Istnieją cztery arabskie rękopisy; jeden w Sankt Petersburgu, dwa w Paryżu i jeden w Istambule, które datowane są na 1320 rok (ery chrześcijańskiej) i opisują pierwsze przenośne działo, z odpowiednim prochem strzelniczym.

Działa tego typu zostały użyte w słynnej bitwie pod Ain Dżalud, przeciwko Mongołom (w 1260 roku ery chrześcijańskiej).

W XIV stuleciu Mamelucy stale udoskonalali swoje działa. W Hiszpanii, znajdującej się pod panowaniem muzułmańskim, używano armat przy obronie Sewilli (w 1248 roku ery chrześcijańskiej), w Grenadzie (w 1319 roku ery chrześcijańskiej), w Bazie lub Albacecie (w 1324 roku ery chrześcijańskiej), pod Huescarem i Martosem (w 1325 roku ery chrześcijańskiej), pod Alicante (w 1331 roku ery chrześcijańskiej), oraz pod Algeziras (od 1342 do 1344 roku ery chrześcijańskiej). Partington [1] powiedział, że: Arabskie źródła sugerują, że to Arabowie przedstawili broń palną Hiszpanii, skąd następnie przedostała się do Włoch, stamtąd do Francji, a następnie aż do Niemiec.

Powiedział również, że: Hassan Al-Rammah opisuje różnorakie rodzaje strzał zapalających i lanc, oraz ilustruje to, co mogło być uznane za torpedę. Jest to nazywane „Jajkiem, które porusza się i pali”. Poruszało się to po powierzchni wody. Ten metalowy przedmiot wypełniony był naftą, opiłkami metalu oraz odpowiednimi miksturami (prawdopodobnie zawierających saletrę). Urządzenie było wyposażone w dwa pręty (jako ster?) i jako napędu używało dużej rakiety. Ley [2]

Jednak Hassan Al-Rammah dodał w swoim projekcie jedną niespodziewaną nowinkę – rakieta napędzająca torpedę, składała się z dwóch płaskich misek przymocowanych do siebie i wypełnionych prochem, lub mieszanką zapalającą, mającą rodzaj ogona, zapewniającego ruch po linii prostej, oraz napędu – dwóch dużych rakiet. Całość została nazwana „samobieżnym wybuchającym jajem”, lecz nie podano żadnych przykładów jego użycia. Winter [3]

Europa nie dowiedziała się o rakietach od Mongołów, ale od Arabów, którzy w każdym wydarzeniu okazują się być pierwszymi, którzy przekazują wiedzę o rakietach, przez swoje pisma. Dwa, zasługujące na odnotowanie, arabskie źródła o rakietach to:

Opis „samobieżnego wybuchającego jaja” Syryjczyka Al-Hassana Al-Rammaha (1294-1295), który można przeczytać w pracy Leya: „Rakiety, Pociski i Podróże Kosmiczne”, oraz w opisie saletry (z 1311 roku ery chrześcijańskiej), autorstwa fizyka Jusufa ibn Ismaila Al-Kutuba

Używają ją do wywoływania ognia, który jest coraz większy i przemieszcza się; jest coraz jaśniej, a ogień ten jest niezwykle trudny do ugaszenia. Przypisy:

[1] J.R. Partington, Historia greckiego ognia i prochu strzeleckiego, The John Hopkins University Press, 1999
[2] Willey Ley, Rakiety, Pociski i podróż kosmiczna, The Viking Press, 1958
[3] Frank H. Winter „Geneza rakiet w Chinach i jej rozprzestrzenianie się na Wschodzie i Zachodzie, American Astronautical Society, 1990

Artykuł pochodzi z serwisu islam.pl (link)