhammada. Należy do nich władca bizantyjski Herakliusz, który przyznał: “Jezus, niech pokój z nim będzie, dał nowinę o przyjściu Muhammada.”1 Przyznali to również władca Egiptu Al-Mukaukas2, Ibn Suria3, Ibn Achtab4, jego brat Ka’b bin Asad5, Az-Zubajr bin Batia6 oraz inni uczeni i przywódcy żydowscy, mówiąc: “Tak, zaiste, jego cechy znajdują się w naszych księgach i są w nich wymienione.”

Wielu słynnych uczonych żydowskich i chrześcijańskich wypleniło z siebie wrogość i upór, i uwierzyło w islam po tym, jak ujrzeli cechy Proroka, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, w swoich księgach, i pokazali je innym uczonym, w ten sposób podważając argumentację tamtych. Do tych, którzy uwierzyli, należą: ‘Abd Allah bin Salam7, Wahb bin Munabbih8, Ubajj Jasir9, Szamul – władca Tubba’, który to lud uwierzył już potajemnie przed misją proroczą10, a także dwóch synów Sa’ji – Asjad oraz Salaba, którzy wzywali plemię Banu Nadir, gdy walczyło przeciwko Wysłannikowi, tymi słowy: “Na Boga, to ten, o kim mówił wam Ibn Hajban.” Ibn Hajban to człowiek znający Boga, który był gościem Banu Nadir przed misją proroczą, i który powiedział im: “Bliskie jest nadejście proroka, a to [Medyna] jest miejsce jego schronienia po emigracji.” Człowiek ten zmarł tam, lecz plemię Banu Nadir nie zwróciło uwagi na jego słowa, poniosło więc za to karę.11 Inni uczeni żydowscy, którzy uwierzyli, to Ibn Jamin12, Muchajrik13, Ka’b al-Ahbar14 i wielu podobnych spośród tych, którzy zobaczyli cechy Wysłannika, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, w swoich księgach, podważając argument tych, którzy nie uwierzyli. Z kolei do uczonych chrześcijańskich, którzy uwierzyli, należał pustelnik Bahira – tak jak to było powiedziane wcześniej – gdy dwunastoletni Muhammad pojechał ze swoim stryjem Abu Talibem do Syrii, Bahira przygotował jedzenie dla karawany Kurajszytów, by ugościć Proroka. Następnie zauważył na niebie chmurę, która przykrywała swoim cieniem karawanę. Chmura ta była nieruchoma, z czego wywnioskował, że ten, o którego mu chodzi, wciąż tam jest. Posłał więc po niego i powiedział jego stryjowi Abu Talibowi: “Wracaj do Mekki, zawistni żydzi knują przeciwko niemu, a my znaleźliśmy jego opis w Torze.”15

Uwierzyli także nestoriański patriarcha Etiopii16 i jej cesarz An-Nadżaszi17, gdy zobaczyli opis Proroka, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, w swojej księdze. Znany uczony chrześcijański Daghatir również zobaczył ten opis, ogłaszając go wśród Bizantyjczyków, za co został zabity.18 Uwierzył również Haris ibn Abi Szammar al-Ghassani19 – znany uczony chrześcijański – oraz przywódcy duchowi w Syrii, jej władcy, tacy jak rządzący Jerozolimą, Herakliusz20, Ibn Natur21, Dżarud22 i im podobni, kiedy zobaczyli opis Proroka w swoich księgach. Jedynie Herakliusz nie ogłosił swojej wiary, bojąc się o władzę.

Jest wiele innych przykładów, takich jak Salman al-Farisi, który był chrześcijaninem, i który poznał cechy Proroka zbierając wiadomości o nim, i wtedy przyjął islam. Podobnie Tamim, wybitny uczony23, An-Nadżaszi, słynny król etiopski24, chrześcijanie etiopscy25 oraz biskupi Nadżranu26 – oni wszyscy mówią jednomyślnie: “Uwierzyliśmy po tym, jak zobaczyliśmy jego cechy opisane w naszych księgach.”27

Argument trzeci: Wymienimy jedynie kilka przykładowych wersetów z Tory, Ewangelii i Psalmów28, które dają nowinę o przyjściu Wysłannika, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo.

Pierwszy: W Psalmach jest wers mówiący, co znaczy: “O, Boże, ześlij nam tego, który przyniesie nam prawo [sunnę].”29 “Przynoszący prawo” to jeden z przydomków Proroka. Wers z Ewangelii mówi: “Ja prosić będę Ojca i da wam innego Pocieszyciela, aby był z wami na wieki.” 30 czyli by zesłał wam Ahmada.

Inny wers z Ewangelii podaje: ”Ja prosić będę Ojca i da wam innego Pocieszyciela, aby był z wami na wieki.”31 Parakletos to ten, kto oddziela prawdę od fałszu, i jest to imię Proroka używane przez te księgi.32

Wers z Tory: “Bóg rzekł do Abrahama: Hagar urodzi, a spośród jej potomstwa będzie ten, czyja ręka będzie nad wszystkimi, a ręce wszystkich będą rozpostarte ku niemu z pokory.”33

Inny wers Tory mówi: “I powiedział: Mojżeszu, wzbudzę im proroka spośród ich braci, takiego jak ty. Włożę Moje słowa w jego usta i będzie mówił do nich wszystko, co mu rozkażę.”34

Jeszcze inny podaje: “Powiedział Mojżesz: Panie, odnalazłem w Torze naród, który jest najlepszym narodem powstałym spośród ludzi; nakazują to, co uznane, a zakazują tego, co naganne i wierzą w Boga. Spraw, by był to mój naród. Bóg powiedział: ‘To naród Muhammada.’”35

Uwaga: Księgi wymieniły imię Muhammada po aramejsku, razem z imionami hebrajskimi, na przykład: Muszaffah, Munhamna, Himjata i inne, posiadające to samo znaczenie, co imię Muhammad (wychwalony) w języku arabskim. Z kolei samo imię “Muhammad” pojawia się rzadko, jako że sfałszowali je żydzi z powodu swojej zawiści i uporu. Do takich fragmentów należy wers z Psalmów:

“O, Dawidzie, przyjdzie po tobie prorok zwany Ahmad, Muhammad, prawdomówny, władca; jego naród Bóg obdarzy Swym Miłosierdziem.” Obecność tego wersu w Torze została stwierdzona jeszcze zanim zmanipulowały go liczne ręce fałszerzy, przez ‘Abd Allaha bin ‘Amr bin al-‘Asa, jednego z siedmiu wybitnych uczonych posiadających szeroką wiedzę o poprzednich księgach, oraz ‘Abd Allaha bin Salama – jednego ze sławnych żydowskich uczonych, który przyjął islam, a także Ka’ba al-Ahbara – również żydowskiego uczonego. W tym wersecie Bóg zwraca się do naszego Proroka Mojżesza, niech będzie z nim pokój, a następnie kieruje Swoje słowa do Proroka, który nadejdzie:

“O, Proroku, posłaliśmy cię jako świadka, dającego dobrą nowinę, ostrzegającego i ochronę dla niepiśmiennych. Tyś sługa Mój, nazwałem cię ufającym. Nie jesteś nieprzyzwoity ani okrutny, nie jesteś bazarowym krzykaczem, ani odpłacającym złem za zło, lecz odpuszczasz i przebaczasz, a Bóg nie weźmie cię do Siebie, dopóki nie wyprostujesz skrzywionej religii, i dopóki nie powiedzą: ‘Nie ma Boga oprócz Boga Jedynego.’”36

Inny werset Tory mówi: “Muhammad jest posłańcem Boga narodzonym w Mekce. Wyemigruje do Tajby [Medyny], i będzie rządzić w Syrii. Jego naród będzie zwał się ‘Al-Hammadun’.”37 Imię Muhammad w tym wersie zostało przytoczone w wersji aramejskiej.

Kolejny werset Tory podaje: “Tyś sługa Mój, Posłaniec Mój, nazwałem cię ufającym.” Wers ten zwraca się do tego, kto będzie posłany z misją po Mojżeszu, niech pokój z nim będzie, spośród synów Izmaela, którzy są braćmi synów Izaaka.38

Inny werset Tory mówi: “Mój wybrany sługa nie jest nieprzyzwoity ani okrutny”39, a “Wybrany” (Al-Mustafa) to jedno z imion Proroka, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo. Istnieje wiele definicji odnoszących się do określenia “władca światów”, o którym Jezus, niech pokój z nim będzie, został powiadomiony w Ewangelii40, takie jak na przykład “On ma kij z żelaza, którym walczy, tak jak jego naród”41 – gdzie kij z żelaza oznacza miecz. Przyjdzie ten, kto ma miecz, a jego narodowi jest nakazana walka, tak jak opisał ich Szlachetny Koran pod koniec sury Al-Fath:

“A oto ich opis w Ewangelii: Jak ziarno, które wypuściło swój kiełek, a następnie go wzmocniło. Potem stwardniał i wyprostował się na swej łodydze, wprowadzając w zachwyt siewców; [tym samym] napełnia niewierzących wściekłością względem nich.” (48:29) W Ewangelii jest wiele innych wersetów podobnych temu.42 Rozdział trzydziesty trzeci piątej księgi Tory zawiera następujący werset: “Powiedział: Pan przyszedł z Synaju i zaświecił im z Seiru. Zajaśniał z góry Paran. Przyszedł z dziesiątkami tysięcy czystych mężów po swej prawicy.”43

Ten werset, tak jak informuje o proroctwie Mojżesza, niech pokój z nim będzie poprzez przyjście prawdy z góry Synaj, tak samo mówi o proroctwie Jezusa, niech pokój z nim będzie, poprzez fragment “zaświecił im z Seiru”, powiadamiając jednocześnie o misji proroczej Muhammada, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, poprzez ukazanie się prawdy na górze Paran, co do której wszyscy są zgodni, że leży w Hidżazie. Jest to oczywiste, że wers ten mówi o jego proroctwie. Z kolei fraza “przyszedł z dziesiątkami tysięcy świętych mężów”44, potwierdza sens wersetu koranicznego z końca sury Al-Fath mówiącego: “To jest ich przykład w Torze.” Towarzysze Proroka nazwani są czystymi świętymi oraz prawymi mężami.

Inny wers znajduje się w rozdziale czterdziestym drugim księgi Proroka Izajasza i mówi: “Prawdziwy Bóg, niech chwała Mu będzie, ześle Swojego wybrańca pod koniec czasów i ześle mu ducha, którym jest Gabriel. Będzie on nauczał ludzi, tak jak nauczy go Gabriel, i będzie sądził pomiędzy ludźmi według prawdy, i jest on światłem, które wyprowadzi ludzi z ciemności do światła. Powiedział mi Pan o tym, co się stanie, więc mówię to wam.”45 Werset ten pokazuje zupełnie jasno cechy Wysłannika, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo. W rozdziale czwartym księgi Proroka Micheasza znajduje się następujący wers:

“Pod koniec czasów będzie naród otoczony Miłosierdziem Boga, oddający cześć Prawdziwemu Bogu, i który chodzić będzie po świętej górze. Wiele stworzeń z każdego kraju zbierze się razem z nim, będą czcić Pana i nie dodawać mu równych.”46 Wers ten odnosi się do góry ‘Arafa, natomiast liczne stworzenia to pielgrzymi zmierzający do tej świętej góry i czczący Boga; z kolei naród otoczony Miłosierdziem Boga to naród Muhammada, jako że ten opis jest ich hasłem.

W rozdziale siedemdziesiątym drugim psalmów znajduje się wers mówiący: “On panuje nad ziemiami od morza do morza, i rzekami, aż do najdalszych ziem, i przychodzą do niego dary z Jemenu i Algierii, kłaniają się przed nim królowie I podporządkowują się mu. Modlą się za niego w każdym czasie i wypraszają dlań błogosławieństwa każdego dnia. Jego światła świecą w Medynie, a wspomnienie o nim będzie trwało po wsze czasy. Jego imię istniało przed stworzeniem słońca, i pozostanie jego imię tak długo, jak długo pozostanie słońce.”47

Werset ten bezpośrednio opisuje Proroka, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo. Czy przyszedł po Proroku Boga Dawidzie, niech będzie z nim pokój, inny prorok, który ogłosił swoją religię na wschodzie i na zachodzie, sprawił, że królowie i władcy dawali mu daninę w poniżeniu, podporządkowując się mu w pokorze i w miłości, i za którego modliła się każdego dnia jedna piąta ludzkości, a jego światła oświeciły Medynę? Czy jest ktoś inny?

Wers trzydziesty rozdziału czternastego Ewangelii Jana brzmi: “Już wiele nie będę mówił z wami, nadchodzi bowiem władca świata, ale nie ma on nic do mnie.”48 Wyrażenie “władca świata” to duma świata, a jest to znany przydomek naszego Wysłannika, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo.

Wers siódmy rozdziału szesnastego Ewangelii Jana mówi: “Lecz ja wam mówię prawdę: Lepiej jest dla was, żebym ja odszedł. Bo jeśli nie odejdę, Pocieszyciel do was nie przyjdzie, jeśli zaś odejdę, poślę go do was.”49 Czy był inny pocieszyciel po Jezusie, niech pokój z nim będzie, poza Muhammadem, który uratował ludzkość od zniknięcia i wiecznego niebytu, pocieszając ją, i który jest Prorokiem światów i dumą stworzeń?

Werset ósmy rozdziału szesnastego Ewangelii Jana mówi: “A On, gdy przyjdzie, przekona świat o grzechu i o sprawiedliwości, i o sądzie.” Czyli przemienia on grzech w prawość i praworządność. Kto inny przemienia zepsucie na ziemi w prawość, ratuje ludzi od grzechów, win i bałwochwalstwa, oraz przemienia podstawy polityki i rządzenia w świecie doczesnym, jak nie Muhammad?

Werset jedenasty rozdziału szesnastego Ewangelii Jana mówi: “Nadszedł czas przyjścia rządzącego światem” lub “(…) książę tego świata został osądzony.” Nie ma wątpliwości, że księciem świata1 jest panujący nad ludzkością Muhammad.

1 Tak, był to wielki władca, w każdej epoce od tysiąca trzystu lat podporządkowało się mu trzysta pięćdziesiąt milionów osób, w pokorze i miłości, poddają się jego rozkazom, i każdego dnia odnawiają przysięgę na wierność jemu poprzez modlitwę za niego.

Werset trzynasty rozdziału szesnastego Ewangelii Jana mówi: “Lecz gdy przyjdzie On, Duch Prawdy, wprowadzi was we wszelką prawdę, bo nie sam od siebie mówić będzie, lecz cokolwiek usłyszy, mówić będzie, i to, co ma przyjść, wam oznajmi.”

Werset ten jasno mówi o Szlachetnym Wysłanniku. Któż inny, jak nie on wzywał wszystkich ludzi do prawdy? Któż inny, jak nie on nie mówił, jak tylko zgodnie z objawieniem to, co usłyszał od Gabriela, niech pokój z nim będzie? Któż inny, jak nie on, mówił szczegółowo o wydarzeniach końca świata i życia ostatecznego? W księgach Proroków znajdują się imiona Wysłannika o tym samym znaczeniu co Muhammad, Ahmad, Al-Muchtar (Wybrany), Mustafa (Wybrany) w języku aramejskim oraz hebrajskim. I tak na przykład w zwojach Szu’ajba, niech pokój z nim będzie, pojawia się imię “Muszaffah” i oznacza ono “Muhammad”. Podobnie, w Torze jest imię “Munhamanna”, również posiadające to samo znaczenie. Z kolei w Psalmach można znaleźć imię “Himjata”, co oznacza proroka świętego meczetu. Pojawia się w nich także “Al-Muchtar”. W Torze natomiast znajduje się imię Al-Hatim, Al-Chatim (“Pieczęć”), a określenie “ustanawiający prawo” istnieje zarówno w Torze, jak i w Psalmach. W księgach Abrahama i w Torze nazwany jest “Mazmaz”, a ponadto w samej Torze “Uhid”.50 Wysłannik, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, powiedział:

“Moje imię w Koranie to Muhammad, w Ewangelii Ahmad, a w Torze Uhid. Zostałem nazwany Uhid, gdyż odpycham (po ar.“uhidu”) od mojej społeczności ogień piekła.”51 Do imion Proroka pojawiających się w Ewangelii należy “dzierżący broń”52, co nie pozostawia wątpliwości co dotego, że Prorok ten będzie największy ze względu na jego walkę i walkę jego narodu. Został również nazwany “mającym koronę”, które to określenie jest przeznaczone dla Proroka, jako że Arabowie są znani z turbanów okalających ich głowy, a korona I turban w języku arabskim oznacza to samo. Nikt inny nie może być “mającym koronę”, jak tylko Wysłannik. Nazwany jest także Parakletosem, co oznacza (jak zostało powiedziane wcześniej przy okazji objaśniania Ewangelii) tego, kto oddziela prawdę od fałszu, i jest to imię Proroka, który wzywa ludzi do prawdy. Jezus, niech pokój z nim będzie, powiedział w Ewangelii: “Odejdę, by przyszedł pan świata.” Czy kto inny, poza Muhammadem, przyszedł po Jezusie, stanął na czele świata, oddzielił prawdę od fałszu i poprowadził ludzi do dobra i prawości? Jezus zawsze przepowiadał: “Ktoś przyjdzie po mnie, i już nie będę potrzebny, jestem bowiem jego zwiastunem.” Mówi o tym jasno Szlachetny Koran: “A Jezus, syn Marii powiedział: ‘O, Dzieci Izraela! Oto ja jestem Wysłannikiem Boga, posłanym do was, potwierdzającym [wszystko] to, co [z prawdy] zawiera Tora, która została objawiona przede mną, i przynoszącym Dobrą Nowinę o Wysłanniku mającym nadejść po mnie, którego imię będzie Ahmad.’” (61:6). Tak, Jezus, niech będzie z nim pokój, wielokrotnie dał swojej społeczności nowinę o przyjściu władcy i przywódcy świata1, 1 Znany turecki podróżnik Evliya Celebi ujrzał na cmentarzu Szam’on as-Safa egzemplarz Ewangelii spisany na skórze antylopy i odnalazł w niej werset wymieniając jego różne imiona zarówno po aramejsku, jak i pohebrajsku. Badacze są zdania, że imiona te oznaczają to samo, co Ahmad, Muhammad – oddzielający prawdę od fałszu.53

Pytanie: Dlaczego Jezus, niech pokój z nim będzie, dawał nowinę o przyjściu Proroka, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo, częściej, niż czynili to inni prorocy, z których jedynie kilku o nim powiadomiło? Odpowiedź: Jest tak dlatego, że Szlachetny Wysłannik uratował Jezusa od zakłamania żydów i ich podłych kłamstw, a także jego religię od daleko idących zniekształceń. Przyniósł on system prawny zastępujący zakon, który zmęczył Synów Izraela, nie wierzących w Jezusa; system ten zawiera wszystkie prawa w całości, czego brakuje w prawie Jezusa. Dlatego właśnie Jezus dał nowinę o Szlachetnym Wysłanniku, mówiąc o przyjściu władcy światów.

Widzimy w ten sposób, jak Tora, Ewangelia, Psalmy i wszystkie księgi proroków przywiązywały uwagę do Proroka ostatnich czasów i zawierają one liczne znaki opisujące go – podaliśmy powyżej kilka przykładów. Jest on wspomniany pod różnymi imionami i określeniami w tych księgach. Któż może być Prorokiem ostatnich czasów, którego tak jasno wymieniły wszystkie księgi proroków w tak wielu miejscach, jak nie Muhammad? wskazujący na posłannictwo Proroka Muhammada, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo.

* * *
1. Patrz: Al Buchari, „Bad’ al Wahj” 6; Muslim, „Al Dżihad” 74.

2. Patrz: Al Wakidi, „Kitab al Maghazi” 3/964-967; Abu Na’im, „Dala’il an Nubuwwa” 85, 89; Ibn Hadżar, „Al Isaba” 6/377.

3. Patrz: Ibn Hiszam, „As-Sira an Nabawijja” 3/103; Ibn Sa’d, „At-Tabakat al Kubra” 1/164; Al Bajhaki, „As Sunan al Kubra” 8/246.

4. Patrz: Ibn Hiszam, „As-Sira an Nabawijja” 3/52; Abu Na’im, „Dala’il an Nubuwwa” 77-78; Ibn Kasir, „Al Bidaja wa-n-Nihaja” 3/212.

5. Patrz: Ibn Hiszam, „As-Sira an Nabawijja” 4/195; At-Tabari, „Dżami’ al Bajan” 21, 151, „Tarich al Umam wa-l-Muluk” 2/99.

6. Patrz: Ibn Sa’d, „At-Tabakat al Kubra” 1/164; Al Wakidi, „Kitab al Maghazi” 2/502; Abu Na’im, „Dala’il an Nubuwwa” 85-89; Al Bajhaki, „Dala’il an Nubuwwa” 3/362.

7. Ibn Hiszam, „As-Sira an Nabawijja” 3/49-51; Ibn Sa’d, „At-Tabakat al Kubra” 2/353; Ibn ‘Asakir, „Tarich Dimaszk” 3/387.

8. Ibn ‘Asakir, „Tarich Dimaszk” 3/396; Ibn Kasir, „Al Bidaja wa-n-Nihaja” 2/326, 6/62.

9. Ibn Hiszam, „As-Sira an Nabawijja” 3/52; Abu Na’im, „Dala’il an Nubuwwa” 77-78; Ibn Kasir, „Al Bidaja wa-n-Nihaja” 3/212; As-Sujuti, „Al Chasa’is al Kubra” 1/315.

10. Ibn Sa’d, „At-Tabakat al Kubra” 1/158-159; Ibn ‘Asakir, „Tarich Dimaszk” 11/14.

11. Patrz: Ibn Ishak, „As-Sira” 2/64-65; Ibn Hiszam, „As-Sira an Nabawijja” 2/38-40; Ibn Sa’d, „At-Tabakat al Kubra” 1/160-162.

12. Ibn Ishak, „As-Sira” 1/29-30; Ibn Sa’d, „At-Tabakat al Kubra” 2/353; Ibn Hadżar, „Al Isaba” 6/242; Ibn Hadżar, „Fath al Bari” 7/275.

13. Ibn Hiszam, „As-Sira an Nabawijja” 3/51-52; 4-37-38; Al Wakidi, „Kitab al Maghazi” 2/262-263; Abu Na’im, „Dala’il an Nubuwwa” 78-79; At-Tabari, „Tarich al Umam wa-l-Muluk” 2/73.

14. Ibn Ishak, „As-Sira” 2/123; Al Wakidi, „Kitab al Maghazi” 3/1083; Abu Na’im, „Hiljat al Aulija’” 5/386; At Tabari, „Tarich al Umam wa-l-Muluk” 2/487.

15. At-Tirmizi, „Al Manakib” 3; Ibn Abi Szajba, „Al Musannaf” 7/327; Al Bazzar, „Al Musnad” 8/97; Al Hakim, „Al Mustadrak” 2/672; Ibn Hiszam, „As-Sira an Nabawijja” 1/319-322; Ibn Sa’d, „At-Tabakat al Kubra” 1/154-155.

16. Patrz: Al Kadi ‘Ijad, „Asz-Szifa’” 1/364; ‘Ali al Karri, „Szarh asz-Szifa’” 1/744.

17. Ibn Sa’d, „At-Tabakat al Kubra” 1/260-261; Al Hakim, „Al Mustadrak” 2/338, 4/23; At-Tabari, „Tarich al Umam wa-l-Muluk” 2/232.

18. Ibn Sa’d, „At-Tabakat al Kubra” 1/276; Sa’id bin Mansur, „Kitab as Sunan” 2/226; Ibn Habban, „As-Sahih” 2/7; At-Tabari, „Tarich al Umam wa-l-Muluk” 2/130; Abu Na’im, “Dala’il an Nubuwwa” 101-102.

19. Ibn Sa’d, „At-Tabakat al Kubra” 3/94; Ibn Hadżar, “Al Isaba” 6/287; Al Chafadżi, „Rijad al Anf” 4/312.

20. Patrz: Al Buchari, „Bad’ al Wahj” 6; Muslim, „Al Dżihad” 74.

21. Patrz: Al Buchari, „Bad’ al Wahj” ; Ibn Manda, „Al Iman” 290-291; Ibn Kasir, „Al Bidaja wa-n-Nihaja” 4/265; Ibn Hadżar, „Fath al Bari” 1/40.

22. Ibn Hiszam, „As-Sira an Nabawijja” 5/269-270; Ibn Sa’d, „At-Tabakat al Kubra” 6/563; At-Tabari, „Tarich al Umam wa-l-Muluk” 2/285; Ibn ‘Abd al Barr, „Al Isti’ab” 1/263.

23. Ibn ‘Asakir, „Tarich Dimaszk” 11/73; patrz także: Muslim, „Al Fitan” 119; Abu Daud, „Al Malahim” 14; At Tabarani, „Al Mu’dżam al Kabir” 24/389.

24. Patrz: Al Hakim, „Al Mustadrak” 2/338, 4/23; Ibn Sa’d, „At-Tabakat al Kubra” 1/260-261; At-Tabari, „Tarich al Umam wa-l-Muluk” 2/132; Ibn Kasir, „Tafsir al Kuran” 4/361.

25. Patrz: At-Tabari, „Dżami’ al Bajan” 1/7, „Tarich al Umam wa-l-Muluk” 2/132; Ibn Kasir, „Tafsir al Kur’an” 2/86; Al Kadi ‘Ijad, „Asz-Szifa’” 1/364; Ibn Kasir, „Al Bidaja wa-n-Nihaja” 3/104.

26. Abu Na’im, „Dala’il an Nubuwwa” 90-100; As-Sujuti, „Al Chasa’is al Kubra” 1/138; Al Halabi, „As-Sira al Halabijja” 1/180.

27. Ahmad bin Hanbal, „Al Musnad” 5/354, 438, 442; Ibn Abi Szajba, „Al Musannaf” 7/325; At-Tabarani, „Al Mu’dżam al Kabir” 6/225, 245, 259, 267; Ibn Hiszam, „As-Sira an Nabawijja” 2/44-47.

28. Autor przytoczył większość tych wersetów w języku arabskim, lecz gdy spróbowałem odnaleźć każdy z wersetów w Ewangeliach, stwierdziłem duże rozbieżności w jej wydaniach i tłumaczeniach, mimo że ogólne znaczenie zgadzało się. Stąd przytoczyłem je tak, jak zrobił to autor w oryginale (przyp. tłum.).

29. ‘Ali al Karri, „Szarh asz-Szifa’” 1/496; patrz także: Al Chafadżi, „Nasim ar-Rijad” 3/279; An-Nabhani, „Hudżdżat Allah ‘ala al ‘Alamin” 115.

30. Ewangelia św. Jana – „Al Ishah as Sadis ‘aszar” 8-9.

31. Wygląda na to, że tłumacze pozostawili słowo parakletos w tłumaczeniach Ewangelii ze względu na znajomość tego określenia wśród muzułmanów, jako odnoszącego się do Proroka Muhammada, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo. Rahmat Allah al Hindi śledzi w swoim dziele „Izhar al Hakk” różnorodność tłumaczeń w różnych wydaniach, rozpoczynając od tych najstarszych.

32. Pierwsza Księga Mojżeszowa – „Al Ishah as Sabi’ ‘aszar” 20.

33. Piąta Księga Mojżeszowa – „Al Ishah as Samin ‘aszar” 17-19.

34. Al Bajhaki, „Dala’il an Nubuwwa” 1/379; ‘Ali al Karri, „Szarh asz-Szifa’” 1/746. Patrz także: At-Tabari, „Dżami al Bajan” 9/65; Ibn Kasir, „Tafsir al Kur’an” 2/250; Al Baghawi, „Ma’alim at Tanzil” 2/298.

35. „Izajasz” – „Al Ishah” 42/1-11.

36. Ad-Darimi, „Al Mukaddima” 2; At-Tabari, „Al Mu’dżam al Kabir” 10/89; Abu Na’im, „Hiljat al Aulija’” 5/387.

37. Deuteromonium – „Al Ishah” 18.

38. Deuteromonium – „Al Ishah” 42/1-2.

39. Ewangelia św. Jana – „Al Ishah” 14/15-17; „Al Ishah“ 16/9-7.

40. Ewangelia – Księga Psalmów – „Al Ishah” 2/9.

41. Autor wymienia te wersety w Ewangelii w języku tureckim, podając ich źródło. (Przyp. tłum. ar.)

42. Piąta Księga Mojżeszowa, 33:2; „Al Ishah” 33/2.

43. Piąta Księga Mojżeszowa„ Al Ishah” 33/2.

44. Księga Izajasza – „Al Ishah” 42/1, 4, 7, 9.

45. Księga Micheasza – „Al Ishah” 4/1, 2, 5.

46. Księga Psalmów – „Al Ishah” 72/1-19.

47. Ewangelia św. Jana – „Al Ishah” 14/30.

48. Według wydania z Mosulu z r. 1876 „nie przyjdzie do was parakletos”.

49. Tak, był to wielki władca, w każdej epoce od tysiąca trzystu lat podporządkowało się mu trzysta pięćdziesiąt milionów osób, w pokorze i miłości, poddają się jego rozkazom, i każdego dnia odnawiają przysięgę na wierność jemu poprzez modlitwę za niego.

50. Al Kadi ‘Ijad, „Asz-Szifa’” 1/234; ‘Ali al Karri, „Szarh asz-Szifa’” 1/494-497.

51. „Al Anwar al Muhammadijja min al Mawahib al Ladanijja” 143.

52. Al Kadi ‘Ijad, „Asz-Szifa’” 1/234; An-Nabhani, „Hudżdżat Allah ‘ala al ‘Alamin” 114; patrz także Al Bajhaki, „Dala’il an Nubuwwa” 1/378; Ibn Kasir, „Al Bidaja wa-n-Nihaja” 2/78.

53. Znany turecki podróżnik Evliya Celebi ujrzał na cmentarzu Szam’on as-Safa egzemplarz Ewangelii spisany na skórze antylopy i odnalazł w niej werset wskazujący na posłannictwo Proroka Muhammada, niech będzie z nim pokój i błogosławieństwo. (Odnośnie szczegółów zob. wersja oryginalna.)

54. Al Kadi ‘Ijad, „Asz-Szifa’” 1/234-235; An-Nabhani, „Hudżdżat Allah ‘ala al Alamin” 112, 115.

Autor: Said Nursi (RA)

Tłumaczył: Raszid al-Bulandi