Ahmad ibn Hanbal (RA) urodził się w Bagdadzie w 164 roku wg kalendarza Hidżry. Początkowo uczył się Islamu w tym mieście, później podróżował w poszukiwaniu wiedzy – między inymi do Damaszku, Mekki, Medyny, Basry i Kufy (dwa ostatnie miasta leżą w dzisiejszym Iraku). W wieku szesnastu lat zaczął zbierać hadisy Proroka Muhammada (SAAWS) – część z nich notował lub zapisywał w książkach, ale część także przechowywał w pamięci. Inni uczeni, zajmujący się tą dziedziną wiedzy, wkrótce zaczęli mówić, że Ahmad ibn Hanbal (RA) ma największą wiedzę z nich wszystkich. Później imam Ahmad ibn Hanbal (RA) doszedł do takiej wiedzy, że znał na pamięć cały Qur’an i wszystkie hadisy Proroka (SAAWS) . Starał się przekazać tę wiedzę swoim uczniom (założył szkołę fikhu nazwaną od jego imienia hanbalicką), uczył także swoich dwóch synów.

Jego współcześni mówili, że jego czas to jest modlitwa (imam Ahmad ibn Hanbal – RA – każdej nocy modlił się tahadżdżud), czytanie Qur’anu, zikr, odwiedzanie chorych, uczestniczenie w pogrzebach, zdobywanie wiedzy i przekazywanie wiedzy. Praktykował to, co obowiązkowe i to, co nadobowiązkowe.

Nie dążył do posiadania bogactwa i nie miał wielkich wymagań, jeśli chodzi o pieniądze i majątek – wystarczało mu to, co niezbędne do życia dla jego i jego rodziny. Był skromny – kiedyś, gdy podróżował, skończyły mu się pieniądze, a nie chciał nikogo prosić o jałmużnę ani o pożyczkę. Pracował jako prosty robotnik, aż zarobił pieniądze i mógł kontynuować swoją podróż.

Kiedyś przyszedł do niego jakiś mężczyzna, który prosił o jałmużnę. Ahmad ibn Hanbal (RA) dał mu pięć dinarów i żałował, że to jest wszystko, co on ma, bo gdyby miał więcej pieniędzy, dałby temu biedakowi więcej.

Zawsze, kiedy chciał podjąć jakąś decyzję, odmawiał modlitwę istichara i prosił Allaha o pomoc.

Kiedy pod koniec życia zachorował, przed jego domem zaczęli zbierać się ludzie, którzy chcieli go odwiedzić i pożegnać. Jego syn przyszedł i powiedział o tym swojemu ojcu, a Ahmad ibn Hanbal (RA) powiedział, żeby wpuścić tych ludzi – i w ostatnich dniach swojego życia przyjmował każdego, kto chciał go odwiedzić, chociaż był już bardzo chory i bardzo słaby. Wśród tych ludzi przyszedł człowiek, który kiedyś plotkował na jego temat, a teraz chciał poprosić o przebaczenie. Ahmad ibn Hanbal (RA) odpowiedział: Wybaczam ci, ale nie wracaj już do tego grzechu i nie obgaduj innych ludzi.

Mimo pobożnego życia, praktykowania, dobrego wykorzystywania czasu, wszystkich książek, które napisał, wiedzy, którą zdobył i przekazał, w ostatnich chwilach swojego życia mówił, że ma nadzieję, że Allah zechce mu wybaczyć wszystkie grzechy, które popełnił.

Zmarł w 241 roku Hidżry, ale do dzisiaj może być wzorem i przykładem do naśladowania dla wszystkich muzułmanów.

Autor: Abd ul-Karim