Umar bin Abdul Aziz (RA) objął władzę po śmierci swojego kuzyna – Sulejmana ibn Abdul Malika (dynastia Umajjadów). Kiedy tylko Sulejman został pochowany, Umar bin Abdul Aziz (RA) poczuł, że trzęsie się ziemia. Zapytał, co to jest, a ktoś odpowiedział mu, że to przygotowują konie dla nowego kalifa. Przyjechał wielki orszak konny, a Umar bin Abdul Aziz (RA) powiedział wtedy: Ja tego nie potrzebuję; zabierzcie je i przyprowadźcie mi mojego osiołka. Kiedy wsiadł na osiołka, otoczyli go strażnicy i gwardziści, którym też powiedział, żeby nie zajmowali się jego obroną, bo on ich nie potrzebuje. Nie zwolnił ich z pracy, tylko wyznaczył im inne zadania. Umar bin Abdul Aziz (RA) chciał pokazać ludziom, że jest taki sam, jak każdy z nich.

Umar bin Abdul Aziz t szedł śladem swojego pradziadka Umara ibn al-Khattaba (RAA), który kiedy był władcą wiernych, żył skromnie, mieszkał w prostym domu, nie potrzebował strażników, a sypiał na dworze pod drzewem. Kiedyś do Medyny przyjechali posłowie z Persji i pytali ludzi, gdzie jest pałac Umara ibn al-Khattaba , to pokazano im zwykły, skromny dom. Stanęli przed tym domem, zapytali, gdzie jest kalif – i pokazano im Umara ibn al-Khattaba (RAA), który właśnie spał przed domem. Persowie byli bardzo zdziwieni, że taki wielki władca mieszka, śpi i żyje jak zwykły człowiek. (Później pewien poeta z Egiptu napisał o tym wydarzeniu wiersz, w którym mówi o kalifie: „Spałeś spokojnie, bo byłeś sprawiedliwy.”)

Kiedy już Umar ibn Abdul Aziz (RA) odprawił swoich gwardzistów, pojechał na osiołku do meczetu (nowy władca zawsze przemawiał tam do ludzi). Najpierw muezzin ogłosił wspólną modlitwę i Umar ibn Abdul Aziz (RA) był imamem, a ludzie modlili się za nim. Później nowy kalif wszedł na kazalnicę i przemówił do ludzi. Zaczął od wychwalenia Allaha i błogosławieństwa dla Proroka Muhammada (SAAWS) , a później powiedział, że władzę, która jest dla niego ciężarem, dano mu bez jego wiedzy i woli (Sulejman zapisał w testamencie, że tron po nim obejmie Umar ibn Abdul Aziz), więc niech wybiorą kogoś innego, a jego niech uwolnią od tej wielkiej odpowiedzialności. Wszyscy w meczecie odpowiedzieli: Prowadź nas i proś Allaha o pomoc, bo ciebie wybraliśmy. Kiedy już się uciszyło, Umar ibn Abdul Aziz (RA) znowu chwalił Allaha , prosił o pokój i błogosławieństwo dla Proroka (SAAWS) , a później przypomniał ludziom o śmierci i o życiu ostatecznym, zachęcał ich do bogobojności i do tego, by nie przywiązywali zbyt wielkiej wagi do życia doczesnego. Powiedział, że należy być posłusznym temu, kto jest posłuszny Allahowi , ale posłuszeństwo nie obowiązuje wobec tego, który nie jest posłuszny Allahowi . (Umar ibn Abdul Aziz (RA) miał tu na myśli swoją przyszłą władzę i swoje rozkazy. Wcześniej podobnie mówił Abu Bakr as-Siddiq, który po tym, jak został kalifem, powiedział do ludzi: Bądźcie mi posłuszni tak długo jak ja będę posłuszny Allahowi i Jego Prorokowi. A jeśli sprzeniewierzę się Allahowi i Jego Prorokowi, posłuszeństwo wasze nie będzie mi należne.) Po tych słowach Umar ibn Abdul Aziz (RA) zszedł z mimbar i poszedł do domu.

Kiedy chciał położyć się i odpocząć, przyszedł do niego jego syn Abdul Malik (miał wtedy siedemnaście lat, a Umar ibn Abdul Aziz (RA) trzydzieści pięć). Abdul Malik zapytał: Co zamierzasz robić, władco wiernych? Umar ibn Abdul Aziz (RA) odpowiedział, że chce chwilę odpocząć i zdrzemnąć się, bo jest zmęczony. Abdul Malik zapytał: Chcesz odpoczywać przed zwróceniem ludziom tego, co im należne i tego, co zabrano im niesprawiedliwie? Umar ibn Abdul Aziz (RA) powiedział: W nocy zajmowałem się pogrzebem twojego wuja (Sulejmana ibn Abdul Malika; Umar ibn Abdul Aziz (RA) całą noc nie spał), po Dhuhr oddam każdemu, co mu się należy. Abdul Malik zapytał: A kto da ci gwarancję, że ty dożyjesz do Dhuhr? Wtedy Umar ibn Abdul Aziz (RA) powiedział: Podejdź do mnie. Przytulił Abdul Malika, ucałował i podziękował Allahowi za takiego syna, który pomaga mu być sprawiedliwym na drodze Allaha . Nie czując już słabości, ani zmęczenia, wyszedł i ogłosił, żeby zbierali się ludzie, którzy zostali pokrzywdzeni za rządów poprzedniego kalifa.

Autor: Abd ul-Karim