Allâh, z powodu swojego miłosierdzia i dobroci dla Swoich sług i z powodu Swojej łaski dla nich, zesłał do nich Wysłannika spośród nich samych, aby zakomunikować im Wiadomość od Pana i poprowadzić ich do wszystkiego, co da im korzyść oraz ostrzec ich przed wszystkim, co im zaszkodzi. I zaprawdę, Prorok (pokój z nim) wypełnił swój obowiązek niosąc Posłanie w najbardziej kompletny i doskonały sposób – dlatego kierował swoją ummę (wspólnotę) do wszystkiego, co dobre i ostrzegał ich przed złem. Allâh wybrał ludzi, którzy byli najlepsi z tego narodu, który jest najlepszym narodem ze wszystkich, ludzi, którzy towarzyszyli [Prorokowi Muhammadowi] i czerpali od niego wiedzę. Dlatego Allâh uhonorował ich pozwalając im towarzyszyć Swojemu Prorokowi. I wyszczególnił ich w tym ziemskim życiu, tak, że mogli go zobaczyć i słyszeć jego hadisy bezpośrednio z jego wspaniałych ust. To jest hojność Allâha, którą obdarza tego, kogo chce. A Allâh posiada największe dary.

I, zaprawdę, Towarzysze przekazali od Wysłannika Allâha, to, co zostało mu zesłane w formie wskazówek w najbardziej kompletnej i doskonałej formie. Dlatego będą mieli największe nagrody, z powodu tego, że towarzyszyli Wysłannikowi Allâha, walczyli w Dżihadzie razem z nim i z powodu ich szlachetnych uczynków w szerzeniu islamu.

Będą też mieli taką samą nagrodę, jak ci, którzy przyszli po nich, ponieważ służyli jako pośrednicy między nimi, a Wysłannikiem Allâha. To dlatego:

„Ktokolwiek nawołuje do drogi prostej, będzie miał taką nagrodę jak ta, na którą zasłużyli ci, którzy będą uczestniczyć w tym nawoływaniu, po nim. I to nie pomniejszy ich nagrody.” (Sahih Muslim i inni)[1]

To zostało ustanowione przez Proroka (pokój z nim) w hadisie przekazanym przez Muslima w jego Sahih. Allâh pochwalił ich w Swojej Wielkiej Księdze i Wysłannik Allâha pochwalił ich w swojej czystej Sunnie. I to jest wystarczającą cnotą i honorem.

Allâh mówi (w znaczeniu słów): {A z tych, którzy przybyli pierwsi spośród muhadżirów i ansarów, i z tych, którzy poszli za nimi w czynieniu dobra – Bóg jest zadowolony i oni są zadowoleni z Niego. On przygotował dla nich Ogrody, gdzie w dole płyną strumyki; oni tam będą przebywać na wieki. To jest osiągnięcie ogromne!} (Surah At Taubah, 9:100)

I mówi (w znaczeniu słów): {Muhammad jest posłańcem Allâha. Ci, którzy są razem z nim, są gwałtowni wobec niewiernych, a miłosierni względem siebie. Widzisz ich kłaniających się i wybijających pokłony, poszukujących łaski Allâha i Jego zadowolenia. Ich znamię jest na ich twarzach, od śladów wybijania pokłonów. Taka jest ich przypowieść Torze i taka jest och przypowieść w Ewangelii: „Są oni jak ziarno zasiane, które wypuszcza kiełek i wzmacnia go, i staje się twardy i trzyma się prosto na swoim źdźble, wprawiając w podziw siewców” – to, żeby przez nich doprowadzić do wściekłości niewiernych. Allâh obiecał tym spośród nich, którzy uwierzyli i pełnili dobre dzieła, przebaczenie i nagrodę ogromną.} (Surah Al Fath, 48:29)

W wypowiedzi Allâha odnośnie Sahaba: {to, żeby przez nich doprowadzić do wściekłości niewiernych} znajduje się najsurowszy nakaz, najostrzejsza groźba i najgorsze z ostrzeżeń dla tych, którzy rozzłoszczą Sahaba, lub tych, którzy mają nienawiść do nich w swoich sercach.

Allâh mówi (w znaczeniu słów): {Nie jesteście wszyscy sobie równi: ci, co rozdawali i walczyli przed zwycięstwem, będą na znaczniejszym stopniu aniżeli ci, którzy rozdawali i walczyli o zwycięstwie. Wszystkim obiecał Allâh rzeczy piękne. Allâh jest w pełni świadomy tego, co czynicie!} (Sura Al Hadid, 57:10)

Odnośnie rozdzielania zdobyczy wojennych, Allâh mówi (w znaczeniu słów): {To jest dla biednych muhadżirów, którzy zostali wypędzeni ze swoich domostw i którzy zostali pozbawieni swoich majątków, gdy poszukiwali łaski i zadowolenia Allâha i starali się pomóc Allâhowi i Jego Posłańcowi. Oni są naprawdę szczerzy. A ci, którzy się umocnili w swoim domu i swojej wierze przed nimi, miłują tych, którzy do nich wywędrowali, i nie znajdują w swoich sercach żadnego pożądania dla tego, co tamtym zostało dane. Oni dają im pierwszeństwo, nawet gdyby bieda była ich udziałem. A ten, kto się uchroni przed skąpstwem własnej duszy, będzie szczęśliwy. A ci, którzy przyszli po nich mówią: „Panie nasz! Przebacz nam i naszym braciom, którzy nas wyprzedzili w wierze! I nie umieszczaj w naszych sercach urazy do tych, którzy uwierzyli! Panie nasz! Ty zaprawdę, jesteś dobrotliwy, litościwy!} (Sura Al Haszr, 59:8-10)

Pierwszy z wersetów Sury Al Haszr odwołuje się do Muhadżirinów[2]. Drugi zaś dotyczy Ansarów[3]. Trzeci werset odwołuje się do tych, którzy przyszli po Muhadżirinach i Ansarach i szukają przebaczenia Allâha dla nich i proszą Allâha, aby nie kładł w ich sercach nienawiści do Sahaby. A ten, kto nie należy do żadnej z tych trzech grup i odstępuje od nich wpada w jedną z pułapek szatana.

To dlatego `Aiszah (niech Allâh będzie z niej zadowolony) powiedziała do `Urła Ibn Az Zubair odnośnie tych, którzy zdradzili i zostali opuszczeni: „Nakazano im szukać przebaczenia dla Towarzyszy Wysłannika Allâha, ale (zamiast tego) znieważyli ich.” Imam Muslim przekazał te relację w ostatniej części swojego Sahih. Imâm An Nałałi powiedział, wyjaśniając to, po nadmienieniu ajatu w Surze Al Haszr: „Imam Malik używał tego jako dowodu do swojego orzeczenia, że ten, kto znieważa Sahabę nie ma prawa do łupów wojennych. To dlatego, że Allâh przeznaczył ją tylko dla tych spośród ludzi, którzy przyjdą po Sahaba, którzy szukają dla nich przebaczenia.

Imâm Ibn Kathîr powiedział w swoim tafsirze tego wersetu: „Jak wspaniałe jest orzeczenie, które Imam Malik zaczerpnął z tego ajatu, w którym Râfidhî (szyita) – ten, kto znieważa Towarzyszy – nie ma części bogactwa z łupu wojennego z powodu braku wyróżnienia się cechami tych, których Allâh chwalił w Swojej wypowiedzi: {Panie nasz! Przebacz nam i naszym braciom, którzy nas wyprzedzili w wierze! I nie umieszczaj w naszych sercach urazy do tych, którzy uwierzyli! Panie nasz! Ty zaprawdę, jesteś dobrotliwy, litościwy!}”

Z relacji Imrâna bin Husejna i Ibn Mas`uda, Prorok (pokój z nim) powiedział: „Najlepsze spośród ludzkości jest moje pokolenie, następnie ci, którzy przyjdą po nich, następnie ci, którzy przyjdą po nich.” (Sahih al-Buchari i Muslim)[4]

Imâm Muslim przekazał z autorytetu Abu Hurajry, słowami: „Najlepsi spośród mojego narodu (ummy) jest pokolenie, do którego ja zostałem wysłany – następnie ci, którzy przyjdą o nich, następnie ci, którzy przyjdą po nich.”

Muslim również przekazał od `Aiszy, że powiedziała: „Pewnego razu mężczyzna zapytał Proroka: „Którzy ludzie są najlepsi?” Więc odpowiedział: „Pokolenie ludzi, w którym ja żyję teraz, następnie drugie pokolenie następnie trzecie.””

Przekazane zostało także w dwóch Sahih (Buchariego i Muslima) z relacji Abu Sa`îd Al-Chudri (niech Allâh będzie z niego zadowolony), że Wysłannik Allâha (pokój z nim) powiedział: „Przyjdzie czas, w którym grupa ludzi będzie walczyć (w Dżihadzie) i będzie powiedziane: „Jest tu ktoś pośród was, kto towarzyszył Wysłannikowi Allâha?” (tzn. Sahaba). Oni odpowiedzą „Tak” i będzie im dane zwycięstwo. Następnie przyjdzie czas, w którym grupa ludzi będzie walczyć (w Dżihadzie) i będzie powiedziane: „Czy jest pośród was ktoś, kto towarzyszył Towarzyszom Wysłannika Allâha?” (tzn. Tabîn). Oni odpowiedzą „Tak” i będzie im dane zwycięstwo. Następnie przyjdzie czas, w którym grupa ludzi będzie walczyć (w Dżihadzie) i będzie powiedziane: „Czy jest pośród was ktoś, kto towarzyszył tym, którzy towarzyszyli Towarzyszom Wysłannika Allâha?” (tzn. Atbâ At Tabîn). Oni odpowiedzą „Tak” i będzie im dane zwycięstwo.” (Sahih al-Buchari, Muslim i inni)[5]

Ibn Battah przekazał z autentycznym łańcuchem relacji – wg. Minhadż As Sunnah autorstwa Ibn Tajmijja – od Ibn Abbâsa (niech Allâh będzie z niego zadowolony), że powiedział: „Nie znieważajcie Towarzyszy Wysłannika Allâha, ponieważ jedna godzina spędzona z Wysłannikiem Allâha przez jednego z nich jest lepsza niż dobry uczynek jednego z was (robiony) przez czterdzieści lat.” W sformułowaniu przekazanym przez Łak`î, „…lepsza niż dobry uczynek jednego z was (robiony) przez całe życie.”

A kiedy Sa`îd Ibn Zajd (niech Allâh będzie z niego zadowolony) wymienił dziesięciu Towarzyszy, którym dana była dobra nowina o (wejściu do) Raju, powiedział: „Przysięgam na Allâha, spotkanie jednego człowieka spośród nich z Wysłannikiem Allâha jest lepsz

e niż uczynek jednego z was, nawet, jeśli wykonuje go przez długość życia Noego[6].” (Hadith Hasan, od Abu Dawud i At-Trimidhi.)[7] Dżabir zrelacjonował, że: „Ktoś raz powiedział do `Aiszy, 'Są ludzie, którzy dążą do poniżenia Towarzyszy Wysłannika Allâha, nawet Abu Bakra i `Umara.’ Więc powiedziała, 'A ty nie jesteś z tego zadowolony? Ich uczynki skończyły się, ale Allâh zechciał, aby ich nagroda się nie skończyła.'” Ibn Al-Athîr nadmienił ten przekaz w swojej książce „Dżami-ul-Usul”. Co dostarcza dowód, że to co powiedziała jest wypowiedzią Proroka w autentycznym hadisie: „Upadła osoba z mojej ummy przyjdzie w Dniu Sądu z modlitwą, postem i zakât. Ale również obraziła tę osobę, oczerniła tamtą, wzięła niesłusznie pieniądze od tej, przelała krew tej i zbiła tą. Dlatego niektóre jego dobre uczynki będą dane tej osobie, a niektóre tej. Zatem jeśli jego dobre uczynki wyczerpią się przed tym jak odrobi to, co zrobił przeciwko nim, weźmie ich grzechy i będzie nimi obciążony. A wtedy zostanie wrzucony do ognia piekielnego.” (Sahih Muslim i inni)[8]

Al-Buchari przekazał w swoim Sahih, z autorytetu Abu Sa`îda Al-Chudri (niech Allâh będzie z niego zadowolony), że Prorok (pokój z nim) powiedział: „Nie znieważajcie moich Towarzyszy! Ponieważ jeśli jeden z was miałby rozdać złoto rozmiaru góry Uhud jako jałmużnę, nie równałoby się to jednej mudd[9] jednego z nich lub nawet połowy.”

Muslim przekazał w swoim Sahih, z autorytetu Abu Hurajry (niech Allâh będzie z niego zadowolony), że Prorok (niech Allâh obdarzy go pokojem i błogosławieństwem) powiedział: „Nie znieważajcie moich Towarzyszy! Nie znieważajcie moich Towarzyszy! Ponieważ, na Tego, w Którego Ręku jest moja dusza, jeśli ktoś z was miałby rozdać złoto rozmiaru góry Uhud jako jałmużnę, nie równałoby się to mudd jednego nich lub nawet połowy.”

Przekazał również od Abu Sa`îda (niech Allâh będzie z niego zadowolony) ze sformułowaniem: „Nastąpiła sprzeczka pomiędzy Chalidem Ibn Al-Łalîd a Abdur-Rahmanem Ibn Auf, i tak Chalid znieważył go. Dlatego Wysłannik Allâha (pokój z nim) powiedział: „Nie znieważajcie nikogo moich Towarzyszy, ponieważ jeśli jeden z was miałby rozdać złoto rozmiaru góry Uhud jako jałmużnę, nie równałoby się to mudd jednego z nich lub nawet połowie.””

Więc jeśli Miecz Allâha, Chalid Ibn Al-Łalîd i inni, którzy przyjęli Islam po Traktacie w Hudajbijah nie mogą mieć tak wielkiej ilości dobrych uczynków w porównaniu z małą ilością wykonaną przez Abdur-Rahman Ibn Auf i innymi, którzy przyjęli Islam wcześniej – nawet, jeśli wszyscy z nich mieli zaszczyt towarzyszenia Prorokowi – więc jak ma się to do tych, którzy nie zostali uhonorowani byciem spośród Towarzyszy?

Zaprawdę, dystans jest wielki i, zaprawdę różnica jest ogromna! Jak daleko jest ziemia od nieba, a raczej jak daleko jest siódmy (najniższy) poziom ziemi od siódmego (najwyższego) poziomu nieba! To jest hojność Allâha, którą obdarza tych, których chce, A Allâh posiada największe dary!

To są niektóre, z wersetów Koranu i hadisów Proroka (pokój z nim), które dostarczają dowód na cnotę najlepszych ludzi, którzy nie istnieli wcześniej i nie będą istnieć później. Niech Allâh będzie z nich zadowolony.

Wszyscy z Towarzyszy Wysłannika Allâha są wiarygodni, na podstawie tego, że Allâh o potwierdził ich wiarygodność i że ich wychwalił, jak również wychwalił ich Posłańec Allâha. An-Naławi powiedział w At-Taqrîb, co As-Sujuti wyjaśnił w swoim 'Tadrîb Ar-Râwi’: „Wszyscy Towarzysze są godni zaufania – ci, którzy byli zamieszani w nieszczęścia (fitan) i ci inni – wg. zgody uczonych.”

Al-Hâfidh Ibn Hadżar powiedział w Al-Isâbah: „(Uczeni) Ahlus-Sunnah jednomyślnie zgodzili się, że wszyscy z nich (Sahabah) są godni zaufania i nikt się temu nie sprzeciwił oprócz paru dewiantów spośród innowatorów.”

Dlatego też, nie ma szkody w nie znaniu [imienia] Towarzysza w łańcuchu narracji. Zatem jeśli, Tabî`i[10] mówi: „Z autorytetu człowieka, który towarzyszył Prorokowi…”to nie wpływa to na przekaz. To dlatego, że nie znanie Towarzyszy (w łańcuchu) nie powoduje szkody, ponieważ wszyscy są godni zaufania.

Al-Chatib Al-Baghdadi powiedział w swojej książce 'Al-Kifajah’: „Nie postępuje się według hadisu mającego łańcuch narracji, który jest połączony między tym, który go zrelacjonował a Prorokiem, dopóki najpierw nie zostanie potwierdzona prawdomówność i wiarygodność ludzi (w łańcuchu). I obowiązkiem jest badać ich stan, z wyjątkiem Sahabî (Towarzysza), który go wznosi (lub przypisuje hadis) Prorokowi. To dlatego, że prawdomówność Towarzyszy jest ustanowiona i potwierdzona oparta na zapewnieniu Allâha, o ich czystym stanie i wyróżnieni zostali oni w Qur`Anie…”

Następnie [Al-Châtib al-Baghdadi] wspomina niektóre wersety i hadisy dotyczące ich cnoty i potem mówi: „I nawet, jeśli Allâh lub Jego Wysłannik (pokój z nim), nie wspomnieliby nic o nich z tego, co właśnie zostało wspomniane (z ich zalet) – to stan w jakim byli wykonując Hidżrę, walcząc w Dżihadzie, oferując wsparcie, poświęcając swe życia i bogactwa, przeżywając zabójstwa swych rodziców i dzieci, wzajemnie doradzając sobie odnośnie religii, pouczając o Religii i posiadając silną Wiarę i niezachwianą Pewność – (wszystko to) jest dowodem ich wiarygodności i wymaga posiadania silnej wiary w ich uczciwość i prawość. I jest to dowodem, że są najlepszymi z tych, którzy otrzymali świadectwo i potwierdzenie ich solidności i wiarygodności od wszystkich ludzi, którzy przyjdą po nich, na zawsze.”

Potem przekazuje narracje z łańcuchem połączonym z Abu Zur’ah, który powiedział: „Jeśli zobaczycie mężczyznę usiłującego umniejszyć zasługi któregokolwiek z spośród Towarzyszy Wysłannika Allâha (pokój z nim), to wiedzcie, że to heretyk (zindîq). To dlatego, że według nas Wysłannik Allâha jest prawdziwy i Qur`an jest prawdziwy. A jedynymi, którzy przynieśli nam Qur`an i Sunan (liczba mnoga od Sunnah) są Towarzysze Wysłannika Allâha. Oni (ludzie którzy umniejszają zasługi Sahabah) próbują tylko oczernić i zniszczyć naszych świadków, aby mogli unieważnić naszych świadków i Sunnę, tymczasem to oni bardziej zasługują na bycie oczernionym, ponieważ są heretykami (zanâdiqah).”

Madhhab[11] Ahl-us-Sunnah łal-Dżamâ`ah odnośnie Towarzyszy jest umiarkowana pomiędzy dwoma skrajnościami – ekstremizmu i niedbałości. Jest to umiarkowanie pomiędzy ekstremalnymi fanatykami, którzy wywyższają szanowanych spośród nich do poziomu, który jest stosowny tylko dla Allâha lub Jego Proroków, a między niedbałymi i szorstkimi, którzy umniejszają ich zasługi i znieważają ich.

Więc (Madhab Ahl-us-Sunnah) jest pośrodku pomiędzy tymi, którzy przesadzają i tymi, którzy są niedbali – kochają ich wszystkich i umieszczają każdego z nich w ich zasłużonym miejscu, na które zasługują, z uczciwością i sprawiedliwością. Więc nie wywyższają ich do stopnia, na który nie zasługują ani ich nie umniejsza ich zasług, zabierając im to, na co zasłużyli.

Zatem ich języki są wilgotne od wspominania ich, tylko w dobrych rzeczach, według tego, co jest stosowne. A ich serca są pełne miłości do nich. A cokolwiek jest prawdziwe z ich dysput i różnic, które wystąpiły między niektórymi z nich, wtedy, tyczy się to tego, że byli Mudżtahidîn[12].

Albo mieli rację i tak otrzymają [dwie] nagrody za swój Idżtihâd i nagrodę za prawdę, albo byli w błędzie i otrzymają [jedną] nagrodę tylko za swój Idżtihâd, a ich błąd będzie im wybaczony. Nie byli nieomylni, ponieważ byli ludźmi, czasami mieli rację, a czasami byli w błędzie. Ale jakże więcej mieli racji w porównaniu z innymi, którzy mieli rację i jak niewielkie były ich błędy w porównaniu z błędami innych! I osiągną oni przebaczenie Allâha i Jego zadowolenie.

Książki Ahl-us-Sunnah są wypełnione wyjaśnieniem tej czystej i jasnej Wiary dotyczącej elity ludzi, wybranych spośród osób, które miały zaszczyt towarzyszyć najlepszemu z ludzi (pokój z nim). Niech Allâh będzie zadowolony z nich wszystkich.

Przykładem tego jest stwierdzenie Imâma At-Tahâłiego w jego (książce nt.)[13] Wiary Ahl-us-Sunnah: „Kochamy Towarzyszy Wysłannika Allâha i nie wpadamy w skrajność w miłości do któregoś z nich, ani nie porzucamy któregokolwiek z nich. I nienawidzimy tych, którzy nienawidzą ich lub tych, którzy się źle o nich wyrażają. I nie wyrażamy się o nich inaczej niż w dobry sposób. Kochanie ich, jest Dîn (religią), Imân (wiarą) i Ihsân (szczerością wiary), a nienawiść do nich to kufr (niewiara), nifâq (hipokryzja) i tighjân (przestępstwo).”

Ibn Abi Zajd Al-Qajrałâni powiedział we wstępie do jego sławnej Ar-Risâlah, gdzie wyjaśnia Wiarę Ahlus Sunnah: „A najlepszym z pokoleń jest to, które widziało Wysłannika Allâha. A najlepszymi z Towarzyszy są (czterej) prawowierni Kalifowie – Abu Bakr, następnie `Umar, następnie Uthmân, następnie `Ali, niech Allâh będzie zadowolony z nich wszystkich. I żaden z Towarzyszy nie powinien być wspominany, jak tylko w najlepszy sposób. Wierzymy w powstrzymywanie się od (mówienia o) różnicach, które nastąpiły między nimi. Najbardziej ze wszystkich ludzi zasługują na to, aby ich usprawiedliwiać, i powinno się o nich myśleć jak najlepiej.”

Przekazane zostało od Imama Ahmad Ibn Hanbal w As-Sunnah: „I Sunną jest wspominanie zalet Towarzyszy Wysłannika Allâha – wszystkich – i powstrzymywanie się od (mówienia o) sprzeczkach, które miały miejsce między nimi. Zatem ktokolwiek znieważa Towarzyszy Wysłannika Allâha, choćby (nawet) jednego z nich, jest innowatorem, Râfidhî. Kochanie ich jest Sunną i wznoszenie du`â (suplikacji) za nich jest sposobem w jaki można się zbliżyć do Allâha (taqarrub). Naśladowanie ich jest bogactwem i branie z nich przykładu jest cnotą?”

I powiedział: „Nie jest dozwolone nikomu wspominać jakikolwiek z ich błędów. Ani też nikt nie może ich oczerniać. Ktokolwiek to robi, wtedy władza (sułtan) jest zobowiązany udzielić mu nagany i ukarać go. I nie ma mu wybaczać, ale musi go ukarać i następnie zażądać jego nawrócenia. Jeśli się nawróci, powinien przyjąć od niego tę skruchę, a jeśli się nie nawróci, powinien znowu go ukarać i zamknąć go w więzieniu na dobre, aż się nawróci i wyprze się (swoich fałszywych wierzeń).”

Imam Abu Uthmân As-Sabuni powiedział w swojej książce Aqidat-us-Salaf ła Ashâb-il-Hadis: „I utrzymuje się, że obowiązkowe jest powstrzymywanie się od (mówieniu nt.) różnic, które miały miejsce pomiędzy Towarzyszami Wysłannika Allâha i oczyszczenie języków od czegokolwiek, co plami ich honor lub poniżanie ich. I utrzymują, że obowiązkiem jest prosić Allâha o miłosierdzie dla nich wszystkich i okazywanie przyjaźni im wszystkim.”

Szeich-ul- Islam Ibn Taimijjah powiedział w swojej książce Al-Aqidatul Wâsitijjah: „Wśród podstaw (Madhab) Ahlus Sunnah łal Dżamaa jest zachowanie czystych serc i języków w stosunku do Towarzyszy Wysłannika Allâha (pokój z nim), jako że Allâh opisał ich w Swojej wypowiedzi: {A ci, którzy przyszli po nich mówią: „Panie nasz! Przebacz nam i naszym braciom, którzy nas wyprzedzili w Wierze! I nie umieszczaj w naszych sercach urazy do tych, którzy uwierzyli! Panie Nasz! Ty zaprawdę jesteś dobrotliwy, litościwy.”} (Sura Al-Haszr, 59:10) I (zasadą jest) posłuszeństwo Prorokowi, co tyczy jego wypowiedzi: „Nie znieważajcie moich Towarzyszy! Ponieważ, na Tego, w Którego Ręce jest moja dusza, jeśli ktoś z was miałby rozdać złoto rozmiaru góry Uhud jako jałmużnę, nie równałoby się to mudd jednego nich lub nawet połowy.”

I (Ahlus Sunnah) przyjmują to, co jest oznajmione w Qur`anie, Sunnie i Ogólnej Zgodzie Uczonych dotyczącej cnót Towarzyszy i ich wysokiego statusu. I wyróżniają tych, którzy rozdawali swoje bogactwo i walczyli (na Drodze Allâha) przed Zwycięstwem – które dotyczy Traktatu Al Hudajbijah – nad tymi, którzy rozdawali swoje bogactwo i walczyli, po [tym zwycięstwie]. I dają pierwszeństwo Muhadżirinom nad Ansarom. I wierzą, iż Allâh powiedział do ludzi, którzy walczyli w (Bitwie) Badr – którzy liczyli ponad trzystu: „Róbcie cokolwiek chcecie, ponieważ ja wam już wybaczyłem.”[14]

I wierzą, że nikt, kto przysiągł posłuszeństwo Prorokowi (pokój z nim) pod drzewem, nie wejdzie do Piekła, o czym poinformował nas Prorok (pokój z nim). W rzeczywistości, Allâh był zadowolony z nich, a oni byli zadowoleni z Niego. I było ich więcej niż tysiąc czterysta ludzi.

Oni przypisują Niebu, każdego, o kim Wysłannik Allâha zaświadczył, że będzie w Raju, takich jak Dziesięciu Towarzyszy, Thâbit Ibn Qajs Ibn Szammas i inni.

I potwierdzają to, co z zostało przekazane w tałâtur od Amir-ul-Mu’minîn, `Ali Ibn Abi Tâlib (niech Allâh będzie z niego zadowolony) i innych, że: Najlepszymi z tej ummy, po Proroku są Abu Bakr, następnie `Umar. Umieszczają Uthmâna jako trzeciego i `Aliego czwartego (niech Allâh będzie z nich zadowolony). Co zostało wskazane w athâr (przekazach od Sahaba) oraz jak jednogłośnie przyjęto, `Uthmân miał pierwszeństwo (przed `Alim) przyjmując ślubowanie wierności jako Kâlif.[15]

Wbrew temu, po jednomyślnej zgodzie pierwszeństwa Abu Bakra i `Umara, niektórzy z Ahlus Sunnah nie zgodzili się odnośnie tego czy lepszy jest `Uthmân czy `Ali. Część z nich dała pierwszeństwo `Uthmânowi, a następnie zachowała milczenie i umieściła `Aliego jako czwartego. Inna grupa dała pierwszeństwo `Aliemu. Jeszcze inna grupa pozostała bezstronna. Jednak kwestia ta wśród Ahl-us-Sunnah została rozstrzygnięta dając pierwszeństwo `Uthamnowi, a potem `Aliemu. Jakkolwiek, kwestia [wyższości] `Uthmâna i `Aliego nie jest podstawą, poprzez którą ktoś, kto się z nią nie zgadza staje się zbłąkanym (według dewiantem), zgodnie z opinią większości (uczonych) Ahl-us-Sunnah. Natomiast jeśli ktoś sprzeciwia w kwestii kalifatu, ten staje się zbłąkany – zatem trzeba wierzyć że Kalifem po Wysłanniku Allâha (sall allahu `alejhi ła sallam) był Abu Bakr, następnie `Umar, następnie `Uthmân i następnie `Ali. A ktokolwiek sprzeciwia się kalifatowi któregokolwiek z nich, ten jest bardziej zbłąkany niż osioł.”

Następnie wspomina, że kochają i są oddani Członkom Rodziny Wysłannika Allâha i, że zachowują jego ostatnią Wolę odnośnie ich. I, że są oddani Żonom Wysłannika Allâha, Matkom Wiernych i wierzą, że będą jego żonami w Życiu Przyszłym. Następnie powiedział: „Odcinają się od drogi Rawâfidh – tych, którzy nienawidzą Towarzyszy i znieważają ich – i od drogi Nawâsib – tych, którzy oczerniają Członków Rodziny (Proroka) – mową lub czynem. I powstrzymują się od (dociekania nt.) sprzeczek pomiędzy Towarzyszami. I mówią, 'te relacje, które zostały przekazane odnośnie ich błędów, to są wśród nich, te które są fałszywe, te do których zostało dodane, te w których części zostały pominięte, i te które zostały zmienione. Jeśli chodzi o te, które są autentyczne, to zostało im (sahabah) wybaczone – albo wykonali Idżtihâd i mieli rację, albo wykonali idżtihâd i byli w błędzie. I na domiar tego, nie wierzą, że każdy z Towarzyszy jest nieomylny i wolny od popełniania dużych lub małych grzechów. Ogólnie rzecz biorąc, mogli popełniać grzechy, ale posiadają zalety i pierwszeństwo, poprzez które ich grzechy zostaną im wybaczone, jeśli je popełnili. To jest do tego stopnia, że będą im wybaczone złe uczynki, takie które nie zostaną wybaczone tym którzy przyszli po nich. A jest tak dlatego, że ich złe uczynki zostały wymazane przez dobre uczynki, których podobieństwa nie doznają ci którzy po nich przyszli.

Ustanowione zostało z wypowiedzi Wysłannika Allâha (pokój z nim), że są najlepszym pokoleniem i jeśli ktoś z nich miałby dać mudd (złota) jako jałmużnę, byłoby to lepsze niż cała Góra Uhud w złocie tych, którzy przyszli po nich. Ponadto, jeśli zdarzyło się, że ktoś z nich popełnił grzech, wtedy, albo się nawracał albo popełniał jakieś dobre uczynki, które to wymazały. Lub zostało mu przebaczone z powodu jego zalet i pierwszeństwa, lub za wstawiennictwem Muhammada (sall allahu `alejhi ła sallam). I towarzysze Wysłannika najbardziej ze wszystkich zasługują na jego wstawiennictwo. Być może został też poddany próbie przez jakieś nieszczęście na tym świecie, przez którą grzechy jego zostały zmazane. Więc jeśli to dotyczy grzechów, które popełnili, to co możemy powiedzieć o kwestiach w których dokonali idżtihâd? Jeśli mieli rację, otrzymają dwie nagrody, a jeśli byli w błędzie otrzymają jedną nagrodę, a ich pomyłka zostanie im wybaczona.

Ponadto, ilość grzechów, które porzucili i zostały im wybaczone jest znikoma, w porównaniu z cnotami i zaletami, takimi jak ich wiara w Allâha i Jego Wysłannika, Dżihâd na Jego drodze, Hidżrah, wsparcie (Religii), korzystna wiedza i dobre uczynki. A ktokolwiek zbada ich historie (tzn. sahabah) z wiedzą i wnikliwością, i przestudiuje jakimi zasługami zostali obdarzeni przez Allâha, ten dowie się, z całą pewnością, że są najlepszymi stworzeniami po Prorokach. Nie było ani nie będzie nikogo takiego jak oni. I (dowie się, że) są safłah (wybraną elitą) z wszystkich pokoleń tego narodu (Muzułmanów), które jest najlepsze i najbardziej honorowe z wszystkich narodów przez Allâha.”

To jest pięć przykładów wypowiedzi Salaf As-Sâlih (prawowiernych poprzedników) dotyczące tego, w co musimy wierzyć odnośnie najlepszych ze stworzeń po Prorokach i Wysłannikach. Jedną rzeczą, którą musimy zrozumieć jest to, że zniesławianie tych wybranych i szczególnych ludzi, jest w rzeczywistości zniesławianiem Religii. To dlatego, że Religia nie została przekazana dalej następcom, inaczej jak przez nich [sahabah]. Abu Zur’ah oświadczył, iż: „Jedyni, którzy przekazali nam Qur`ân i Sunan (liczba mnoga od słowa Sunnah) są Towarzysze Wysłannika Allâha. Zatem próbują oni (râfidhah) oczernić i zniszczyć naszych świadków, aby móc unieważnić Księgę i Sunnę, natomiast sami bardziej zasługują na bycie oczernionym, ponieważ oni są heretykami (zanâdiqah).”

Odnosi się to do tych, którzy dążą do umniejszenia zasług, któregokolwiek z Towarzyszy. Rozumiemy przez to, że ten, który ich zniesławia bynajmniej nie szkodzi im, ale raczej przynosi im korzyść, zgodnie z wspomnianym hadisem „upadłej osobie”. I rozumiemy także, że ten, kto ich zniesławia, szkodzi tylko samemu sobie. Zatem, ktokolwiek znajdzie w swoim sercu miłość do nich i brak nienawiści do nich, i powstrzymuje swój język, wspominając tylko dobre rzeczy na ich temat, wtedy powinien chwalić Allâha za to błogosławieństwo. I powinien prosić Allâha, aby trzymał go mocno na tej poprawnej drodze. A ktokolwiek ma jakąkolwiek nienawiść do nich w swoim sercu, a jego język jest nie powstrzymuje się od wspominania tego, co nie jest dla nich korzystne, wtedy musi się bać Allâha i odstąpić od tych przestępstw. I musi nawrócić się do Allâha, póki jeszcze drzwi skruchy są przed nim otwarte, nim [nadejdzie czas, gdy] jego skrucha nie przyniesie żadnych korzyści.

Panie nasz, nie spraw, aby nasze serca zbłądziły, po tym jak zostały poprowadzone i obdarz nas Swoim Miłosierdziem, zaprawdę, Ty jesteś Tym, który spełnia wszystkie prośby. {„Panie nasz! Przebacz nam i naszym braciom, którzy nas wyprzedzili w wierze! I nie umieszczaj w naszych sercach urazy do tych, którzy uwierzyli! Panie nasz! Ty zaprawdę, jesteś dobrotliwy, litościwy!}

* * *
[1]Przekazane przez Muslima (2674), Abu Dawuda (4609), At-Tirmiziego (2676), Ibn Mâdżah (206) i innych.

[2] Sahabah, którzy wyemigrowali z Mekki do Medyny.

[3]Sahabah, którzy zamieszkiwali w Medynie i pomagali Muhadżirinom przyjmując ich do Medyny.

[4] Przekazane przez Al-Buchari i Muslima z hadisów Ibn Mas`uda. Wielu Towarzyszy przekazało ten hadis, wśród nich Imrân Ibn Husajn i An-Numân Ibn Baszîr. Zobacz As-Sahihah Imama Al-Albâni, 699-700.

[5] Przekazane przez Al-Buchari (6/88 i 610 al-fath), Muslima (3532), Ahmada (3/7), Al-Humaidiego (743), Al-Baghawiego w Szarh-us-Sunnah (14/73-74) z poszlakiem Dżabira Ibn Abdillâh od Abu Sa`id Al-Chudri.

[6] Potwierdzone zostało, że Prorok Nuh (Noe) żył 950 lat (zob. Surah al-Ankabut, 29:14). [przyp. Abu Anas]

[7] Przekazane przez Abu Dawuda (4650), An-Nasaiego w Al-Kubrâ, Ibn Madżah (134) i Ahmada (1629).

[8] Przekazane przez Muslima (2581), At-Tirmiziego (2418), Ahmada (2/303), Al-Bajhaqiego (6/93) z poszlaku Al-`Alâ Ibn Abdir-Rahmân od jego ojca od Abu Hurajrah w formie marfu’. At-Tirmidhi powiedział, że hadis był hasan sahih.

[9] Mudd równa się ilości zawartej w dłoniach trzymając je złożone w kształt miseczki. Jest to miara ilości nie wagi. [przyp. Abu Anas]

[10] Tabî`i to muzułmanin, który towarzyszył Sahabah, i zmarł z wiarą Sahabah. [przyp. Abu Anas]

[11] Szkoła prawna, droga, postępowanie. [przyp. Abu Anas]

[12] Ich wiedza zezwalała im na to, aby sądzili w kwestiach spornych, i czasami dochodzili do różnych werdyktów prawnych w tej samej kwestii. [przyp. Abu Anas]

[13] Jest tu mowa o 'Aqîdat-at-Tahawiyyah’. [przyp. Abu Anas]

[14] Hadith Sahih, przekazał al-Buchari (Eng. trans. 5/212-214/no.318) i Muslim (Eng. trans. 4/1331/no.6087)) [Przyp. Abu Anas]

[15]Ibn `Umar (radi allahu `anhu), powiedział, „Gdy Wysłannik Allâha był wśród nas mówiliśmy, 'Najlepsi ludzie po Wysłanniku Allâha to Abu Bakr, następnie `Umar, następnie `Uthmân.’ Prorok słyszał o tym i tego nie krytykował.” (Przekazane zostało przez al-Buchari (5/6/no.7), Ahmad w Fadâilus-Sahâbah (no.570) i as-Sunnah autorstwa `Abdullah ibn Ahmad (str. 574-578)) [przyp. Abu Anas]

Źródło

Autor: Szeich `Abdul-Muhsin Al-`Abbâd

Tłumaczyła: Fatima Filipiak