Imam Szafi’i
Jego pełne imię to Muhammad ibn Idris Asz-Szafi’i. Imam Szafi’i (RA) urodził się w 150 roku Hidżry w plemieniu Kurajszytów. Wychowywał się w Mekce. Był dzieckiem z biednej rodziny i nie miał jak zapłacić nauczycielom za naukę, ale któregoś razu jeden z nich zauważył, że mały Szafi’i (RA) zostaje dłużej po zajęciach, żeby uczyć inne dzieci. Wtedy ten nauczyciel zgodził się uczyć go za darmo – w zamian za to Szafi’i (RA) miał tylko pomagać mu w prowadzeniu lekcji.
W wieku siedmiu lat umiał już na pamięć cały Qur’an i zaczął uczyć się hadisów Proroka (SAAWS) . Słyszał o imamie Maliku (RA) z Medyny – kiedy miał dziesięć lat, znał na pamięć jego książkę. W późniejszym okresie imam Szafi’i (RA) pojechał do Medyny i imam Malik (RA) bardzo chwalił jego wiedzę; przy innej okazji spotkał się też z Ahmadem ibn Hanbalem (RA), który określił go jako jednego z najzdolniejszych uczonych.
Imam Szafi’i (RA) całe życie spędził albo na uczeniu się, albo na nauczaniu innych tego, co sam wiedział. W poszukiwaniu wiedzy podróżował m.in. do Jemenu (skąd pochodziła jego matka), do Iraku za czasów Haruna Ar-Rashida, z powrotem do Mekki, wreszcie do Egiptu (gdzie zamieszkał na stałe). Przeczytał wiele książek i napisał wiele książek. Założył szkołę fikhu, którą od jego imienia nazwano szkołą szafi’icką.
Zawsze był bardzo skromny – chociaż żył jak biedny człowiek, to kiedy tylko dostał coś z majątku albo pieniądze, od razu oddawał to komuś, kto miał jeszcze mniej od niego. Nie miał nawet pieniędzy, żeby kupić papier do pisania, więc zbierał taki, który ludzie zapisali i wyrzucili, żeby pisać po drugiej, niezapisanej stronie.
Uważał, że dobry znawca religii i fikh musi być dobrym filologiem. Bardzo dobrze znał język arabski – potoczny, literacki, poetycki, składnię, gramatykę… Mógł dyskutować jak równy z równym z ludźmi, którzy specjalizowali się w nauczaniu języka arabskiego, z literatami, z uczonymi.
Imam Szafi’i (RA) zmarł w 204 roku Hidżry – podobno pobity przez zwolenników innej szkoły prawnej.
Autor: Abd ul-Karim