Wiatraki przyniesione do Europy z ziem muzułmańskich

Za panowania Kalifa Umara (634-44) (radi allahu anhu) zaczęto używać siły wiatru jako źródła energii. Pers przybył do Kalifa i powiedział, że może zbudować młyn napędzany siłą wiatru. Kalif nakazał mu zbudowanie takiego młyna.

Od tej pory zaczęto je budować na większości obszaru Państwa Muzułmańskiego. Siła wiatru napędzała kamienie młyńskie, które służyły do ucierania zboża. Wiatraki służyły też do nawadniania pól.

Istnieją liczne i bogato ilustrowane opisy muzułmańskich wiatraków.

Kamień młyński był przytwierdzony do końca drewnianego bębna, szerokiego na pół i wysokiego na 3,5 do 4 metrów, stojącego pionowo w otwartej na północny-wschód (w celu łapania wiatru) wieży. Bęben był wyposażony w skrzydła, wykonane z krzaków lub liści palmowych powiązanych w wytrzymałe łopaty (przypominające późniejsze europejskie wiatraki) i przymocowane do trzonu wału. Wiatr dostający się do wnętrza wieży powodował powstanie dużego ciśnienia na skrzydłach i napędzał wał razem z kamieniem młyńskim.

Wiatraki były budowane na specjalnych konstrukcjach, lub na wieżach zamkowych, wzniesionych na szczytach wzgórz. Wczesne wiatraki mielące ziarno były wprawdzie dwupoziomowymi budynkami. Na wyższym poziomie były umieszczone kamienie młyńskie, a na niższym, turbina zaopatrzona w 6-12 łopat pokrytych materiałem-, która obracała znajdujące się powyżej kamienie młyńskie. Ściany dolnej komory wyposażone były w cztery otwory, zwężające się ku wnętrzu wieży, przypominające otwory strzelnicze w fortecy. Zwiększały one prędkość wiatru i kierowały jego strumień dokładnie na skrzydła.

Wiatrak do Europy przynieśli krzyżowcy, którzy widzieli go na ziemiach muzułmańskich.

W Europie najstarszy zapis, mówiący o wiatraku, to francuski akt prawny z 1105 roku, przyznający prawo do zbudowania jednego z nich religijnej społeczności. Wymienia się w nim nazwę molendinam ad ventum (moulin a vent – po francusku: windmill – po angielsku)

Artykuł pochodzi z serwisu islam.pl (link)