Prorok (PZN) zachęcał mężczyzn ze swojej wspólnoty, żeby pracowali. Jeśli mężczyzna jest zdrowy i ma siły do pracy, nie powinien żebrać ani prosić o jałmużnę, a powinien pracować i utrzymać rodzinę – mąż żonę, syn matkę, ojciec córkę…, ale zawsze tym, który zarabia, powinien być mężczyzna.

Trzeba pracować na utrzymanie siebie i rodziny, ale Allah chce od nas, żebyśmy pracowali też dla religii i dla życia ostatecznego. Prorok (PZN) uczył wiernych różnych próśb przed wyjściem do pracy. Przed wyjściem do pracy można prosić Allaha o zaopatrzenie (o pieniądze), ale powinniśmy prosić także o to, abyśmy umieli pozostać bogobojnymi i także w pracy (np. w handlu) przestrzegać nakazów i zakazów religii.

Prorok (PZN) powiedział, że wystarczy, jeśli ktoś ma sznurek, bo wtedy już może nazbierać drewna, związać je tym sznurkiem i próbować sprzedać je na opał. To pokazuje, że każda praca (nawet taka, która daje małe wynagrodzenie) jest lepsza od żebrania.

Prorok (PZN) nie zachęcał do tego, żeby praca na dla zarobienia na utrzymanie zajmowała dużo czasu. Uczniowie Proroka (PZN) zwykle pracowali od modlitwy Fadżr do Dhuhr, między Dhuhr a Asr odpoczywali (Prorok o tej porze często ucinał sobie drzemkę), po Asr robili da’wa i uczyli się nowych rzeczy o religii (lub przypominali sobie to, co już wiedzieli), a po Isha mieli czas dla swojej rodziny.

Islam jest religią równowagi i ani nie mówi, żebyśmy poświęcili się zarabianiu pieniędzy, ani nie mówi, żebyśmy nie zarabiali pieniędzy. Allah chce od nas, żebyśmy pracowali i dla siebie, i dla Niego. Dlatego powinniśmy pracować i na swoje utrzymanie – dla życia doczesnego (ad-dunja), i dla naszego życia po śmierci w Raju in sha Allah.

Autor: Abd ul-Karim