Pamiętajmy, że najpierw jesteśmy muzułmanami, a później dopiero Polakami, Hindusami, Afrykanami, Arabami, Jordańczykami, Palestyńczykami itd. Prorok(PZN) powiedział, że biały muzułmanin nie jest lepszy od czarnego ani czarny nie jest lepszy od białego, ani Arab nie jest lepszy od nie-Araba, a nie-Arab od Araba. Najważniejsze powinno być to, że wszyscy jesteśmy braćmi w Islamie i wszyscy mówimy la ilaha Illa’llah, Muhammadan Rasulu’llah.

Wszyscy powinniśmy jeździć do naszego meczetu, spotykać się na modlitwie, pozdrawiać słowami salam alaikum (wa Rahmatullahi wa barakatuhu). Wtedy, kiedy mamy daleko do meczetu, lub kiedy mamy obowiązki wynikające z pracy, pamiętajmy, że zawsze można pojechać do meczetu albo w sobotę czy niedzielę, albo w tygodniu na modlitwę Isha, albo porozmawiać w pracy o możliwości zwolnienia się na modlitwę piątkową…

Powinniśmy także prosić Allaha o pomoc i o to, aby zechciał pomóc nam w naszej sytuacji, kiedy mieszkamy w nie-muzułmańskim kraju i czasami napotykamy na pewne trudności, jak na przykład brak pomieszczenia na modlitwę w miejscu pracy czy na uczelni. Trzydzieści, a nawet jeszcze dwadzieścia lat temu w Wielkiej Brytanii bardzo niewiele uniwersytetów miało małe pokoiki, przeznaczone na modlitwę dla muzułmanów. Teraz właściwie każdy uniwersytet ma dużą salę modlitw (i osobne pomieszczenie dla kobiet), a przy niektórych są samodzielne meczety. Powinniśmy być cierpliwi i starać się zmieniać naszą sytuację powoli, krok po kroku, nie oczekiwać wszystkiego naraz i dziękować Allahowi za każdą pomoc, jakiej zechce nam udzielić.

Pamiętajmy o tym, że wspólna modlitwa jest lepsza niż modlitwa odmówiona samemu, a wspólna modlitwa w meczecie jest lepsza od wspólnej modlitwy w domu. Pamiętajmy o tym, że dobre uczynki wzmacniają naszą wiarę i podnoszą jej poziom.

Pamiętajmy o tym, że każdy z nas, kiedy mieszka w kraju nie-muzułmańskim, powinien być ambasadorem Islamu i zachowywać się tak, żeby mieszkańcy tego kraju mogli zobaczyć Islam w jego dobrych uczynkach.

Autor: Abd ul-Karim